Sporting Moord

Je kent ze wel, die leuke oude filmpjes van autoraces anno 1950. Waarin de coureurs in hun fraai vormgegeven auto's langs levensgevaarlijke parcoursen scheurden. Zo nu en dan verloor een chauffeur de macht over het stuur. Of er was een botsing. Vaak kwamen de brokstukken dan tussen het publiek terecht, met alle verschrikkelijke gevolgen van dien. Maar wat wilde je ook: een paar strobalen, een stapel autobanden, dat was wel zo'n beetje de scheiding tussen de racebaan en de toeschouwers. Tegenwoordig is dat wel anders. Het publiek dient op veilige afstand te blijven, beschermd door meters niemandsland en zeer stevige afscheidingen. Sindsdien is het aantal dodelijke slachtoffers onder de toeschouwers bij de autoracerij fors gedaald. Dat is mooi.

We schakelen over naar een sportcomplex in Amsterdam.

Daar werd een speler van de zieltogende voetbalvereniging Sporting Moord van het veld gestuurd. Rode kaart. Ik weet niet waarom, dat kan me ook niet schelen. Een bejaarde toeschouwer van de tegenpartij wist wel waarom, en liet zijn instemming met de beslissing van de scheids ook horen. Dat liet de van het veld gestuurde voetballer, die later een aanzienlijk strafblad bleek te hebben, niet op zich zitten. Een soort mengvorm van een karatetrap en een vliegende schaar trof de bejaarde toeschouwer. Die is deze week aan zijn verwondingen overleden. Vermoord door een lafhartige randdebiel, uit naam van de criminele organisatie Sporting Moord. Waarom de burgemeester van Amsterdam die club nog niet heeft gesloten, dat is mij een raadsel. Maar ja, dit is een sportcolumn, en geen politiek verhaal.

Terug naar de sport en de bescherming van de toeschouwers. Hoog tijd om ook tussen voetbalvelden en toeschouwers goede beschermende afzettingen aan te brengen. Want het zijn heden ten dage heus niet alleen raceauto's die uit de bocht vliegen.