Grootouderwees

De telefoon gaat over en ik neem op: "Hoi zus opa is vandaag overleden". Ik schrok toch een beetje. Niet van verdriet, want ik had de beste man al zeker 20 jaar niet gezien, maar na het gesprek met mijn zus dringt het langzaam tot mij door, ik ben grootouderwees. Nu zullen meer mensen dat zijn en zal je er niet altijd bij stilstaan, maar ik moest denken aan mijn eigen leven. Ik word ouder en erger nog, ik realiseer me dat de volgende generatie doden mijn ouders en ooms en tantes zullen zijn. Ik voel me heel verdrietig, niet vanwege het overlijden van opa maar vanwege het besef dat het leven eindigt.

Volgend jaar ben ik 12 1/2 jaar getrouwd, ook al zo'n rare mijlpaal en iets minder feestelijk: ik word 40. Mijn oudste dochter is inmiddels een tiener en gaat volgend jaar naar groep 8 en manlief gaat richting de 50. Ik denk terug aan mijn schooltijd toen ik zelf in groep 8 zat, de spanning dat je weet dat je naar een nieuwe school moet. Een grote school zonder al je vertrouwde klasgenoten die je al kent vanaf de kleuterschool. Een school met meerdere etages met op iedere etage lange gangen met lokalen en mijn grootste schrikbeeld: de kantine. Diezelfde angst voel ik nu, niet wetende wat er gaat gebeuren een soort spanning die niet altijd aanwezig is alleen als je er bij stilstaat en eraan denkt.

Ik heb jonge ouders; mijn vader is net zestig en mijn moeder is iets jonger. Mijn moeder is niet mijn natuurlijke moeder, die is vertrokken toen ik negen was. Ik heb in de jaren daarna weinig contact met haar gehad en ook niet meer haar familie, wat verklaart waarom ik opa ook niet meer heb gezien. Mijn moeder is mijn stiefmoeder, zij is degene die mij nog steeds opvoedt en die mij indien nodig helpt en steunt. Over haar maak ik me qua gezonderheidsproblemen niet zoveel zorgen.

Mijn vader is echter een ander verhaal. Dat mijn vader nog leeft, is voor mij een wonder, zijn vader is op 56 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van longkanker. Nu zou je denken dat dat voor hem een teken zou zijn om te stoppen met roken, maar mijn vader zonder sigaret is echt ondenkbaar. Ook de borrel gaat er met regelmaat in en dat hij vroeger met asbest heeft gewerkt maakt het des te ongelooflijker dat hij nog gezond is. 

Hoe kan je nu verdrietig zijn om iets wat er helemaal nog niet is? Geen idee, maar ik heb vannacht lang wakker gelegen. Het bleef maar malen in mijn hoofd. Sterker nog ik heb vannacht gedroomd over familie die we nooit meer zien en erger nog over familie die allang dood is. 

Waarom ik zo emotioneel ben, begrijp ik zelf niet, maar mijn hele jeugd trekt aan me voorbij. In zwart/wit want echte herinneringen heb ik niet, alleen van de foto's uit de albums. Dat zijn mijn herinneringen en dat vind ik erg, waarom kan ik me niet herinneren hoe mijn zevende verjaardag eruit zag of de kerst waarin we met zijn allen liedjes zongen om de boom of de keer dat ik keihard van mijn fiets viel en ik een kus van mijn papa kreeg. Waarom zijn mijn herinneringen van voor mijn tiende gewist uit mijn geheugen?

Als ik de foto's bekijk, voel ik verdriet, verdriet om wat geweest is en verdriet omdat ik het me niet kan herinneren. Ja, ik weet dat het stom is en dat het nergens op slaat, maar het voelt toch zo. En dan is het ook nog eens oud en nieuw. Traditioneel een tijd van terug- en vooruitkijken. Dat eerste kan ik moeilijk en dat laatste heb ik nu even geen zin in. "Hoi zus, ik ga niet naar de crematie hoor. Stuur wel een kaartje, opa zal me niet missen en de rest van de familie hoef ik niet te zien."