De waan van de dag

Om enigszins grip te houden op de tijdgeest heb ik laatst een map gekocht om krantenknipsels in te bewaren. Binnen een maand was deze vol. Op dit gegeven heb ik mijn diagnose gesteld. Het is ernstig. Kans op genezing? Nee, want dit is wat wij wensen, waar wij met liefde aan ten onder gaan.

Gisteren de dood van, vandaag de demonstratie op het Museumplein, de kredietcrisis, de oliecrisis, eurocrisis, aardbevingen, tsunami’s, de dood van Steve Jobs, Osama bin Laden, Kadaffi, uiteindelijk van Kim Jong-il gisteren en morgen gaan we door. Het nieuws is overal, de onderwerpen zijn arbitrair en morgen weer vergeten. Er is zoveel nieuws dat nieuws tot niets is verworden, betekenisloos, uitgekauwd en smakeloos. Geen tijd voor nuance of uitdieping, want morgen is het volgende onderwerp aan de beurt waar we onze selectieve verontwaardiging over mogen uiten. Actueel noemt men dat, het postmoderne tijdperk, roept men trots, klopt zich op de borst met vooruitgang. Werkelijk? Ik noem het de kanker in ons bestaan.

Alles moet sneller, kleiner, dunner en handiger. Op het moment dat u iets in uw handen houdt is het alweer oud. De kranten moeten op tabloidformaat en de artikelen daarin zo klein mogelijk, want men moet zoveel mogelijk in zeer korte tijd. Op de actualiteitensites is het niet veel beter. Nieuws is alles. Een ‘niggabitch’ staat net zo belangrijk op een voorpagina als de 468 miljard die de ECB gaat lenen aan banken. Voor de televisie wijs ik slechts naar De Wereld Draait Door. Men zei wel eens: “Alles waar ‘te’ voor staat is niet goed.” Maar ‘te’ bestaat niet meer, want men kiest voor stikken in de overdaad.

Het nieuws is er niet als opzichzelfstaand feit, maar als een carcinogene parasiet. Ze zaait zich uit in iedere ader van onze maatschappij; het is celdeling op steeds hoger tempo, een gezwel van overdaad. Kans op genezing? Nee, want ongezond en bovenal terminaal. De media hebben kanker, zij heet de waan van de dag.

Lieve lezer, ik wens u een fijne Kerst.