MediaMangel: De Stadsdokter

Iedere dinsdagavond bespreekt Luc van Lier in zijn Media-Mangel een hoogte- of dieptepunt van het Nederlandse medialandschap. Vandaag aandacht voor het EO-programma De Stadsdokter.

De laatste jaren erg in zwang. Medische programma's op de Nederlandse TV. Verschillende invalshoeken, zoals de hectiek van de Spoedeisende Hulp en de relatieve rust bij de huisarts. De EO volgt het wel en wee van huisartsenpraktijken. Een paar jaar geleden in Dordrecht, en nu in Amersfoort.

Een gemoedelijke arts onderzoekt gewrichtsproblemen bij een patiënt. Hij houdt het luchtig, met een grapje tussendoor. Een tamelijk jonge arts vermijdt echter alle oogcontact met zijn patiënten. Slechte zaak, denk ik. Een meisje bezoekt de dokter met een vervelend probleem. Mondhoekschimmel. De arts neemt ruim de tijd voor goede voorlichting aan het arme kind.

Een van zijn collega's geeft training aan een klasje doktersassistentes. De kijker weet nu, hoe ‘etalagebenen' aan hun naam komen. De paternalistische arts laat de assistentes oefenen met een apparaat dat naar bloedvaten kan luisteren.

De assistente verwijdert een paar hechtingen uit de schouder van een mevrouw, en een andere arts gaat op huisbezoek om de operatiewond van een meneer van middelbare leeftijd te bekijken. Tot zover niets aan de hand.

Maar dan gaat het mis.

Een arts gaat op huisbezoek bij een zeer ernstig zieke, zeer bejaarde vrouw. Darmkanker. Terminale fase. De vrouw geeft aan, dat ze als het lijden ondraaglijk wordt, graag "een spuitje" wil. De arts haalt alles uit de kast om haar daarvan te weerhouden. Met ronduit smerige argumenten. Zoals "veel mensen zien er, als het eenmaal zover is, toch vanaf". Net als een vader, die tegen zijn kind zegt "Misschien koop ja vandaag geen chips, dus ik geef je maar geen zakgeld". Dat een arts wegens zijn geloofsovertuiging geen euthanasie wil toedienen, is een schande. Euthanasie maakt deel uit van het doktersvak. Er bestaan in Nederland geen gereformeerde dokterspraktijken, onze gezondheidszorg verschilt daarin van ons onderwijs. Daar gaat de EO aan voorbij. Naast het hanteren van de term "weigerambtenaar" bepleit ik ook de invoering van het begrip "weigerdokter". Als een patiënt euthanasie wil, en de patiënt is nog bij zijn volle verstand en de formaliteiten zijn vervuld, is het de taak van de huisarts om aan die laatste wens gehoor te geven. Klaar.

Ook vrij treurig. Andere arts. Trekt er 's avonds op uit met zijn sterrenkijker. Want hij voelt zich verwant met de arts-astronoom Copernicus. Blaaskaak. Naar de sterren kijken, dat is voor hem een "moment van reflectie. Om de oneindige grootsheid van God te zien. En van Zijn Schepping. Want God is vele malen groter dan "tussen twee kaftjes".

Nee. Niet in orde. Wat de EO vermomt als medisch programma, is feitelijk niets meer dan Gereformeerde Godsdienstpropaganda. Het aankijken, net als eigenlijk zo'n beetje alle EO-programma's, niet waard. Echt. De publieke omroep kan best toe met een televisiekanaaltje minder. Heus.