Hoeren raten, nooit meer werken

De oudere heren die, vooral in de schemertijd, door mijn straat lopen, fietsen of cruisen, zien er niet per se uit als vieze mannetjes. Het zijn gewone mannen die in hun dagelijks leven een frituur adviseren bij de Kijkshop of hoogleraar-directeur van het laboratorium voor technische scheikunde zijn. Mannen die hun schaamte verloren hebben, maar niet hun lusten. Terwijl de hoerenlopers vanaf de straat de hoeren spotten, spot ik vanuit mijn kamer de hoerenlopers. Ze hebben vaak verscheidene attributen bij zich. Paraplu's, snorren, wandelstokken en soms zelfs een rollator.

Iemand wees me op het forum van Hookers.nl, hier recenseren de hoerenlopers hun bezoekjes, ook die uit mijn straat. Sonja van nummer 54 scoort uitstekend, terwijl van Cora op nummer 19 niemand enthousiast wordt. De recensies zijn ranzig en treurig, maar bovenal grappig. Vooral de kritieken van user Tippelpomper. Hij doet er zijn best op. Van mooie one-liners als: 'Geen haastwerk, nee verwenwerk!' tot aan metaforische volzinnen vol beeldende beschrijvingen: 'Pootjes zo ver mogelijk uit elkaar en de eenoog op diepzeeverkenning gestuurd.' Het niveau van een Heleen van Rooyen of Esther Verhoef wordt makkelijk gehaald. 'We keken elkaar recht in de ogen toen ik grommend en brullend als een stier het kapotje vol spoot.' Onsmakelijk, ja dat zijn de stukken ook, maar voor de goede smaak moet je sowieso niet een site als Hookers.nl bezoeken.

Een week nadat ik de site bekeek, merk ik dat ik nog steeds aan Tippelpomper denk. Wat voor leven zou hij hebben? Zou hij rondwandelen met zijn eigen attribuut, een opschrijfboekje vol plussen en minnen? Uitgeprinte recensies in zijn jaszak om een weloverwogen keuze te maken. Zou hij zich na het klaarkomen gelijk naar huis spoeden om een kritiek te tikken of laat hij het eerst bezinken en schrijft hij pas tijdens het ontbijt, beker koffie erbij, zijn volgende beeldende meesterwerk?

Ik zie Tippelpomper als bedrijfsleider bij de Xenos. Tussen het inkopen van kunststof Boeddhabeelden en kerstguirlandes door, bezoekt hij hoeren en schrijft hij aan zijn eerste dichtbundel. Gedichten over hoeren, maar ook over de koude straten van Groningen en zijn voorliefde voor Afrikaanse dansmuziek. Nooit meer werken is zijn wens, maar pas nadat hij overleden is aan een of andere exotische geslachtsziekte, wordt de bundel uitgegeven en blijkt het een instant bestseller.