De dierbaarste film [vijf minicolumns]
In vijf minicolumns vertellen tuvokki, bazbo, peets, petertjeprik en Bornfree u over hun dierbaarste film.
Het was een vrijdagavond in augustus 1988 en de hand van het meisje dat naast me zat lag voortdurend op mijn bovenbeen. In de bioscoop was het doodstil. Op het scherm zag je Kevin Kline als Zuidafrikaanse journalist Donald Woods en Denzel Washington in de rol van Steve Biko. 'Cry freedom' van Richard Attenborough is een belangrijke film. Ik wist al over Biko via Peter Gabriel. Die zong een lied over de politieke activist en de moord op hem in een politiecel in september 1977.
Ik rilde en trilde, legde mijn hand op die van haar. Het was alweer zo lang geleden dat ik op iemand verliefd was en toen liep het rampzalig af en ik wilde niet dat dit nieuwe meisje nu zo dichtbij was en ik wilde het toch ook weer heel erg graag wél en ik was o zo bang en uiteindelijk zag ik van die hele film bijna niks.
Jaren later keken we de film op televisie nog eens terug. Wat viel hij tegen. Maar dat maakte me niet uit. Inmiddels was ik al tijden met het meisje getrouwd. Voor mij was en is de film het begin van mijn Vrijheid. Mag ik Huilen van geluk?
Voor de mensen die de film niet kennen: 'Rumble Fish' is een film van Francis Ford Coppola uit 1983. Het verhaal gaat over Rusty James die erg opkijkt tegen zijn oudere broer The Motorcycle Boy, de vroegere leider van zijn straatbende, die ineens is verdwenen. De film is geheel in zwart-wit gedraaid, op enkele details na. Toen ik de film voor het eerst zag, was ik een jaar of twaalf en ik kon me helemaal voorstellen dat ík bendeleider was. Pas bij het dramatisch hoogtepunt, waar The Motorcycle Boy dood gaat en Rusty moet vertrekken naar Californië om dezelfde les te leren als zijn broer, begreep ik dat ik Rusty moest zijn. En niet de vele malen stoerdere absente kracht in zijn leven. Ik had de link niet gelegd, aangezien mijn broer geen motor reed.
Mijn broer vond de film maar stom.
"Alleen die stomme vissen zijn in kleur," zei hij spottend. Ik werd er kwaad om. Dat hij, die wél mijn oudere broer was maar niet zo cool als de Motorcycle Boy, me uitlachte omdat ik die film zo goed vond, klopte niet.
De volgende dag zou ik naar Californië gaan, op de motor, om nooit meer terug te keren.
Wil je mij drie uur lang stilzwijgend en uiterst geboeid aan een stoel gekluisterd krijgen, dan moet je wel van zeer goeden huize komen. Deze waanzinnig mooie en indrukwekkende film lukte dat echter probleemloos. De film nam mij mee in een emotionele achtbaan en liet me niet meer los tot het einde. Zelfs na de eindeloze aftiteling kostte het me moeite om van mijn stoel los te komen. Wát een impact! Imponerend. Een parel van Stephen King. Het verhaal, dat zich voornamelijk afspeelt binnen de muren van de Cold Mountain-gevangenis, brengt de perfecte mix van ontroering en wreedheid, van humor en drama, van heden en verleden, van fantasie en werkelijkheid, van goed en kwaad, van mysterie en realiteit. Geweldig en overtuigend geacteerd door onder anderen Tom Hanks en Micheal Clarce Duncar. 'The green mile' komt bij je binnen en verlaat je vervolgens nooit meer helemaal. Het is geen typische mannen- of vrouwenfilm, maar het is een film die iederéén 'once in a lifetime' gewoon gezien moet hebben. Of twee keer. Of zes keer.
[PetertjePrik] 'The Shining'
In het horrorgenre is het algemeen geaccepteerd en zelfs tot de standaard verheven om een aantal goede schrikmomenten en smerige scènes te gebruiken. Maar regisseur Stanley Kubrick koos met zijn film ´The Shining´ voor een subtielere benadering. Zo is de beroemde scène met de bijl en de kreet ‘Here’s Johnny!’, ondanks wat deze foto wellicht impliceert, allesbehalve een schrikmoment. Je ziet de bijl zelfs vanaf de kant van Jack meermaals de deur ingaan en je hoort actrice Shelly Duvall gillen voordat ze ook daadwerkelijk in beeld komt. In die zin kun je je afvragen of ‘The Shining’ wel een horrorfilm is.
Met de trage opbouw, hypnotiserende achtergrondmuziek, subtiele geluidseffecten en een aantal vreemde scènes die ogenschijnlijk weinig met de verhaallijn van doen hebben, heeft Stanley Kubrick een omgekeerde horrorfilm gecreëerd. ‘The Shining’ is een film waar de diepere lagen zich pas blootgeven als je de film vaker ziet. Waar de conventionele films uit het horrorgenre bij het opnieuw bekijken hun angstaanjagendheid verliezen, wordt ‘The Shining’ bij elke vertoning naarder, vreemder en enger. De kleine, soms verstopte details maken de film tot een obsceen en occult meesterwerk.
[Bornfree] 'Gone with the wind'
Ik ben een gevoelig mens. Films raken al snel die gevoelige snaar bij mij. Ik kijk er veel, tegenwoordig meer thrillers dan romantische. Toen ik nog niet wist waar met mijn gevoelens heen te kunnen, met name in mijn jeugd, ging ik vaak naar romantische films. 'Gone with the wind' was mijn absolute favoriet met als hoofdrolspelers: Clark Gable, Vivien Leigh, Leslie Howard en Olivia de Havilland. Het was toen, begin jaren zeventig een kaskraker. Hij bleef maar terugkeren in de theaters. Iedere keer weer ging ik ernaartoe. Ik heb de film nu een keer of acht gezien denk ik. Laatst zag ik hem weer op tv, ging ervoor zitten en was na een halfuur klaar. Heb hem afgezet.
Hoe komt dat? Ik kan maar een conclusie trekken. Thuis heerste er een tegenovergestelde sfeer van romantiek. Ik zocht naar volmaakte liefde, die vond ik in 'Gone with the wind'. De verschrikkelijk verwende Scarlet O'Hara (Vivien Leigh) en de veroveraar Rhett Butler (Clark Gable), tenenkrommende scènes waarin passie en onbereikbaarheid je adem deed stokken, iedere keer weer. De beelden waren perfect, 238 minuten leken er altijd 18.
En u? Wat is uw fijnste film? Aan welke film kleven uw dierbaarste herinneringen?