Het dierbaarste muziekalbum [vijf minicolumns]

Johan (kuifkrullen)

In vijf minicolumns vertellen Tuvokki, Bakoenin, Days-Of-Wild, Kuifkrullen en TheGrandWazoo u over hun dierbaarste album. 

[Tuvokki] Nirvana - Nevermind
Het was 1991. Ik luisterde naar mijn mening naar best goeie muziek. Top 40, oude platen van mijn vader en af en toe kon ik een lp of singeltje van mijn broer draaien. Naar volle tevredenheid, zoals dat heet. Voor sinterklaas had ik het jaar daarvoor al een radiocassettespeler met cd-speler gekregen. Daarmee was ik de eerste bij ons thuis die cd's kon afspelen. Ik had een single van Soul II Soul, Back to life, en een hele cd van Tony Scott. Hoe ik daaraan kwam weer ik niet meer. Eigenlijk heb ik er nooit wat aan gevonden, denk ik nu. Maar dat is allemaal niet belangrijk. Eind 1991 kocht ik de cd Nevermind, van Nirvana. Ik had nog nooit zulke heftige, gore, gave en opwindende muziek gehoord. Het was rebels. Een beetje zoals mijn grote held Jim Morrison, maar dan hèftig. De rifs, de stem van Cobain en de gemompelde teksten, bol van spanning en duistere insinuaties. "It's okay to eat fish, 'cause they don't have any feelings." Het moment dat ik Nevermind ontdekte wist ik dat ik een rocker was, en zou blijven. Ik was 15, en nu, 20 jaar later, begin ik er een klein beetje van bij te komen.

[Bakoenin] Pink Floyd - The Wall
Er zijn twee redenen waarom ik erg van symfonische rock kan genieten. Allereerst heb ik van mijn zevende tot mijn veertiende klassiek vioolles gehad, voordat ik gitaar ging spelen. Maar de voornaamste reden is Pink Floyd. En dan met name hun album The Wall. Wish you were here en Animals waren al erg goed, maar The Wall sloeg alles. Het album gaat over het leven van Roger Waters en zijn maatschappelijke geïsoleerdheid, maar het schetst ook een maatschappijbeeld. Ik dacht dat het de muur was, die mensen in hun hoofd hebben en waar ze niet door naar buiten kunnen komen en anderen niet door naar binnen. Een muur zoals Leers momenteel heeft. Maar Waters bedoelde een muur tussen hem en het publiek. De betekenis van de muur is voor mij minder van belang. Luister maar gewoon naar de fantastische muziek door de beste muzikanten ter wereld. Niet alleen Pink Floyd zelf, maar ook vele anderen. De solo van Gilmour in Comfortably Numb is uitgeroepen tot beste solo ooit. Het album is nog altijd het meest verkochte ooit. In ieder geval wist ik na dit album zeker wat mijn favoriete muziekstijl voortaan zou zijn.

[TheGrandWazoo] The Mothers of Invention - Freak Out
Het is negen maart 1966. De serieuze sessiemuzikanten stromen rustig de studio binnen. Ze zetten alle spullen klaar, stemmen het instrumentarium en wachten op hun opdracht. Het treurige lot van de sessiemuzikant. Je weet nooit met wie je moet samenwerken. Het kan zomaar gebeuren dat je op de grootste draak aller tijden een solo mag weggeven. Dan komt Frank Zappa binnen. Z'n haren lang, een Johnny Otis snor en hij draagt bizarre kleren. De sessiemuzikanten beginnen te grinniken. 'Wat een idioot', denken ze. 'Dat gaat een korte sessie worden.' Maar dan neemt Zappa de dirigeerstok ter hand en deelt hij de partituren uit. Alle vooroordelen zijn meteen met de grond gelijkgemaakt. Deze freak weet wat hij doet. En dat lijkt hij de rest van zijn carrière niet te verleren. Hij vult het grote gapende gat tussen pop en modern klassiek. Het album Freak Out is een ode aan de heersende freak-scene in Hollywood en houdt deze tegelijkertijd een spiegel voor. Met het debuutalbum van The Mothers of Invention, zorgt Zappa voor een schokbeweging in de popmuziek. Met uitzondering van The Velvet Underground was er destijds niemand die zo'n nieuw, uniek en eigen geluid kon neerzetten. Een verwarrende plaat die inmiddels een vertrouwde plek heeft ingenomen in mijn leven.

[Kuifkrullen] Tom Waits - Nighthawks at the diner
Ik kocht Nighthawks in een opwelling. Al had ik Waits nog nooit gehoord. De naam Tom Waits had ik al zo vaak lovend voorbij zien komen. Voor een paar euro (of waren het nog guldens?) nam ik hem mee, geen idee wat ik kon verwachten. Een paar jaar later is hij een van mijn favoriete artiesten. Nighthawks heb ik grijsgedraaid. Of kapotgelaserd, zoals je wilt. Eerst werd ik gegrepen door die ongeëvenaarde stem van Waits. Daarna door de heerlijke swing op die plaat. Toen door zijn geestigheid. Toen door zijn manier van optreden. Toen door zijn manier van vertellen, zingend of pratend. In stapjes ontdekte ik hoe briljant deze man is. Ook ik stapjes onderzocht, ontdekte en kocht ik alles wat de man ooit uitbracht. Al denk ik dat Waits' betere platen heeft gemaakt, met Nighthawks heb ik nog altijd de beste band. Ik ken iedere kreun, iedere zucht, iedere hijs op die plaat. Dit album is zo bijzonder, omdat het een hele wereld voor me opende. Al Waits' muziek is behoorlijk gebaseerd op literatuur. Al mijn geschrijf is behoorlijk gebaseerd op Waits' nummers. De meest inspirerende schrijver die ik ken, is een zanger.

[Days-Of-Wild] Queen - Day at the races
Het was het voorjaar van 1977 toen ik veranderde van elf-jarig jochie dat onschuldig naar muziek op de radio luisterde in een persoon bij wie het virus van goede muziek in alle hevigheid uitbrak. Die verandering werd veroorzaakt door het album A Day At The Races van Queen. De harmonieën en melodielijnen, de afwisselende nummers van rock tot ballads, de schitterende zang van Freddie Mercury en het betoverende gitaarspel van Brian May, het bracht mij in verrukking, als een blinde die plotseling kan zien. Die plaat werd opgezet door mijn neef toen ik bij mijn oom en tante op visite was. Dezelfde week nog heb ik die lp gekocht en wat een genot was het om hem thuis te bekijken en beluisteren. Op volle geluidssterkte, steeds weer opnieuw, tot mijn moeder er gek van werd, mede door het openingsnummer, Tie Your Mother Down. Wist ik veel wat dat betekende. Het prachtige Teo Torriate, waar tot mijn verbazing Japans in zat (ik wist toen niets van Queen), en natuurlijk het onovertroffen Somebody To Love. Voor mij hebben ze geen beter album gemaakt. Als ik die lp in mijn handen heb, voel ik nog hetzelfde gevoel van geluk dat ik toen kende.

En u? Wat is uw fijnste plaat? Aan welk album kleven uw dierbaarste herinneringen?