Rikus Spithorst is een gluiperd

Driek (DriekOplopers)

Ik ben een eng mannetje. En ik heb een gluiperige rotkop. Een engbek. En ik ben hoogstwaarschijnlijk mijn hele leven lang al gepest. Hoe ik daar in vredesnaam bij kom? Dat wordt over mij gezegd. Door mensen die ik niet ken, maar zij kennen mij wel. En heel erg goed. Vinden ze. Dus roept men op internet en in e-mails dit soort dingen. Ik ben het doodschoppen nog niet waard. Dat u dat even weet.

Nee hoor, deze kwalificaties en psychologische inkijkjes in mijn tot op het bot verrotte karakter worden niet het internet opgeslingerd naar aanleiding van de columns die ik al sinds jaar en dag op FOK publiceer. Nee. Deze loftuitingen vallen mij ten deel wegens mijn andere maatschappelijke activiteiten. Mijn werkzaamheden voor de Maatschappij Voor Beter OV. Een belangenorganisatie die ik iets meer dan een jaar geleden samen met een aantal zeer waardevolle medestanders heb opgericht.

En daar wil ik het eens over hebben. Het verschil tussen columns schrijven, en écht de handen uit de mouwen steken.

Er gebeuren heel veel dingen in de samenleving, waar ik mij mateloos over kan opwinden. Zoals deze week. Onvervalste stukken tuig jatten een tank benzine, proberen bij hun vluchtpoging een paar agenten omver te rijden, rammen een politie-auto en vermoorden uiteindelijk een onschuldige automobilist die de pech had, achteraan te sluiten in een door de politie georganiseerde file. Witheet moet ik dan vechten tegen de aandrang om er maar weer eens een snoeihard betoog over te schrijven en dat als extra column op FOK te knallen. Er is immers altijd wel een gaatje in het rooster te vinden.

Maar zelfs als ik dat zou doen: wordt daardoor dat onschuldige slachtoffer weer tot leven gewekt? Wordt het schorem dat dit verschrikkelijke leed heeft veroorzaakt, daardoor zwaarder gestraft? Verandert er iets aan de onterechte voorlopige vrijlating van een van de twee daders? Maakt dat de schandalige uitzending ongedaan van Nieuwsuur, waarin dat stuk tuig mocht komen vertellen dat het allemaal niet de schuld van hem en zijn vader was, maar van de betrokken politiemensen?

Nee. Wat ik ook opschrijf. Nee.

Of dat de advocaat van vastgoedcrimineel en pensioendief Jan van Vlijmen in dat zelfde Nieuwsuur vrijdagavond die gangster mocht bestempelen als een succesvol ondernemer? En stellen dat er niets mis is met corruptie, diefstal en omkoping? Omdat de vastgoedboys dat allemaal onderling wel regelen? En dat de rechtszaak tegen het vastgoedtuig dat vele tientallen, zoniet honderden miljoenen achteroverdrukte uit de pensioenkas van Philips, niets meer is dan een showproces? Wat ik er ook over opschrijf: vallen die advocaat en zijn opdrachtgever dan dood neer?

Nee.

Ik kan schrijven wat ik wil. Maar daar blijft het bij. Verder dan observeren en constateren gaat de rol van de columnist niet.

Dan de successen van de Maatschappij Voor Beter OV. Met onze grote bek kregen we gedaan dat tram, bus en metro in Rotterdam tegenwoordig vaker op tijd komen. Omdat ze tegenwoordig hun punctualiteitscijfers openbaar moeten maken. Ik heb voor de RET zijn eigen schandpaal georganiseerd, met als resultaat een beter product voor de klant. Passagiers van gestrande treinen moeten voortaan eerder worden geëvacueerd, in plaats van dat ze urenlang in hun trein zitten opgesloten, al dan niet met een plaszak bij de hand. Of deze week nog. Een stel idioten van een schimmige televisiezender had bedacht dat ze afgehakte ledematen op stations zouden neerleggen, als reclamestunt voor een horror-serie. Leuk voor machinisten, conducteurs en passagiers die zelfdodingen of ernstige ongelukken van nabij hebben meegemaakt. Ik heb mijn invloed aangewend, en de beschamende actie werd afgeblazen. En met een beetje geluk maakt de NMa op ons verzoek een einde aan het monopoliemisbruik van de NS-holding.

Het is raar leven in twee werelden. Als columnist merk je dat je heel veel mensen aan het nadenken zet, maar verander je niets aan de misstanden die je beschrijft. Als betrokkene bij een belangenorganisatie kun je minder hard schelden, maar weet je zaken te veranderen, ten voordele van degenen voor wie je opkomt.

Een schizofreen bestaan. Columnist én belangenbehartiger. En juist in de rol waarbij je het meeste bereikt, word je het hardste uitgescholden. Die columnist is een eikel. Een klotecolumnist. Dat glijdt gemakkelijk weer van mij af. Rikus Spithorst is een eng mannetje. Met een gluiperige rotkop. Een engbek. En hoogstwaarschijnlijk zijn hele leven lang gepest. Blijft maar weg uit Rotterdam, of ik trap je in mekaar. Daar heb ik last van, ondanks dat dat soort teksten slechts afkomstig zijn van de tokkies die in Rotterdam een tram mogen besturen.

Een van deze parels voor de samenleving suggereerde, dat ik de pest in zou hebben omdat ik niet zélf bij de RET werk. Mag ik voor de eer bedanken? Zulke collega's wil ik niet.