Nederland in een diepe, diepe, diepe crisis

Voor de herfstvakantie later deze maand hebben 1,3 miljoen Nederlanders een reisje gepland staan. De helft van alle vakanties wordt in eigen land doorgebracht, de andere helft in het buitenland. Dat voorspelt het Nederlands Bureau voor Toerisme & Congressen.

Tering! Een land in crisis. Waar 20% van de bevolking erop uit trekt als de kinderen een weekje vrij zijn. Zonder problemen wordt een week bungalowpark geboekt en wordt het huishoudboekje even met honderden euro’s extra onder druk gezet. En dan moet de dure maand december nog komen!

Of wordt er dan in december een beetje rustiger aan gedaan? Waarschijnlijk niet. Een enkeling zal sinterklaas overslaan en nog enkel met kerst cadeaus voor de kinderen kopen. Maar reken maar dat het geld weer zal rollen. Er worden in Nederland zeker minder luxeartikelen verkocht maar de Dixons, de MediaMarkten en de andere multimedia-speciaalzaken, gaan nog bij lange na niet failliet. Reclamegelden voor sinterklaas worden echt niet uitgegeven, als er niets van wordt verwacht. En we worden alweer gek van de sinterklaasreclames!

Aan de rand van de afgrond staan we! Huizen zijn eerst vier keer over de kop gegaan, maar zijn nu nog maar drieëneenhalve keer de aankoopprijs waard. Als ik het gezeik moet geloven raken deze huizenbezitters haast aan de bedelstaf. Sommigen gaan in de herfstvakantie niet eens meer naar het buitenland. Ze zijn genoodzaakt om een bungalow in Drenthe of op de Veluwe te huren.
Wat een rampspoed overspoelt Nederland!

De ziektekosten zijn onbetaalbaar geworden. De smartphones niet. Je bent sociaal gehandicapt met een “gewone” telefoon. Geen wonder dat we die aankoop op alle mogelijke manieren in stand moeten houden. Dan maar wél in de schulden. Je ziektekostenpremie een keer overslaan is één ding. Maar T-Mobile, Tele2 of Vodafone stel je nooit of te nimmer teleur. En vergeet Ziggo niet.
Gelukkig kennen wij Nederlanders onze prioriteiten. Daarom zijn we ook nog steeds een beschaafd land.

Een land in diepe, diepe, diepe crisis. Iedereen moet de broekriem aanhalen. Ik ken alleen nog niemand die dat daadwerkelijk lijkt te doen. Of ze het moeten doen is een ander verhaal natuurlijk, want ik kan niet in hun portemonnees kijken. Toch lijkt het me evident dat met de tijden die we in het verschiet hebben, er onderhand eens gespaard zou moeten worden zolang het nog kan.

Ik bedoel maar. Een modaal gezin met twee kinderen is volgend jaar honderden euro’s extra kwijt aan huur, belasting, energie, ziektekosten, onderwijs  en kinderopvang. En dan wil je niet eens denken aan het risico dat één van de ouders een baan verliest of een kind ernstig ziek wordt. Je zou haast denken dat die hun geld in de zak houden en liever lekker ouderwets eikels en herfstblaadjes gaan rapen en bramen plukken in de herfstvakantie. Herfststukjes maken kost tenslotte niks. Bramenjam een beetje energie en wat suiker.
Nou ja. Behalve dan als je dit weer Libelle-verantwoord wilt doen en de halve doe-het-zelfzaak leeg moet kopen om die zooi Jan des Bouvrie-waardig in elkaar te prikken.

Hoe hard willen we onszelf nu eigenlijk nog de crisis in lullen?
Geld moet rollen zegt men dan. Als er geen geld wordt uitgegeven, draait de economie slechter. Maar dan snap ik de bezuinigingen en de door de overheid gevraagde solidariteit in het delen van de ellende niet meer zo goed. Als iedereen een jaar of twee minder aan onzin uitgeeft en even flink wat meer belasting betaalt, hoesten we zomaar een belangrijk deel van die 18 miljard op en kunnen we die riem weer een gaatje losser gaan dragen.

Oké. Ik begin een ouwe lul te worden. Niet zo oud dat ik ooit echte crisis of echte rampspoed mee heb hoeven te maken. Maar wel oud genoeg om te weten dat je met veel minder, nog steeds een verrekt prettig leventje kunt leiden.

Met de koopkracht zitten we nu op het “onwaarschijnlijk lage” niveau van 2007.
Waar klagen we nu ook alweer over?