Tijd (II)

“Tijd is geld.” Die opmerking maakte ik vorige week tegen het einde van mijn column. Maar om heel eerlijk te zijn zie ik dat helemaal niet zo. Tijd heeft bij mij pas één keer gelijk gestaan aan geld. Dat was bij een vakantiebaantje waar ik het niet erg naar mijn zin had. Ik leefde van pauze tot pauze, tot einde werktijd en berekende steeds hoeveel geld ik aan het verdienen was. Dan is tijd geld. Maar verder hebben beide begrippen voor mij weinig met elkaar te maken. Tijd en keuzes maken, die wél.

Als je kiest iets te gaan doen, of om ergens naartoe te gaan, dan kost dat tijd. En achteraf kun je pas zien of die tijd goed besteed was, of dat je beter wat anders had kunnen doen. Zo heb ik iedere dinsdag van 15.30 uur tot 18.30 uur het vak Politiek. En dat wordt gegeven door een docent die alledrie de uren volpraat met langdradige verhalen over bijvoorbeeld de kerkgeschiedenis. De man zuigt alle leven uit ons in die uren en de rest van de avond is het bijkomen en terug op aarde keren.

Is het de moeite waard om daar je tijd aan te besteden? Niet echt. Want probeer maar eens uit drie uur aan verhalen op te pikken wat je daadwerkelijk moet onthouden. Het enige wat het laatste college de moeite waard maakte, was de gemaakte kruiswoordpuzzel, en het oplezen van de namenlijst door de docent. Hij had bij iedere naam van een student die aanwezig was een mooie opmerking. “Robert, als jij er niet was geweest, hadden wij ons als lemmings massaal in de IJssel gestort.” Leuk. Maar daarna volgden dus drie verschrikkelijke uren.

Eén keer in de week zo’n college is natuurlijk maar een klein voorbeeld. Iets groters dan, waar ik ook iets meer tijd in heb gestoken. Vijf jaar geleden had ik contact, heel veel contact, met een leuk meisje, een heel leuk meisje. Alles wees erop dat het wat zou gaan worden tussen ons. Maar verder dan een enkele date zijn we nooit gekomen, en dat kwam door haar. Ik had het gevoel dat ik aan het lijntje werd gehouden, en heb na een paar maanden iets gezegd als “laat maar zitten”. Ik had er al teveel tijd aan verspild.

Lange tijd daarna hebben we maar heel sporadisch contact gehad, tot de afgelopen weken. We hadden het over van alles en nog wat, maar niet over vijf jaar geleden. Totdat zij er toch over begon. Ze wilde graag weten of het haar schuld was zoals het toen is gelopen. Ze zat er nog steeds mee, zei ze. Zoals ik net al zei kwam het inderdaad door haar. Maar dat heb ik niet tegen haar gezegd. Wat heeft het voor zin om iemand vijf jaar later nog een schuldgevoel aan te praten?

Tijd heelt alle wonden? Een beetje.