Slap excuus

Het voordeel van lichte dementie is dat veel van wat zich in een mensenleven heeft afgespeeld je alweer ruimschoots ontschoten kan zijn. Als je levenspad geëffend was met louter tegenslag en gene, dan mag je je dus gelukkig prijzen met een gebrekkig functionerend geheugen.
Zo ook mijn buurman ome Rinus, die zich al niet meer kan heugen wanneer hij nou precies zijn linkeronderbeen heeft moeten laten afzetten. Zelfs de oorzaak staat hem niet meer helder voor de geest. Wat op zich weer verklaarbaar is, omdat ome Rinus bij het verlies van zijn been tevens hersenletsel opliep. Maar het kan ook zijn, dat ome Rinus stiekem wel oorzaak en gevolg paraat heeft, maar dat hij het hele incident nog steeds te genant voor woorden vindt.
Immers, destijds werd ome Rinus halfnaakt, voorzien van een leren string en zware schakels om zijn bovenlijf, bewusteloos aangetroffen in een in de as gelegde SM-club.
Juist op het moment dat hij aan kettingen ondersteboven hangend in afwachting was van een heerlijk pak slaag en bij wijze van voorspel alvast met kippenvel van genot een messcherpe bijl over zijn rug had voelen glijden, vloog de hele tent in brand.
Het gemaskerde personeel was direct in gillende paniek gevlucht. Heel even dacht ome Rinus echter dat dit hoorde bij het opvoeren van de seksuele spanning en genoot intens toen de vlammen zo’n beetje aan zijn testikels likten. Maar toen zijn scrotum voorzien was van een knapperig laagje en de schroeilucht wat al te penetrant werd, besloot hij het niet meer leuk te vinden.
En pas op dat moment drong het besef door van zijn machteloze en uiterst kwetsbare positie. Met uiterste inspanning wist hij met zijn rechterhand te reiken naar de bijl, die rechtop tegen een wankele stoel stond. Met al zijn kracht hakte hij de schakels van zijn rechterbeen door, maar door de rookontwikkeling had hij het zicht op zijn linkerbeen inmiddels volledig verloren. Omdat uit dat been inmiddels ook al het bloed was weggetrokken, kon hij ook niet op zijn gevoel afgaan. Met een ‘God zegene de greep’ hakte hij vervolgens zijn linkeronderbeen af en stortte toen loodrecht ter aarde met een schedelbasisfractuur tot gevolg.

Eergisteren werd hij er weer aan herinnerd. Althans, een kort bericht van begraafplaats “Zerk en Bosch’ maakte gewag van het feit, dat binnen drie maanden na dagtekening zijn been weer zou worden opgegraven. Tien jaar geleden namelijk had hij zijn been met gevoel voor drama en in het bijzijn van zijn naasten ceremonieel begraven. Als grafschrift had hij gekozen voor een rijm: ‘Met alleen nog mijn rechterbeen ben ik vanaf nu (datum) slecht ter been’

Zijn naasten, dat waren een paar kroegvrienden en zijn toenmalige vriendin, die pas twee dagen na de begrafenis op de hoogte kwam van hele SM-verhaal. Uit kwaadheid en frustratie had zij hem toen met een leren riem bewerkt en was daarna huilend vertrokken om nooit meer terug te keren. Iets, waar hij later in de kroeg van liet weten dat dit afscheid tevens hét seksuele hoogtepunt van zijn relatie was. 

Ome Rinus was na het tragisch overlijden van zijn vrouw nooit meer hertrouwd. Zijn vrouw was hem twee dagen na de huwelijksvoltrekking ontvallen. Officiële lezing van haar verscheiden was dat zij was overleden als gevolg van een aardbeving. Inderdaad stierf zij ten tijde van een beving met een kracht van 5,8 op de schaal van Richter tijdens hun romantische verblijf in Napels, waar ome Rinus en zijn kersverse vrouw de wittebroodsweken doorbrachten.
Niettemin heeft ome Rinus, op verdenking van doodslag of moord, nog geruime tijd in een Italiaanse cel doorgebracht. Totdat de lokale autoriteiten hadden bevonden dat zijn absurd klinkende verhaal op waarheid  berustte. Ome Rinus was immers aangetroffen met zijn geslachtsdeel in de mond van zijn inmiddels overleden echtgenote. Een positie die lastig valt uit te leggen, zeker als je de taal niet machtig bent.
Desirée, zijn vrouw, was echter gestikt in zijn erectie toen zij beiden na een lange treinreis eindelijk toe waren aan het consumeren van hun huwelijk.
Bij wijze van voorspel had zijn vrouw op voortvarende wijze al haar orale vermogens ingezet en juist tijdens deze –zoals ome Rinus het meermaals uidrukte- mondelinge toezegging tot een genotvolle middag, stond Napels op zijn grondvesten te trillen en schoot het geslachtsdeel van Ome Rinus verder de keel van zijn vrouw in, tot ver voorbij haar huig.
Omdat zijn lid, de situatie ten spijt, van de extra opwinding juist meer opgezwollen raakte en de verstijving in de kaken van zijn inmiddels gestorven eega vroegtijdig intrad, was er geen andere manier om zich aan de omklemming te ontworstelen dan door zijn zaad in haar mond te lozen. Dat direct daarna zijn lid verslapte, kon door de politie aanvankelijk niet als vergoelijking worden gezien. In het proces-verbaal werd dit door de dienders enigszins lacherig geboekstaafd onder de titel ‘Slap excuus’.

Ome Rinus slijt zijn dagen nu in een verpleeginrichting, draait regelmatig een sjekkie van zijn afgeknipte neusharen en wacht in een soort tijdloos vacuüm zijn dood af.

Misschien maar beter zo.