Turn-terrorisme

“We werden dagelijks in de zaal gekleineerd en uitgescholden. Het was nooit goed genoeg voor hem.” Dit zei Suzanne Harmes afgelopen woensdag bij Knevel en Van den Brink. Ze zat daar samen met haar vroegere collega Gabriëlla Wammes om te vertellen over de, naar hun zeggen, psychische mishandeling door Frank Louter, de turncoach uit hun jeugd. Na het hele verhaal te hebben gehoord geloof ik niet dat er sprake is geweest van mishandeling.

Toen ik las dat beide dames bij de EO-heren zouden aanschuiven, en vooral wat ze zouden gaan vertellen, was ik zeer benieuwd. Want mishandeling is natuurlijk niet zomaar iets. Zoals vrijwel iedereen  ben ik sensatiebewust en wilde ik dolgraag weten op wat voor manier ze dan mishandeld waren. Uiteraard niet omdat ik daar op zou kicken of iets dergelijks, maar puur uit oprechte nieuwsgierigheid.

Maar dat viel uiteindelijk erg tegen. “Het woord kutwijf is wel eens naar voren gekomen”, zei Wammes. “Er werd van één kant opdrachten gegeven en de trainer duldde geen tegenspraak”,  voegde Harmes toe. Ja, en waar is die mishandeling dan? Misschien is ‘kutwijf’ niet iets om te roepen als trainer, maar mishandeling is iets heel anders. Daarnaast is een trainer er simpelweg om jou te vertellen hoe je moet trainen om beter te worden. Dat Louter geen tegenspraak duldt van meisjes in de puberteit, lijkt me logisch. Hij werd betaald om ze beter te maken. Dat gebeurt dan ook gewoon op zijn manier.

Een ander punt wat genoemd werd is nog lachwekkender: “Hij verbood ons dingen, zoals patat eten.” Is dat dan zo gek, dames? Je bent bezig om topsporter te worden, en dat gaat niet zonder een goed voedingspatroon. Even later zei Harmes dat ze ondanks alles toch verder wilde, want ze wilde naar WK’s en de Olympische Spelen. Een mooi streven, maar dan zou ik toch maar naar je trainer luisteren en die patat laten staan. Dat hoort nu eenmaal bij topsport.

Gelukkig werd Louter door de EO een kans gegund om op deze onzin te reageren. “Ik was een strenge trainer en heb hen de topsportwetten voorgehouden, zoals trainingsijver, arbeids-rust-verhouding en gezonde voeding. Met name in het beeld dat Suzanne schetst herken ik me niet; ze heeft een grote fantasie”, aldus Louter.

Harmes gaf Louter onbedoeld volkomen gelijk: “Ik was altijd het moeilijke meisje, stond sterk in m’n schoenen en kon veel hebben. Dat was voor hem nog een punt om meer op mij in te spelen.” Haar grote fantasie komt wat mij betreft hier heel duidelijk tot uiting. Hoe weet je als jong tienermeisje dat de trainer jou extra hard aanpakt, omdat je een moeilijk meisje bent? Ik geloof er niet in dat je zoiets op dat moment merkt. En daarmee geloof ik het hele verhaal over mishandeling niet.