Femke Halsema trekt luie eikels aan/af

Twee weken terug schreef ik een column, waarin ik slechts zijdelings suggereerde dat ik het met Femke Halsema deed. Ik gebruikte dit verzinsel enkel als kapstok, om een discussie over de geloofwaardigheid van nieuwsfeiten op internet aan te zwengelen, maar het leverde absoluut hele goede kijkcijfers en een levendige discussie op.
De column zelf? Ik was er trots op. Een goed stukje schrijfwerk, met een leuke opbouw naar mijn uiteindelijke conclusies.

Vorige week schreef ik feitelijk ook een prima column. Een goed stukje schrijfwerk, met een leuke opbouw naar mijn uiteindelijke conclusies. Over een onderwerp dat doorgaans goed is voor een stevige discussie en nog heel wat lezers op kan leveren ook. Het ging over moskeeën, die meestal wel de nodige rechtse rakkers willen triggeren tot wat reacties. Ik haalde nog flink uit naar kerken, omdat die ook wel eens met wat haatvolle doctrines smijten, waar dan meestal wel een beledigde christen op wil reageren.
Noppes dus! Veel minder lezers en een stuk minder discussie!

Ik ga die columns trouwens niet linken in deze tekst hoor. Rechts van deze column staan de titels en die kun je gewoon aanklikken. Wie daar te lui voor is, reken ik niet tot mijn trouwe fans. Dat zijn luie secreten, waar ik zo meteen nog op terug kom.
Maar dit terzijde.

Ik vond het dus wel interessant om te onderzoeken, waarom die ene column dan ineens zo goed scoort. Ik ben nogal narcistisch van aard en wil graag weten, waar ik de meeste aandacht mee genereer.

De conclusie: ik had de naam van Femke Halsema in de titel en in de eerste zinnen verwerkt.
Toen ik op Google namelijk op de namen “Thako” en “Femke” zocht, kwam ik op een hele serie sites en twitteraars terecht, waar alle mogelijke links met politici werden geplaatst als nieuwsfeiten. Dit zijn dus lui, die amper een stuk tekst lazen, maar het wel meteen het net op slingeren! Echt de meest futiele berichten over iedere mogelijke politicus werden er vermeld en verspreid. Berichten over de stropdas van één of ander vaag Kamerlid van de SGP. De saaist mogelijke Kamervragen van de meest onbekende Kamerleden. En dus ook mijn verzonnen verhaaltje over een verhouding met Femke Halsema.
Dus werd mijn column ook meteen door heel wat idioten aangeklikt, die toch minimaal even wilden checken of dit bericht nu eens wel de moeite waard was. Ik vond van wel, maar ik betwijfel dat het veel nieuwe, vaste lezers heeft opgeleverd.

Zijn ze daar dan echt de hele dag mee bezig? Gewoon alles maar aanklikken, in de hoop op een beetje sappig nieuws? In de diverse politieke discussies lijkt het vaak wel dat amper iemand ooit een partijprogramma heeft gelezen, maar als een reeds lang rentenierende politica van overspel wordt beticht, wordt het meteen als echt nieuws gepusht.

Luie secreten dus. Alles wat meer dan vier zinnen kost, is te veel tekst om inhoudelijk te lezen. Wie de column had gelezen, had namelijk gezien dat het eerder onder de berichtgeving over Mariko Peters had moeten vallen. Maar dat werd niet gelezen. Er werd ook niet gelezen, dat ik de vloer aanveegde met journalisten, die met vage mails inbreken in persoonlijke levens, enkel om zelf eens lekker in de aandacht te komen. Ik veegde ook de vloer aan met de idioten die dit blind wilden geloven, maar ook dat werd niet gelezen.

Al die andere zaken, kwamen allemaal ook pas na de eerste vier zinnen aan bod. En wie leest er tegenwoordig nog meer dan vier zinnen op internet?

Maar goed. Wel een dilemma voor de aandachtsgeile columnist die ik ben. Als columnist wil ik zo rond de 600 woorden gebruiken, maar ik weet dus dat enkel de kop en de eerste vier zinnen worden gelezen. De rest is voor die drie lezers, die nog wel van een beetje discussie houden.

Of … moet ik zelf mijn columns gaan opdringen als echt nieuws? Wat zouden ze bij De Telegraaf of HP/De Tijd eigenlijk betalen? Of is de naam Femke Halsema in de titel en in de eerste vier zinnen weer goed genoeg voor de nodige hits?