Huilen om de discotheek
De discotheken in Nederland lopen leeg. Waar vroeger nog lange rijen stonden met discriminerende portieren bij de ingang, hangt er nu steeds vaker een bordje met de fantasieloze tekst: "Gesloten". Het discotijdperk met zijn glitterbollen, draaivloeren, epileptische stroboscooplichten, dampende lichamen en stomende seks op de toiletten lijkt voorgoed voorbij.
Toen ik opgroeide, gaf een bezoek aan een discotheek je een hogere status. Als veertienjarige moest je wel een heel knap meisje zijn om binnengelaten te worden in een discotheek voor zestien jaar en ouder. Als jongen kon je het bijna wel vergeten, tenzij je nog klein en dun genoeg was om je te verstoppen achter de rug van dat knappe vriendinnetje tot je voorbij de portier was. Zestienjarigen gingen naar discotheken voor achttien jaar en ouder, achttienjarigen gingen naar discotheken in andere steden, omdat ze een rijbewijs hadden en zelfs naar Duitsland konden rijden om daar los te gaan. Het maakte je cool: je kon iets wat een ander niet mocht.
Je ging naar een discotheek om te kijken, gluren en flirten, maar vooral om zelf gezien te worden. Het was goed om met de fotograaf te flirten, want dan wist je zeker dat jouw foto geselecteerd zou worden als partypic. De pica's hingen als trofeeën aan de buitenmuur, om aan te tonen hoe gezellig het binnen was. Jaren later kwamen de foto's op internet en moest je de hele dag lang de pagina verversen om te zien of ze al online kwamen. Nu plaats je zelf je meest crappy foto om drie uur 's nachts op Twitter met je mobiele telefoon, en is de foto de volgende dag om twee uur 's middags al vergeten: al het bewijsmateriaal is oud nieuws.
Binnen stond de muziek zo hard, dat het pijn deed aan je oren, maar na een paar bezoeken deed de gehoorschade gelukkig al zijn werk. In de benedenzaal krijsten de meisjes mee op de duetten van Meatloaf, John Travolta en Olivea Newton John, terwijl ze iedere zin theatraal uitspeelden op jongens die eigenlijk hard weg wilden rennen van deze frigide a-seksuele klasgenootjes, die zongen dat ze seks wilden, maar waarvan je de borsten niet eens mocht aanraken. De jongens stonden het liefst aan de bar om het ene biertje na het andere achterover te slaan, terwijl ze af en toe hun vriend een elleboogje gaven om hen te wijzen op de lekkere blonde stoot die voorbij kwam lopen. Alles draaide om seks. En bier. En seks.
De muziek van de jaren tachtig is nog steeds geweldig, maar de nineties zijn iets om heel snel te vergeten. De totaal ongecoördineerde jongens lieten hun biertje staan om te hakken, waarbij menig meisje per ongeluk een kaakstoot, elleboog of knie tegen haar onfortuinlijke hoofdje kreeg van een willekeurige jongen. De meisjes gingen heupbroeken dragen met daarboven hemdjes met inkijk tot de navel. Helaas dachten de meisjes van zestig kilo en meer dat die mode ook voor hen geschikt was, vooral als ze de dansstijl van de jongens uitprobeerden en ieder vetrolletje duidelijk zichtbaar meetrilde op iedere neergestampte beat. Op harde trance en hardcore zogen de meisjes aan de rietjes van hun Breezertje, terwijl er met hen werd gebonkt en gebeukt op de dansvloer, op de toiletten en in de geparkeerde auto's. De Breezerflesjes waren zo ontworpen, dat de drank nauwelijks verloren ging.
En dan had je nog de R&B-zalen. Vroeger was dat de plaats waar de meisjes leerden dat ze heupen hadden om mee te draaien en billen om mee te schudden. De jongens keken toe en leerden dat dansen op rhytm-and-blues het aangenaamst was als je een biertje bestelde, achter dat meisje ging staan, de vrije hand op haar heup legde en wachtte tot ze haar billen tegen zijn kruis ging schudden. De meisjes, nog helemaal in de ban van Dirty Dancing, vonden het romantisch. Er zat nog een zekere onschuldigheid in de verlegen jongens. Tegenwoordig lijkt het bezoek van een meisje aan een R&B-zaal een regelrecht verzoek om publiekelijk verkracht te worden.
In de tijd van Pim Fortuyn voorspelde een Syrische pizzabakker mij al de ondergang van de discotheken: "Ik ga niet meer naar discotheken, want ik word gediscrimineerd. En ik geef ze groot gelijk. Want zij weten hoe moeilijk de jongens zijn. Eergevoel, drank, jaloezie. Ze slaan elkaar de hersens in. Er is altijd geweld. Kijk, ik werk zelf in de horeca en ik ken heel veel mensen. Maar geen enkele allochtoon start een discotheek, want ze kennen hun eigen jongens te goed. Ze willen geen gedoe met meubilair dat iedere week vervangen moet worden, omdat er met de stoelen en glazen gesmeten wordt." We hebben hem toch een keer mee kunnen nemen naar een kleinere discotheek, waar allochtonen niet gediscrimineerd werden. Minstens een keer per uur werd iedereen opzij geduwd, omdat de uitsmijters er mensen uit moesten zetten die met elkaar op de vuist waren gegaan en elkaar met glas sneden, omdat iemand met de zus van een ander had gedanst. Die avond ging het goed, maar een ongelucky zit zelfs in uithoekjes, dat bleek vorige maand wel in het boerengehucht Rijssen waar een jongen was overleden die in elkaar was geslagen door vijf jongens.
Misschien hebben discotheken ook wel hun langste tijd gehad. Het deurbeleid is strenger en discriminatie mag alleen nog maar op de minimumleeftijd. Comazuipen doe je thuis, want de barman schenkt je na een bepaalde staat van bewustszijn niets meer. Boerenschuren zijn goedkoper en piratenmuziek is op verzoek altijd beschikbaar. Bovendien is stomende seks in een hooischuur wat comfortabeler dan staand in een toilet. Bovendien kan je op ieder ander feest paffen wat je wilt, zonder dat je de dansvloer daarvoor hoeft te verlaten. Wie nog naar de discotheek wil voor de gezelligheid en nostalgie, zal teleurgesteld worden. Je hoeft niet meer in de rij te staan om binnen te komen, maar binnen ontdek je dat de dansvloer nog helemaal leeg is. Helaas krijg je zelfs je vijf euro entree niet meer terug.