#verplichteplaten: Motorpsycho - Phanerothyme
#verplichteplaten is een zeer onregelmatige serie die zo nu en dan zal verschijnen om een gaatje in het rooster te dichten. Alle columns uit deze serie staan op zichzelf. Het enige wat ze gemeen hebben, is dat het bij iedere aflevering over een briljante cd gaat. In deze eerste aflevering: Motorpsycho - Phanerothyme
everything is great when you're dead
your family surrounds you
there are flowers in your bed
- Motorpsycho, When you're dead.
Het lukt me maar niet om de naam te onthouden en áls hij me dan een keer te binnen schiet, krijg ik hem m'n strot nauwelijks uit. Niet dat het erg is. Ik hoef er nooit naar te zoeken in de cd-kast. De plaat heeft een prominent plekje in de kast, ik weet hem blind te vinden. De kiek op de voorkant staat in mijn top tien van aller-lelijkste hoezen. Iedere keer als ik de cd uit de kast grijp verbaas ik mij er weer over. Dan heb je als gezelschap Noren een plaat gemaakt waaraan bijna alles klopt en dan presenteer je het met zo'n malle kop op de voorkant met met daar achter een verloop van geel naar oranje wat regelrecht uit Word lijkt te komen. Maar goed, de hoes en de naam zijn bijzaken. Uiteindelijk gaat het om de muziek. En och, die is ronduit hemels.
Ik bespeel geen enkel instrument. Ik heb de droom, maar niet het talent. Daar heb ik lang over gemopperd, maar het is niet anders. Ik heb besloten nu maar heel goed in muziek luisteren te worden. In mijn beleving moet het heerlijk zijn om te kunnen spelen. Niet naspelen, niet van een blaadje en niet eindeloos ingestudeerd, nee, echt spelen. Zo muzikaal zijn en je instrument zó onder controle hebben dat je het alles kunt laten doen wat je wil. Och, de vreugde van muziek maken.
Er zijn van die albums waar de muzikaliteit vanaf spat. Denk aan Miles Davis' Kind of Blue; het debuutalbum van the Doors en dan vooral een nummer als Light My Fire; alle drie de schijven van Transatlantic. En zo zijn er nog wel een hoop meer. (Roep uw suggesties!) Platen waar het spelplezier simpelweg hoorbaar is, een bijna jongensachtige frivoliteit. Phanerothyme is zo'n plaat. Mijn favoriete Motorpsycho-album is een jubelende ode aan muziek maken.
Vroeger heb ik samen met een zeer goede vriend vele muzikale ontdekkingsreizen gemaakt. In een tuinhuis dronken we ons vele nachten de brokjes op de lippen en rookten we het huisje strak blauw. Tijdens die lange nachten luisterden we eindeloos naar muziek. ('Bluescafeetje spelen', noemden anderen dat.) In dat huisje heb ik de blues ontdekt en uiteindelijk ook de goudmijn van de jaren zestig. Als ik me niet vergis begonnen we bij Jimi Hendrix en Janis Joplin om vervolgens vele artiesten uit die periode te leren kennen. Muziek uit die periode heeft zo'n feel. Het is bij vlagen dromerig en bovenal zo vrij. Ik kan niet precies de vinger er op leggen wat het nou precies is, maar wanneer je iets hoort uit die periode herken je het direct. Phanerothyme heeft diezelfde feel. Het album is duidelijk geïnspireerd en gebaseerd op die periode. Over het algemeen vind ik platen die zo duidelijk teruggrijpen naar de jaren zestig vaak niet zo'n succes. Soms lijkt het zelfs bijna een parodie. Waar Motorpsycho goed in geslaagd is, is om wel terug te grijpen naar die periode, maar wel echt het eigen geluid weet te bewaren en dat is knap.
Met dezelfde vriend ontdekte ik uiteindelijk ook Motorpsycho. Wel een andere plaat, maar toch. De eerste verliefdheid voor de Noorse band ontstond in dat huisje.
Ik zal niet ieder nummer apart behandelen, maar een paar wil ik er toch aanstippen. Laat ik beginnen met mijn hoogtepunt van de plaat. Ik benoemde hierboven al even Light My Fire. Motorpsycho heeft met Go To California een meesterwerk geschreven wat sterk verwant is aan de Doors-klassieker. Het heeft deels dezelfde opbouw en het muzikale middenstuk is echt zo'n stuk waarin je je kunt verliezen. Heerlijk gitaarspel, blazers en zalige toetsenpartijen. Ik kan er eindeloos naar luisteren. Naar de hele plaat trouwens. Het zit vol met wonderschone momentjes. Het korte (semi)akoestische gitaartje halverwege Blindfolded duurt nog geen vijftien seconden, maar het is iedere keer weer heerlijk. Alsof de zon even doorbreekt.
Het basloopje waarmee B.S. begint is keer op keer aanstekelijk. B.S. is echt zo'n nummer waar ik oprecht gelukkig van kan worden. Catchy, maar niet saai na een paar draaibeurten, zeker niet.
En dat geldt eigenlijk voor de hele plaat. Het album doet iets met me. Het geeft me iedere keer zo'n lyrisch gevoel. Alsof ik de hele wereld aankan. En als ik het niet kan, is dat ook niet erg want alles is mooi.
Er is geen album geschikter om de serie #verplichteplaten mee af te trappen. Iedere muziekliefhebber hoort deze plaat in huis te hebben. Ik moet er ook niet langer over schrijven. Download hem, koop hem, brand hem, het maakt niet uit. Maar gun hem een paar luisterbeurten en schroom niet om daarna door de kamer te zwieren en met al je lichaamsdelen luchtinstrumenten te bespelen. Iedereen die het album kent zal dat volledig begrijpen.