Moord in Aerdenhout (8)
Machteloosheid. Masons voelde het van zijn grote teen tot aan zijn kruin. Het besef dat je laatste uur geslagen heeft, maakt een oerangst los die ook gelijk je redding kan betekenen. Mason schudde zijn inmiddels groot geworden bos grijze krullen. Zijn helblauwe ogen tuurden door een van de kogelinslagen in de deur. Er was niemand meer in de kamer, maar hij besefte gelijk dat hij door het kogelgat niet de hele ruimte kon overzien. Hij twijfelde even en duwde de kastdeur voorzichtig open. Hij keek in het rond. Zijn kamer was leeg, de enige stoel in het vertrek waarop hij vastgebonden was, was weg. Hij keek naar de kogelinslagen die zich alleen boven in de kastdeur bevonden en enkele er vlak naast. Alsof de aanvallers wisten dat Mason in de kast zat en dat hij zich klein gemaakt had. Maar wat nu wanneer hij dit niet gedaan had? Het gonsde door zijn hoofd. Hij voelde aan de kamerdeur. Deze was weer op slot gedraaid. Nu wist hij het zeker; er werd een smerig spel met hem gespeeld. Hij voelde woede, maar ook overlevingsdrang. Hij keek naar buiten.
‘Ik zal er een sport van maken hen gek te maken, ze zullen niet winnen, wat ze ook van plan zijn. Ik moet het spel beter gaan spelen dan zij. Hoe?' De stem in zijn hoofd was weer stil, maar zijn gedachten en het ontstaan van psychisch gewelddadige broedsels gingen door.
Clark en Maddy hadden besloten de media niet in te lichten. Vroeg of laat zouden ze er lucht van krijgen, maar Clark wilde de ontvoerders op geen enkele manier provoceren. Hij had bedacht dat alle informatie die de media zou hebben niet door Clarks familie of de politie gegeven was. Zouden de ontvoerders op publiciteit uit zijn, dan zou het niet van Clark afkomen. Clark wilde dit psychologisch spel met hen aangaan. Hij wist dat zijn vader dit spel ook zou aangaan wanneer hij de kans zou krijgen.
Het wachten bij de telefoon was een kwelling voor Maddy. Clark begon zich steeds meer te verdiepen in het familiebedrijf. Oliehandel had hem nooit gelegen. Het is in twee contexten een smerige wereld.
Masons kamer werd geopend, zijn vaste bewaker kwam eerst binnen en deed Mason direct een blinddoek voor. Mason hoorde de vrouwenhakken op de hardstenen vloer in de gang. Ze kwam de kamer binnen.
"Angst, Mason?" vroeg ze sarcastisch. De bewaker had een stoel meegenomen en manoeuvreerde Mason naar het zitvlak.
" Angst? Nee, niet echt. Jij, jullie? Veronderstel dat ik niet had gebukt in de kast?"
"Dan was het spel afgelopen. Game over, zullen we maar zeggen."
"Maar ik heb het gered, ik ging op mijn knieën in de kast, maar nooit voor jullie."
"Wat niet?"
"Op mijn knieën gaan."
"Hoeft niet, Mason Clarkson." Hij hoorde haar nu dicht bij hem. Ze fluisterde in Masons oor.
"We hebben nog veel meer verrassingen voor je. Ik ben ongesteld geworden."
"Ja en? Je denkt toch niet dat ik het weer ga presteren?"
"Dat denk ik wel. Al moet ik er een kilo Viagra ingooien, jij mag het zeggen. Als je mij zou kunnen zien, zou je weten dat je het zonder zou kunnen", zei ze terwijl ze een beetje schaapachtig lachte.
"Je wilt een kind van mij. Je wilt dat ik doodsangsten uitsta. Waarschijnlijk laat je mijn familie niets weten over mijn situatie. Je haalt de maximale terreur uit deze situatie. Kind wat moet jij gekwetst zijn vroeger. Als mijn handen vrij waren, had ik je door je haar willen strijken, je willen troosten. Echt. Ik had een vader voor je willen zijn." Mason hoorde hoe haar ademhaling versnelde, ze slikte voortdurend. "Ik doe het goed, dit is de aanpak." Maar een fractie van een seconde later voelde hij een stekende pijn in zijn kaak. De klap was zo hard dat Mason dacht dat hij het bewustzijn zou verliezen. Toen hij zich weer hervond, besloot hij door te gaan.
" Ik zie dat ik je aandacht heb, schat."
" Nog een keer schat en ik maak er nu een einde aan!' schreeuwde zij. "Klootzak!" Mason voelde dat hij gestoken werd door iets scherps in zijn borst. Hij voelde hoe de punt telkens afketste op zijn ribben. Het waren vier steken kort op elkaar, pure woede. Maar de steken waren niet krachtig genoeg om het mes, of het steekwapen tussen zijn ribben te laten verdwijnen. Er werd ook gestoken met het lemmet in verticale positie. Deze kon daardoor ook niet tussen Masons ribben verdwijnen. Maar tranen van een intense pijn brandden in zijn ogen. Hij voelde hoe zijn bloed via zijn buik, via zijn broekband verder langs zijn lichaam naar beneden ging, langs zijn kruis en ballen. ‘Alle moed verzamelen. Maar waarom? Red ik het eigenlijk wel met zo'n stel gekken om mij heen?' dacht hij.
"Zeg, dame, kun je niet gewoon zeggen wat ik je eigenlijk aangedaan heb?" Mason hoorde niets meer. Hij dacht een zacht gesnik te horen. Plotseling werd zijn blinddoek hardhandig van zijn hoofd af getrokken. Hij hoorde nog net de deur van de kamer in het slot slaan.
"Waarom treiter je haar zo, man? Ze maakt je echt kapot als je zo doorgaat."
"Waarom ik treiter? Van welke planeet kom jij, man? Enig idee van besef wat ze met mij en mijn gezin doet? Ik wordt verkracht, gestoken en geslagen! Wat is dit voor een achterlijke gedachtegang, man!"
"Rustig maar, ouwe. Ik heb meer begrip voor je situatie dan je denkt. Ik vind die verkrachting ook niet kunnen. Ook al omdat ze je dochter is."