Paul Smits verdient een extra bonus

Wat zijn wij Nederlanders toch een raar volk.
We willen allemaal lekker verdienen, maar als er dan iemand lekker verdient, dan vinden we dat ‘niet kunnen’.
Neem nou de topbestuurders in de zorg. Elf van die bestuurders verdienen nog altijd meer dan het maximale normbedrag van € 274.500. Ze vinden zelf ook dat ze daar recht op hebben, want het zijn oude contracten. Maar dat is niet het enige waarom ze recht hebben op dat hogere salaris. Ze hebben ook nog bijzondere capaciteiten.

Dat vind ik nou ook. Mensen met bijzondere capaciteiten in de zorg mag je best meer salaris geven. Zij zorgen er namelijk voor dat de Nederlandse zorg van een hoog niveau blijft. Zij hebben de kwaliteiten om grote instellingen op een adequate manier te managen zodat de mensen die ermee te maken krijgen geen problemen ondervinden.
Het is echt gezeur om steeds maar weer over een bovengrens te beginnen bij deze uitzonderlijk goede topbestuurders. Wees blij dat ze in ons land werken en niet ergens in een vreemd land.

Neem nou Paul Smits.
Deze topbestuurder verdient momenteel € 329.000. Dat is nog maar zo’n halve ton meer dan de norm dus je moet wel een erge azijnpisser zijn om daarover te vallen. Om tot dit bedrag te komen heeft hij bovendien jarenlang op een hoog niveau moeten ploeteren.
Eerst waren daar zijn studiejaren. Van 1975 tot 1983 studeerde hij voor arts. Dat viel blijkbaar al niet mee, want de studie duurt normaal zes jaar en hij deed er acht jaar over. Dan moet je dus wel de boel onder de knie hebben.
Na wat gewone baantjes in onder meer het Slotervaart ziekenhuis, het Medisch Centrum Alkmaar en het Spittaal komt zijn grote doorbraak als bestuursvoorzitter van het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag.

Daar merkte Paul voor het eerst dat het niet meevalt om bestuursvoorzitter te zijn. Hij kreeg namelijk te maken met vreemde sterfgevallen in zijn ziekenhuis. Daar zat natuurlijk iets achter, want zo veel onverklaarbare sterfgevallen in korte tijd dat kan uiteraard niet. Het zal duidelijk zijn dat het onderzoek naar Lucia de Berk hem niet in de koude kleren ging zitten. Maar moedig besloot hij aangifte te doen en meteen maar een persconferentie te geven. Dat is pas daadkracht. Het werd wereldnieuws en het kinderziekenhuis kon tevreden zijn over Paul. De zaak had hem natuurlijk ook aangegrepen en met geld kun je die spanning eigenlijk niet wegnemen, maar wel verzachten.
Kun je nagaan wat de man heeft moeten doorstaan toen nog niet zo erg lang geleden bekend werd dat Lucia de Berk onschuldig zes jaar in de gevangenis heeft gezeten en dat zijn onderzoek aan alle kanten rammelde. Je kunt wel zeggen dat een bestuursvoorzitter tegen wat kritiek moet kunnen, maar het zijn ook maar mensen, hoor.
Het was dapper van hem dat hij bij zijn standpunt bleef dat het destijds goed was om aangifte te doen, ook nu Lucia onschuldig blijkt te zijn. In die zaak zelf was hij dus doortastend en nu is hij vasthoudend. Allemaal eigenschappen die een topbestuursvoorzitter van een gewone bestuursvoorzitter onderscheiden en dus een reden om hem goed te belonen.

Maar erg veel rust kreeg Paul niet na de zaak Lucia de Berk.
In 2009 kreeg hij als voorzitter van de raad van bestuur van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam te maken met mogelijke hepatitis B, C of hiv-besmetting bij een derde van de patiënten door een vuile endoscoop. Een van de drie afwasmachines voor endoscopen had niet goed gefunctioneerd.
Als je daarvan op de hoogte wordt gesteld als verantwoordelijke, dan kun je natuurlijk zomaar een hartverlamming krijgen van schrik. Het geeft ontzettende stress bovendien, want er moesten bijna achthonderd patiënten worden teruggeroepen omdat ze met die vuile endoscoop waren onderzocht. En dan het wachten op de uitslag. Ik vermoed dat Paul nachten wakker heeft gelegen van de spanning. Waar heeft hij al die tegenslag toch aan verdiend?

En nu is het helemaal prijs. Er is een supervisor aangesteld in zijn ziekenhuis. Vertrouwen ze hem soms niet meer?
Het is toch al zo erg. Achtenzeventig patiënten besmet met de Klebsiellabacterie. Zevenentwintig doden als gevolg daarvan. ‘Dat heb ik weer,’ moet Paul hebben gedacht. 
Het valt ook niet mee als iedere keer maar weer blijkt dat de medewerkers in de ziekenhuizen waar je werkt niet echt capabel zijn. Dat is gewoon pech hebben. Juist zulke ziekenhuizen hebben topbestuurders als hij nodig. Wat zou er niet allemaal nog meer zijn misgegaan als hij er niet was geweest?
En nu dus die supervisor en een dreigende patiëntenstop door de inspectie voor de gezondheidszorg. Terwijl Paul, toen hij eind mei hoorde van het bestaan van de bacterie, wel het RIVM heeft ingelicht. Weliswaar veel te laat, maar toch. Bovendien heeft hij nu ruiterlijk toegegeven dat er fouten zijn gemaakt. Hij heeft dus blijk gegeven van zijn verantwoordelijkheidgevoel.
Denk je eens even in wat zo’n man moet doormaken, als hij beseft dat er door fouten onder zijn leiding nu al zevenentwintig slachtoffers zijn. En de pers klopt dat soort zaken natuurlijk nog eens flink op. De meeste slachtoffers waren al erg ziek, dus zo gek is het niet dat die overlijden. Maar de stress die Paul heeft door al dat gesnuffel en die externe onderzoeken is bijna ondraaglijk. Dat kun je niet met geld goedmaken. Wat is € 329.000 dan eigenlijk waard? Straks wordt hij misschien wel uit zijn functie gezet. Dan zit hij nog dieper in de ellende.
Misschien moet hij om wat hij nu moet doormaken maar een flinke bonus bovenop zijn salaris krijgen. Dat lijkt me nog het beste.