Meisjesmoeder

Niet lang nadat ik had besloten om het deze keer eens over opvoeden te hebben, las ik dat een Australische vrouw haar kinderen op eBay had gezet. Voor de grap, zoals ze later verklaarde. Er hadden nog mensen op geboden ook. Over het hoe en waarom wil ik niet eens nadenken. Zieke geesten hou je altijd. Daar doe je weinig aan. Maar een normaal denkende moeder zet haar kind niet op Marktplaats of op welke site dan ook. Zelfs niet op de welbekende achter-het-behang-plakmomenten. Dat is nu juist zo mooi aan ouderschap: je leert dat niet alles alleen maar om jou draait. Al heeft die uitspraak een wel heel hoog ChristenUniegehalte. Maar u begrijpt wat ik bedoel.

Mijn eigen godsgeschenken, om maar even in de stemming te blijven, hebben de puberleeftijd inmiddels bereikt. Leuk vind ik dat. Al moet ik toegeven dat er van een heftige puberteitsbeleving nog geen sprake is. Dat scheelt een slok op een borrel, zou mijn moeder zeggen. Geen grote monden, bokkige buien of opstandigheid. Voorlopig blijft het bij wat bijdehante opmerkingen en een behoorlijk aantal snoeiharde grappen. Met mij als doelwit. Maar die kan ik hebben en dat deden ze als piepjonge godsgeschenkjes ook al. Dat zit in de familie. Niets mis mee. Het is stilte voor de storm wellicht, maar voorlopig geniet ik er nog maar even van.

Misschien valt er niet zo heel veel meer te puberen tegenwoordig. Mijn bloedjes weten dat ik fouten maak en bij lange na niet perfect ben. De schijn van alwetend opvoeder en orakel wil ik beslist niet ophouden. We bespreken veel. Bijna alles eigenlijk. Masturbatiepogingen, natte dromen en schaamharen vliegen tijdens het avondeten zonder gêne over tafel. In figuurlijke zin bedoel ik dat natuurlijk. Tussen een hap aardappels en de sperziebonen door. Ze stellen zonder enige vorm van schaamte elke denkbare vraag op seksgebied. En krijgen antwoord. Dat spreekt voor zich. Toen ik van de week thuiskwam zei zoonlief nonchalant: ‘oh mam, ik had batterijen nodig voor de afstandsbediening van de Wii. Die heb ik even uit je vibrator gehaald hoor.’ Wat goed was natuurlijk. Maar het getuigt wel van een verregaande openheid.

Zij leren overigens niet alleen van mij. Andersom geldt dat net zo goed. Mijn zoon doet mij vaak versteld staan met zijn wijsheden. Befaamd is de uitspraak, die hij ooit bezigde tijdens turbulente relatietijden: ‘mam, als je gelukkig wilt worden dan moet je niet volgen, dan moet je leiden.’ Niet leuk om te horen, maar pijnlijk waar. Op dat moment tenminste. De lijdende rol is al lang niet meer de mijne. Bij dipjes beurt hij me immer op door te zeggen: ‘als het geluk jou niet vindt mama, dan moet jij het geluk zien te vinden.’ Vast opgepikt uit één van die vreselijke, Amerikaanse tv-series, maar zijn timing is ongeëvenaard. En geeft stof tot nadenken. Dat viel waarschijnlijk te verwachten van een kind dat op vijf-jarige leeftijd na het bekijken van treurige journaalbeelden met zijn handen richting hemel riep: ‘Beste God, ik eis een andere wereld.'
’
Lachen laten ze me ook heel vaak. En hard. Toen we het een tijdje geleden tijdens een gezellig familieontbijt over verslaving hadden en mijn inmiddels ex-vriend luchtig en lief bedoeld opperde: ‘ik ben verslaafd aan jullie moeder’, strafte mijn dochter deze in haar ogen verregaande slijmerij genadeloos af. ‘Ach ja, zei ze nuffig en enigszins verveeld. ‘Dat effect heeft mijn moeder op alle mannen’. Wat voor de goede orde niet waar is, maar hilarisch vond ik het wel. Hij ook trouwens, dus dat pleitte zonder meer voor hem. Ze heeft sowieso een heilig geloof in mijn verpletterende kwaliteiten. In dezelfde week dat mijn relatie eindigde, werd ook hartenbreker George Clooney weer vrijgezel. Ze liet me het berichtje enthousiast en met veelbetekenende blikken lezen. ‘Dat is echt geen toeval mam. Ik zou het gewoon proberen als ik jou was. Voor een heel erg oude man, ziet hij er best nog lekker uit.’ En daar kon George het weer mee doen. Ik weet in ieder geval wat me te doen staat. Kijk dus niet vreemd op als u mij binnenkort in Story of Privé voorbij ziet huppelen op rode lopers en interessante feestjes. Het kan verkeren, zoals Bredero al zei.

Al met al doen we het nog niet zo gek, denk ik. Ondanks chaos, vergeetachtigheid en andere gevolgen van een dwalende geest. Daar zijn ze aan gewend. ‘Mam, jij bent nu eenmaal geen moedermoeder. Jij bent meer een meisjesmoeder’, zeggen ze als ik toch weer eens door schuldgevoel word overmand. En verdomd, dat klinkt gezellig. Jong ook, dus mij hoor je niet klagen. Laat ik daarom vooral geen pogingen doen om in deze column Dr. Spock uit te hangen. Wat weet ik er nou van, van opvoeden. Ik rommel maar een beetje aan en het lijkt nauwelijks schade aan te richten. Ze doen het gewoon verbazingwekkend goed. God is ook niet gek natuurlijk. In plaats van structuur en ordentelijkheid gaf hij mij twee heel erg leuke kinderen.