PGB, weg ermee?

Karel zat net lekker een beetje weg te zakken tijdens het lurken aan zijn wietpijp toen zijn moeder binnen kwam.
“Ik ben net gebeld door Rijnstroom en de studio kan doorgaan. Zij zullen het regelen. Goed hè?”
Karel keek eerst nog een beetje duf naar zijn moeder, maar toen drong tot hem door wat dit betekende. Voor het eerst sinds jaren zou hij zich weer een beetje gelukkig gaan voelen zonder zijn pijp. Hij en zijn moeder hadden er al jaren over gedaan om een psychiater te vinden die de diagnose ‘Asperger’ bij hem had vastgesteld zodat hij als jonggehandicapte kon worden aangemerkt en nu kreeg hij ook na veel gezeur een prima besteding van zijn PGB.

Karel was al vanaf zijn jeugd bezeten van muziek en dan vooral het zelf maken van muziek. Instrumenten had hij nooit leren bespelen want dat was wel wat vermoeiend, maar hij wilde wel zelf elektronische muziek maken. Daar was natuurlijk appartuur voor nodig, maar daar hadden zijn ouders zo goed en zo kwaad als het kon voor gezorgd. Het was alleen moeilijk voor hem om steeds de nieuwste apparatuur te verkrijgen sinds zijn vader was overleden. Zijn moeder stak wel zo’n beetje al haar geld in de hobby van haar zoon, maar dat was ook niet al te veel.
De middelbare school had hij niet afgemaakt, want studeren was niet echt zijn hobby en het was bovendien niet nodig geweest. Verder had hij eigenlijk nooit een behoorlijke baan weten te bemachtigen. Hij raakte al snel van zijn stuk als er wat te veel mensen om hem heen waren. Het liefste was hij thuis en genoot van zijn eigengekweekte wiet. Als hij dingen mocht doen dan ging het wel, maar als hij iets moest doen, dan werd hij nerveus en snel kwaad.
Moeder en Karel waren dus blij geweest dat er een indicatie van het CIZ voor hem was en hij een PGB kon krijgen.
En nu ging zijn wens dus in vervulling. Sinds enige jaren had hij een eenpersoons flatje. Daar woonde hij min of meer zelfstandig. Maar wiet kweken deed hij nog bij zijn moeder, want daar had hij geen ruimte voor in het flatje. Hij wilde daar echter wel zijn apparatuur gebruiken om leuke dancenummers te creeëren, maar dat ging niet omdat de buren daar last van zouden hebben. Daar had het bemiddelingsbureau nu dus iets op gevonden. Ze hadden een firma ingehuurd die de flat geluidsdicht zou gaan maken. Dat kon prima van het PGB.

Een half jaar later was Karel niet meer zo blij. De firma die was ingehuurd door het bemiddelingsbureau had weliswaar de flat geprobeerd geluiddicht te maken met tussenwanden, maar dat had geen enkel effect. Het geluid klonk nog steeds door de hele flat. Het bureau zat met de handen in het haar, want het had aardig wat gekost en het resultaat was nul komma nul. Het bleek ook dat de firma die was ingehuurd totaal geen ervaring had met het bouwen van een geluidsstudio. Ze wisten ook niet hoe ze het nu nog goed moesten krijgen. Eigenlijk zou er een specialist in dat soort werk bij moeten komen om alles af te breken en dan op te bouwen zoals het zou moeten, maar dat zou wel erg duur worden.
Daar zat de arme Karel dan. Zelfs zijn wietpijp kon hem niet echt blij maken. En nu had hij ook nog gelezen dat de regering het PGB wil aanpakken. Hoe zou dat nu verder met hem moeten?

*

“Lekker zeg, die eigengemaakt taart, Dina.” Gerrie zat te smullen van een stuk appeltaart met slagroom dat haar verzorgster had meegebracht.
“Ik moet er toch niet aan denken, dat ik jou straks niet meer heb.” Gerrie staarde meteen een beetje triest voor zich uit.
“Als ik nog terugdenk aan de tijd dat ik nog hulp via de Thuiszorg had. Steeds weer andere mensen die vaak niet wisten wat ze moesten doen. Mensen die soms niet eens te vertrouwen waren, want op een dag bleek dat er juwelen uit het laatje in de slaapkamer waren gestolen. Nee Dina, ik ben met jou echt zo verschrikkelijk blij. Maar ik ben bang dat ik je straks weer kwijtraak nu de plannen van de regering doorgaan. Dan kan ik weer naar de Thuiszorg, die bovendien nog duurder is ook.” Gerrie zuchtte diep.
Gerrie had een ongeluk gehad, waarbij ze een dwarslaesie had opgelopen. Sindsdien had ze een paar uur per dag hulp nodig. Veel kon ze nog wel zelf doen, maar niet alles. Daarom had ze met haar PGB Dina ingehuurd. Een vaste hulp die precies wist hoe ze Gerrie moest verzorgen. Maar omdat Gerrie geen verblijfsindicatie heeft, raakt ze haar PGB vanaf 2012 kwijt.
Ze zag de toekomst dan ook somber in. Hoe zou het straks verder met haar gaan?

*

De plannen van de regering om het PGB alleen nog maar beschikbaar te stellen voor mensen met een verblijfsindicatie hebben de laatste tijd voor veel discussie gezorgd. Logisch, want zowel rechts Nederland als links Nederland heeft voldoende argumenten om voor of tegen te zijn. Ik hoop dat ik dit met deze twee verhaaltjes een beetje duidelijk heb gemaakt.
Het probleem in Nederland is dat zodra er iets wordt geregeld voor de zwakkeren in de samenleving, er meteen een groot aantal instanties en particulieren op springen die er, goedwillig of kwaadwillig, een zooitje van maken.

Kijk op www.kotersopvoedhulp.nl en je ziet vanzelf hoe instanties geld proberen te verdienen aan mensen die een PGB hebben.
De goeden moeten dus nu weer onder de kwaden lijden. En het meest schrijnende is dat mensen als Fleur Agema, die net doet of ze zo begaan is met de zielige gehandicapten die hun PGB kwijt raken, gewoon bij Knevel & Van den Brink zit te liegen over wat er nog wel voor oplossingen zijn voor de getroffen gehandicapten.
Op http://www.alertzorg.nl/front_content.php?idcat=1664 vind je elf voorbeelden van misleiding door onder andere onze Fleur.

Ik ben echt geen expert op het gebied van de gezondheidszorg. Ik ben al blij dat ik zelf gezond ben met al dat gekloot in de Zorg en met die bezuinigingen. Maar ik kan wel redelijk logisch denken en dan denk ik bij mezelf: "Waarom niet gewoon een strenge, maar rechtvaardige selectie aan de poort?" Op die manier kan ook beter worden bepaald wie in de toekomst wel en wie niet voor een PGB in aanmerking kunnen komen. Nu wordt gewoon de botte bijl gehanteerd zonder echte selectie.
Poortwachters dus. Het liefst bij de Gemeente. Een apart loket met deskundigen die aan de hand van een aantal landelijke toetsingscriteria bekijken of een aanvraag voor een PGB gehonoreerd kan worden. Eén van die criteria is: kan de Thuiszorg tegen dezelfde prijs of goedkoper dezelfde kwaliteit zorg bieden voor bijvoorbeeld Gerrie? Of het dezelfde kwaliteit is, kan Gerrie zelf goed beoordelen. En bemiddelingsbureautjes? Weg ermee. En Karel? De Karel in mijn verhaal is misschien licht autistisch, maar kan best een baan krijgen. Misschien aangepast werk, maar wel werk. Alleen is deze Karel gewoon lui en niet goed opgevoed. Daar is een PGB niet voor.