Natuurlijke selectie (2/2)
Zo is er ergens diep in Afrika een vogeltje dat voor zijn voortplanting afhankelijk is van één specifieke bessenstruik. De struik krijgt besjes, maar die zijn nog niet meteen te eten. De besjes zijn eerst geel en in één nacht kleuren alle besjes tegelijk rood. De volgende dag doen al die vogeltjes zich massaal tegoed aan die besjes. Alle besjes eten ze van de struiken. Daardoor komt hun geslachtsdrift op gang en gaan ze nesten bouwen, paren en zich voortplanten, het is een soort afrodisiac. Een soort vogel-viagra. Dit systeem werkt vele honderden jaren.
Tot op een dag, twee weken nadat de besjes rood zijn gekleurd, een vogeltje een struik ontdekt waar nog besjes aan zitten. Inmiddels zijn ze paarsachtig van kleur. En dat vogeltje proeft een besje en hij is met stomheid geslagen. Dit paarse besje smaakt vele malen lekkerder dan welke rode dan ook. Sociaal als hij is haalt hij de andere vogels en laat ze proeven. Allemaal zijn ze van mening dat dit inderdaad veel lekkerder is en ze besluiten om volgend jaar één struik met besjes over te laten, om te kijken of deze weer paars kleuren. Dat jaar groeien de jonge vogels goed op en de ouders kijken gespannen uit naar het volgende jaar als ze hopelijk weer een struik met paarse besjes kunnen eten.
Het volgende jaar is het zover. De nacht komt dat de besjes rood kleuren en de vogels doen zich weer tegoed, op één struik na. Die laten ze staan. Ze bouwen hun nesten, paren en leggen eieren en ondertussen wachten ze gespannen af of de overgebleven besjes weer paars kleuren. En inderdaad, na twee weken worden de besjes paars. Ze genieten van de besjes en ze vinden ze zelfs zo lekker dat ze het jaar daarop alle besjes van alle struiken paars willen laten worden alvorens ze op te eten. Er zijn een paar oudgedienden die het hier niet mee eens zijn, maar die worden goedschiks danwel kwaadschiks ervan overtuigd dat ze moeten wachten tot de besjes paars zijn.
Het jaar daarop is het zo ver. Eerst komen er besjes, die kleuren rood en dan begint het wachten. Straks, over twee weken, dan barst het feestmaal los. En een feestmaal is het. Het lijkt wel of de smaak van die besjes in dat jaar dat ze gewacht hebben, nog lekkerder is geworden. Ze gaan zich helemaal te buiten aan deze delicatesse. Hun geslachtsdrift komt weer op gang en de seks lijkt nog wel lekkerder. Ze bouwen hun nestjes en leggen hun eieren.
Het jaar daarop weer en het jaar daarna weer en het lijkt wel of de besjes ieder jaar beter smaken. Maar de nestjes die ze maken zijn minder stevig dan anders en tijdens de voorjaarsstormen sneuvelen er meer dan normaal. Van de eieren die overblijven zijn er veel meer onbevrucht dan anders en van de eieren die wel uitkomen blijven minder jongen in leven. Maar ach, er zit altijd wel een slecht jaar tussen. Dat is evolutie, alleen de sterksten overleven om de soort sterker te maken. Het individu is ondergeschikt aan de soort.
Ook onder de roofvogels vallen er slachtoffers. De vogeltjes die de besjes eten zijn de voornaamste voedselbron van de roofvogels. Daar is het legsel van de roofvogels en het uitkomen van de eieren op gebaseerd, maar de eerste twee weken is er nauwelijks voedsel, omdat die vogeltjes twee weken later zijn begonnen. Jarenlange traditie aan de top van de voedselpiramide verander je er niet zo snel, dus dit jaar zijn de roofvogels weer twee weken te vroeg begonnen met broeden. Niet alleen dat, er zijn ook nog eens heel veel minder prooidieren voor ze beschikbaar. Dit gebeurt ook het vierde jaar zo met nog minder volgroeide jongen bij de besjesvogeltjes en grote sterfte onder roofvogels tot gevolg.
Doordat er zo weinig roofvogels zijn is er een andere groep vogeltjes die explosief kan groeien. De druk op hun jongen is aanzienlijk afgenomen. Hun aantal groeit zo snel dat ze hun leefgebied moeten uitbreiden. Op zekere dag komen ze in het gebied van de besjesvogeltjes en die nacht zijn de besjes juist verkleurd van geel naar rood. De nieuw aangekomen vogels storten zich massaal op deze lekkernij en in no-time zijn alle struiken leeggegeten. Het gevolg is massale sterfte onder de besjesvogeltjes. Zo erg zelfs dat ze uitsterven, want hun voortplanting is afhankelijk van de besjes, besjes die voor hun neus opgegeten worden door andere vogels. En terugkeren naar hun oude gewoontes en de besjes eten als ze rood worden, dat doen ze niet. Je gaat immers niet terug in de evolutie.