Sociale investering

Iedere zondag wisselen Driek Oplopers en TheGrandWazoo van gedachten in de Rubriek Plat Haags. Driek vanuit het verdorven Amsterdam, TheGrandWazoo vanuit gemoedelijk Limburg. Het afscheid van ArchEnemy viel zwaar. Vandaag een gastoptreden van Fjeodor Blotbilsky.

Excuus dat ik een feestje kom bederven. Jullie zwaaiden onlangs een columnist uit die zich geestscherpend, intelligent en welbespraakt presenteert. Hij wordt gemist als hij afziet in een ziekenhuis, en hij kiest onderwerpen waar mensen met achternamen maar liever over zwijgen. Is het echt een Wilders-wannabee of is het een trendvolger, van een in- en intrieste trend?

Waar het volgen van deze trend overgaat in kwaadwillendheid lijkt niemand zich nog te willen realiseren. Het wordt 'vrijheid van meningsuiting' genoemd als je elke vorm van dialoog stelselmatig blijft saboteren. Die sabotage is natuurlijk een recht, iedereen heeft de vrijheid een grote mond op te zetten. Maar wanneer zet je die persoonlijke vrijheid in om er een hatelijke rotzooi van te maken, en wat schiet je er mee op.

Ik tik misschien woorden neer die belegen en sleets klinken, maar niet zonder levende inhoud zijn. Jullie hebben geleerd wat polemiek en stellingname is, maar waarom wil men niet meer leren wat communicatie is? Ik presenteer het bewust als een retorische vraag, het antwoord is immers beledigend.

Ieder mens hoort de vrijheid van meningsuiting zowel te bezitten als te koesteren. Het onderscheid dat ik voor dit argument vraag te mogen maken is wanneer men die vrijheid neemt, en wanneer men haar geeft. Je hoort haar te nemen om misstanden te melden en valsheden te ontmaskeren. Je hoort haar te geven als je vast in de macht zit. Daar is ze voor ontworpen. Wat we momenteel zien is een focus op alles wat tot doel heeft communicatie tussen niet-westerse migranten en Nederland onmogelijk te maken. Het grote risico wat daar in besloten zit is dat dat heel goed kan lukken.

De vrijheid van meningsuiting wordt hier doelbewust gebruikt om de culturele verschillen dusdanig uit te vergroten en in de dagelijkse nieuwsvoorzieningen te houden, dat er een trage conditionering ontstaat. Over vijf jaar zijn moslims maatschappelijk onomkeerbaar besmet, als resultaat van een proces dat al lang gaande is, en stukje bij beetje vooruitgeholpen wordt door de 'denkers' die in die verschillen de ondergang van hun leefwereld herkennen en in paniek schieten.

Met een schrijftalent kun je dan het escalatieproces voeden.

Wat er maar niet geleerd lijkt te worden is dat de vrijheid van meningsuiting bedoeld is als morele verzekering voor een samenleving. Om corruptie weg te houden, om meningsverschillen aan te gaan in plaats van geweld te gebruiken. Om het feitelijke na te streven. Dat klinkt allemaal zwaar en beladen, maar lieve kinderen, dat is het ook. Je kan er burgeroorlogen mee ontketenen als je de laatste kutopmerking bent voor de branden losbarsten.

Ik doe mijn best in mijn leven niet die laatste te zijn. Ik zie dat als een burgerplicht, als een vorm van besschaving. Als een garantie voor de toekomst. Mensen die niets anders kunnen dan woorden hanteren om een polariserend klimaat aan te jagen hebben óf geen kinderen, óf zijn niet in staat zich te laten opnemen in een gemeenschap. Beide posities die ik niet benijd.

Er is zoiets als een 'sociaal klimaat'. Dat klimaat is niet iets dat je overkomt, daar maakt iedereen deel van uit.

Ik denk nu meteen aan Marokkaanse toestanden als ik deze woorden teruglees. Daar is het duidelijk tekortgeschoten, het werk van de overheid. Maar concentreer je op dat tekortkomen, en ga het verzaken van ambtenaren niet verwarren met Afrikaanse zeerovers die ons land komen leegplunderen.

Een klimaat is een levend iets. Hoe het gevoed wordt hangt af van wat de mensen erin stoppen. Die verantwoordelijkheid is verdwenen, want dat lijkt een 'belemmering' te zijn in het debat. Bezorgdheid voorbij het nu heet ineens zeer onterecht 'politiek correct'.

Dat is geen intelligentie, dat is manipulatie. Iets waar de vrijheid van meningsuiting nadrukkelijk niet voor bedoeld is. Waar de persoonlijke verantwoordelijkheid dient in te grijpen.

En dat gebeurt steeds minder.