Sterf toch eens! Hulpbehoevenden

Er gaat op de persoongebonden budgetten van hulpbehoevenden bezuinigd worden door deze regering. Eigenlijk is de enige zorg waar de regering niet op zou willen bezuinigen de palliatieve zorg, stervensbegeleiding. Hiermee geven de niet hulpbehoevenden aan dat ook voor de hulpbehoevenden de tering naar de nering gezet moet worden. En terwijl ze dat denken en of zeggen boeken ze hun wintersport. Niks mis mee, en toch, er is veel mis mee. De empathische kloof tussen mensen wordt steeds groter. Alleen het gezin is belangrijk, de rest kun je af doen via het internet of aan de deur met een paar euro’s.

Zorgen voor elkaar is ten alle tijden iets geworden dat anderen voor jou doen.

Nu kan ik twee kanten uit met deze column: de sociale, of de hardere kant. Laat ik die ook eens uitleggen. Een gedachte van veel Nederlanders: “Kijk naar Roemenië bijvoorbeeld, relativeer eens. Het is hier toch allemaal veel te goed? Dat kan allemaal best wat minder. Kom op zeg. Nergens is de zorg zo doorgeschoten als hier in Nederland. Er zijn hele volksverhuizingen van zieken en zwakken vanuit arme landen die hier graag geholpen willen worden. En wij dan, de Nederlanders!”
Truus steekt nog een sigaret op, schenkt nog een borrel en belt de sociale dienst met de mededeling waarom haar uitkering nog niet gestort is. Zij heeft ook kosten!

Regeringen van arme landen hebben en kunnen niet altijd adequate hulp geven aan hulpbehoevenden in hun land. Zij hebben geen geschiedenis en of bodemschatten die hen rijk heeft gemaakt.

Inwoners van Nederland zijn over het algemeen niet arm, maar gedragen zich graag arm omdat er geen andere definitie van het begrip arm is. (Definitie armoede: Armoede is volgens de definitie van de Verenigde Naties het niet kunnen voorzien in de eerste levensbehoeften.)
Het mag duidelijk zijn dat de eerste levensbehoefte van een mens de zorg is die hij of zij kan ontvangen op zijn of haar gezondheid als er ernstige ziektes en of gebreken zijn. Daarna voedsel en water. Vroeger waren er de medicijnmannen die meer kwaad dan goed deden maar dat maakte niks uit want het ging om het geloof van de patiënt beter te willen worden. Hetzelfde geloof dat u en ik nog steeds hebben wanneer we tijdens verschrikkelijke pijnen en of andere gebreken naar de dokter gaan terwijl het net als bij de medicijnmannen tot allemaal abracadabra is voor ons wat zij uitkramen. Maar het is juist dat soort geloof dat je beter kan maken, samen met een handvol pillen of de handen van de vrouw of man die iets voor jou doen tegen te kleine vergoedingen.

Het persoonsgebonden budget zorgt ervoor dat de behoeftige zijn zorg tegen een redelijke prijs kan inkopen. Denk aan bedrijven die diensten leveren, denk aan mensen die je huis schoonmaken of een soort thuisverpleegkundigen. Maar denk ook aan de mannen en vrouwen die tegen redelijke betaling seksuele behoeften bevredigen. Het maakt niet uit, deze hulpbehoevenden kunnen nu een relatief kwalitatief goed leven leiden. Nu laten wij, want wij hebben deze regering gekozen, deze mensen aan hun lot over. En nee het zit niet in de families in Nederland om je hulpbehoevende familie actief te ondersteunen, dat zit niet in onze cultuur.

Maar mag het wat minder dan? Natuurlijk, we maken de WC gewoon schoon wanneer deze begint te ruiken, net als de onderbroek van de hulpbehoevende. We sluiten een literfles morfine aan, zodat de zuster nog maar één keer per week hoeft te komen. We maken de behuizing wat kleiner zodat er alleen met de rolstoel in de huiskamer gereden kan worden. Als de persoon naar het toilet moet dan bid ze maar tot Jezus met de vraag of ze voor een paar minuten kan lopen. Mocht het gebed, zoals alle gebeden, niet verhoord worden dan zijn dikkere luiers de oplossing. Ik stel voor een luier ter grote van een babymatras. Het is niet anders mensen, Nederland moet de broekriem aanhalen.

Goede betaalbare zorg wordt straks alleen bereikbaar voor hen die gezond leven, daardoor een goede baan hebben en dus bijna nooit ziek zijn. Het ideaalbeeld van veel zorgverzekeraars.

Zorg geven is een primaire uiting van je mens zijn net zoals het ontvangen.

Wanneer wij onze denkwereld niet gaan koppelen aan wat we werkelijk voelen dan handelen of bestaan zijn we dus alleen rationeel. We worden gedreven door logica en geld. Je kunt wat mij betreft echt bang worden voor het feit dat je niet ziek moet worden hier, dan ben je dus echt de lul. Ik zou je familiebanden maar een beetje aanhalen. Maak geen ruzie meer met ze want je bent voor hen net zo belangrijk als hun laatste herinnering aan jou.

En, wanneer ik er goed over nadenk en ik schets een beeld wanneer ik een ongeluk zou krijgen en helemaal aangewezen zou moeten zijn op anderen met de gezondheidszorg zoals deze gaat worden, dan zou mijn laatste wens zijn iemand te vinden die mij een laatste spuit zou willen geven.