Prettige Hemelvaart!

Gek eigenlijk. Ik ben opgegroeid in een gereformeerd gezin en wij gingen met alle christelijke gedenkdagen naar de kerk. Ook de betekenis van al die dagen werd ons van jongs af aan al ingeprent. Tijdens de Kerst herdachten we de geboorte van Jezus Christus. In mijn jeugd begon de kerstboom een beetje zijn heidense imago te verliezen en werd het hebben van een kerstboom door de progressieve christen verdedigd. Maar toch mocht Kerst niet gaan om eten, drinken en vrolijk zijn, maar ging het allemaal om vrede op aarde. De kerstdagen stonden voor ons in het teken van naar de kerk gaan. Twee keer op eerste kerstdag, één keer op tweede kerstdag, en dan ’s middags het kinderkerstfeest met warme chocola, een boek en een zakje met fruit en walnoten.

Op Goede Vrijdag herdachten we het lijden en sterven van Christus. Ook dan werd er een kerkdienst belegd. Op zondag, eerste paasdag, werd een feestelijke dienst gehouden. Het lijden van Christus was volbracht, en de opstanding een feit. Trompetgeschal klonk door de kerk en menig huisvrouw pinkte een traantje weg. Mooie diensten waren dat. Zelfs als kind voelde ik als het ware de opluchting. Het was Hem gelukt! Yes!

Ook Pinksteren is voor mij altijd duidelijk geweest. De uitstorting van de Heilige Geest. De Here Jezus had zijn missie volbracht, en de Heilige Geest - een derde deel van de drie-eenheid -  kwam naar de aarde om het geloof in de harten van de mensen te werken. Ook wel wat abstract, maar door de plaatjes in de kinderbijbel had ik er een duidelijk beeld bij.
Maar tussen Pasen en Pinksteren zit nóg een feestdag; Hemelvaartsdag. En van die dag heb ik nooit een zak begrepen. Ja, theoretisch gezien wel. De viering van Hemelvaartsdag is een onderdeel van de Paascyclus. Eerst de kruisiging op Goede Vrijdag, na drie dagen de opstanding, het Paasfeest, en veertig dagen na de opstanding herdenken de christenen dat Christus is opgevaren naar Zijn Vader in de hemel. Tussen Hemelvaartsdag en Pinksteren zitten altijd tien dagen.

Waarom heb ik dan zo’n moeite met Hemelvaartsdag? Het is toch duidelijk, wat er herdacht wordt op deze dag? Ja. Dat is zo. Maar wij ‘deden’ er nooit iets aan. Dat heb ik altijd zo gek gevonden! Goede Vrijdag naar de kerk, met Pasen naar de kerk, niks paaseieren zoeken, daar was Pasen niet voor bedoeld, en met Hemelvaartsdag? Niks. Was er dan geen kerkdienst? Ja hoor. ’s Morgens was er een kerkdienst, maar wij gingen nooit. Vroeger al niet als kind, en later dus ook niet als volwassene. Tja, zoals de ouders zingen, piepen de jongen, zeg maar. Ik had het natuurlijk best kunnen vragen aan mijn moeder, waarom wij op Hemelvaartsdag niet naar de kerk gingen. Maar ik wilde geen slapende honden wakker maken. Misschien wist mijn moeder niks van die kerkdienst? Dan wilde ik dat graag zo houden…

Ook had ik veel moeite met de naam: Hemelvaartsdag. Ik kreeg daar associaties bij. Dan zag ik een soort Zilveren Vloot door de wolken varen met Jezus als een soort van Michiel de Ruijter aan het roer. In een kapitein Haak outfit, maar dan zonder haak en met blonde weelderige krullen. Het zinnetje ‘opgevaren ten hemel’ nam ik zeer letterlijk.
Op Hemelvaartsdag gaan veel christenen naar de kerk. De dienst wordt ’s morgens al vroeg belegd, zodat je nog wat aan je dag hebt. Mijn interpretatie. Ik zou niet weten waarom je anders om negen uur al in de kerk zou moeten zitten. Toen ik nog jong was, maakte ik vaak mee, dat stelletjes zich op Hemelvaartsdag verloofden. Zelfs voor toen was dat al niet meer hip om je te verloven, maar binnen de gereformeerde kringen was dat doodnormaal. Met boekjes en al. Boekjes? Ja. Boekjes. Van die kleine blocknootjes die dan in de families circuleerden. Boekjes met Brabantiaspullen. Brabantia voorraadblikken, Brabantia frietsnijders, Brabantia weet-ik-veel. En als je dan een leuk huishoudelijk cadeau had gevonden in het blokje, dan scheurde je het blaadje eruit, en dan ging je het cadeau kopen voor het jongverloofde paar. Handig! Zo voorkwam je namelijk een hoop narigheid. Bijvoorbeeld, dat het stel twee Brabantia beschuitbussen zou krijgen. En dan ook nog in de verkeerde kleur! Ja, daar was wel over nagedacht. Maar goed, na de kerkdienst was het leed al gauw weer geleden en werd er een ‘knalfeest’ gehouden. Dat zijn mijn associaties met Hemelvaartsdag van vroeger.

Later, toen ik zelf kinderen had, gingen wij op zo’n dag als gezin niet naar de kerk. Eigenlijk maakten we nooit plannen, maar zaten we de halve dag te verzinnen wat we eens zouden gaan doen op die dag. En tegen de tijd dat er wat ideeën op tafel kwamen, was het eigenlijk al te laat om ook nog maar één van die plannen te kunnen verwezenlijken.

Inmiddels ben ik gescheiden van de vader van mijn kinderen. Daar was men in de kerk niet zo blij mee. Er werd dan ook niet zo prettig op gereageerd. Daarom ga ik sinds jaar en dag  niet meer naar de kerk. Niet op zondag, niet met kerst en zoals ik dat al gewend was, ook niet op Hemelvaartsdag. De liefde van mijn leven en ik gaan samen met de kinderen genieten. Van elkaar, het mooie weer en  van het barbecueën in het Sarphatipark. Ik denk niet dat veel mensen deze column zullen lezen. Mensen gaan eropuit, zoeken de natuur, of zo’n enge meubelboulevard, dat kan natuurlijk ook, en veel mensen hebben meteen de vrijdag erbij genomen. Lekker lang weekend. Groot gelijk!

En zoals elk jaar met Hemelvaartsdag moet ik denken aan Wieneke. Wie is Wieneke? Wieneke was zo’n 26 jaar geleden een collega van mij. We werkten samen in een buurtsuper. Zij kwam uit Groningen en had een harde schelle stem. Maar alles wat ze zei, bedoelde ze wel goed. Zo ook haar wens die ze tegen alle klanten uitte, de dag voor Hemelvaartsdag. Tegen iedereen schetterde ze: “Prettige Hemelvaart!” 
Een van de klanten keek haar eerst even zwijgend aan. En sprak toen de volgende woorden: “Dankjewel. Ik stuur je een kaartje als ik boven ben.”