"Do you like my boobs?" - Polenjacht

Het was afgelopen woensdag, 25 mei, en het was de laatste avond in Warschau voor mijn broertje en mij. De volgende dag zouden we om tien uur op het vliegveld moeten staan, teneinde in te checken voor de vlucht naar Riga. En omdat we de eerste van onze twee avonden urenlang in een stil café hadden gepraat met een vriendelijk Pools-Egyptisch meisje en haar vriend Pjotr, vonden we het van levensbelang, de laatste avond 'góed te clubben', hoewel wij beiden in Nederland zelve doorgaans geen enkele club van binnen zien. We wilden stappen, en we wilden dat het ons laatste clubbezoek, driekwart jaar eerder in het Berlijnse Rosi's, zou overtreffen.

Daar de vrouwen van Warschau feitelijk de allergrootste verrassing waren van de korte vakantie, waren onze testosterongehaltes gelijkopgaand gestegen met de verwachtingen. Het leek wel alsof de veelal blonde, altijd ranke meisjes in een competitie streden naar het meest begeerlijke uiterlijk. De slanke gezichten permanent mooi opgemaakt alsof het stapavond is, werkelijk overal en altijd voorbij flanerend in hotpants, doorschijnende leggings zonder rokjes eroverheen, nutteloze want compleet doorzichtige bloesjes, overal schreeuwen je kanten bandjes en te kleine cups voor te pronte borsten tegemoet, uit veel te los hangende shirtjes en omslagdoeken. Pjotr had desgevraagd al aangegeven dat Slavische, maar in het bijzonder Poolse meisjes inderdaad net zo makkelijk benaderbaar waren, als dat ze zich deden voorkomen.

Ons viel direct op dat waar Nederlandse meisjes de infame 'wat kíjk je nou'-blik toewerpen wanneer ze zien dat je naar ze kijkt, Poolse schoonheden je vaak een joviaal brede glimlach of hinterige knipoog geven. Ook toen we op een muurtje hoog boven de rivier in Old Town een sigaretje zaten te roken, zat een blond meisje van een jaar of achttien in een kort, laag uitgesneden geel jurkje helemaal alleen op een bankje. Ze rookte niks, keek niet op d'r mobiel, zat slechts, en keek om zich heen. Na tien minuten had ze al heel vaak onze kant opgekeken, en zelfs toen we de lange trap naar de rivier afdaalden keek ze ons continu aan met een achteraf klaarblijkelijk vragende blik. Pjotr, na uitleg: “Dat was zo klaar als een klontje; de volgende keer gewoon naast d'r gaan zitten en een praatje maken.”

Too little, too late, dachten we toen we naar Mazowiecka St. liepen, waar volgens de hosteleigenaars een aantal populaire uitgaansgelegenheden zaten. Vrijwel direct viel ons het licht van een enorme ronddraaiende schijnwerper op. Het gebouw ertegenover had een bord met “Coyote Bar” erop. Toen we voorbij liepen, zagen we een fotomodel-klasse dame in niet veel meer dan ondergoed aan de bar zitten. Direct draaiden we om en vroegen de bouncer of we een biertje konden komen drinken. Ontzettend vriendelijk werden we direct binnengeleid, en hadden we direct ook door dat we zojuist de meest domme fout hadden gemaakt die we konden begaan. Hoewel er hooguit twintig krukken waren in de bar, een stuk of vijf met een Schifferiaanse verschijning in ondergoed erop gezeteld, bleek het slechts een voorportaal van een veel grotere nachtclub erachter.

Bij het openslaan van de kaart die we in onze handen kregen geduwd, zagen we direct hoe het systeem werkte: de mooie dames in de bar zijn het lokkertje, om je 2000 zloty uit je zak te kloppen voor een fles champagne, die weer geldt als entreekaartje voor de club (en hoogstwaarschijnlijk meer). Onwennig bestelden we een biertje, in Polen automatisch een halve liter, hetgeen het meest geforceerd opgedronken drankje werd in ons leven. We staarden beiden strak uit het raam, naar toeristen die hard om ons moesten lachen. Toen mijn broertje wat zei en ik naar links keek om hem van repliek te voorzien, liepen de twee meest welvormige billen die ik ooit in het echt had gezien langs, gekleed in niet meer dan een string. Ik klokte zwetend de rest van mijn bier weg, verborg de instant boner zo goed als ik kon en liep verward de tent weer uit. Nog twee bier en ik was vermoedelijk die 500 euro gaan pinnen.

De eerste club die we daadwerkelijk binnenkwamen heette de Zoo en zat een meter of vijftig verderop. Voor vijf euro kregen we een mooie stempel en een toegangskaartje. Helaas bleek direct bij binnenkomst, maar vooral na het nuttigen van nog een halve liter, dat de club leeg was en waarschijnlijk leeg zou blijven. Om elf uur 's avonds volgens het kaartje bezoekers één en twee zijn, kon weinig goeds betekenen. We verlieten dus ook de Zoo weer, liepen terug langs Coyote om 'het maar aan de jongeren te vragen', en troffen op de straathoek twee Poolse gozers aan die op uitgaan gekleed waren. We vroegen hen om raad en ze zeiden net naar een gelegenheid te gaan, vroegen op hun beurt of we mee wilden lopen. Dat sloegen we niet af.

Achteraf maar goed ook. Volgens het alwetende internet is de Platinium Club één van de meest exclusieve in Warschau, is het deurbeleid bijzonder strikt voor niet-Poolse, niet oogverblindend knappe jongeren. Bij de ingang baste de giganteske portier ons boos rap Pools toe. Weifelend vroeg ik: “English?”, daar de op mijn handpalm gekladde nje moevje po Polskoe en tsji moevi pan po Angjelskoe er alweer afgesleten waren. “Polish?”, imiteerde hij vinnig. De twee Polen die ons mee hadden genomen redden de situatie met hun kennis van de taal, alsmede door het laten zien van een telefoonfoto van een voor entree benodigde uitnodiging.

Het bleek “Wednesday Night: Ladies' Night” te zijn, en daar was werkelijk geen woord van gelogen. We namen plaats op één der comfortabele witlederen banken die rond de dansvloer staan, bestelden Heineken, omdat ons verteld werd dat Żywiec in hippe tenten een beetje armoedig overkomt. Ook hier had het aanwezige vrouwvolk kosten noch moeite gespaard, er stuk voor stuk werkelijk fenomenaal uit te zien; genoeg om stevig door te drinken zoals onze nieuwgevonden Poolse vrinden, zodat we voldoende Dutch courage verzamelden om de dansende muzen aan te durven spreken. Met Ladies' Night, zo vertelde één van de vele mannen die om de voornamelijk vrouwelijke dansvloer heen stonden mij, was het de bedoeling gewoon te kijken naar de dames, die op hun beurt mannen naar voorkeur uitkozen als gespreks- of dansmateriaal.

Ik verwachtte plots niet zoveel meer, vanzelfsprekend, en ging nog een biertje halen. Toen ik terugkwam, was mijn plek ingenomen door één van de rondborstige blonde verschijningen die mij eerder al op was gevallen. Ze had een strakke spijkerbroek aan en een topje met diepe decolleté, met een mooie, pronte voorgevel erin. Ik ging naast haar zitten en vroeg in een vlaag van verstandsverbijstering of ze Engels sprak. “Yes, of course! Where you from?” “Holland, you? Warsaw? How old are you?” “Yeah Warsaw, and I just turned 22 last month. You?” “I'm turning 22 next Tuesday. Would you like something to drink?” Ja, zeker wel, glimmend gaf ze aan een screwdriver te willen.

Na 22 jaren in dit leven
Maak ik het testament op van mijn jeugd...

Dus ging ik er daar twee van halen. Bij terugkomst kwakte ik de drankjes overmoedig op tafel, gebruikte de alcohol-buzz van het té snel en joviaal op de bank neerzijgen om “You know, I never kissed a Polish girl before” eruit te flappen. Ze lachte gespeeld verlegen. “You just wanna fuck me!” schreeuwde ze in mijn oor, om boven de muziek uit te komen. “What, here?” schreeuwde ik terug, “on the dance floor?” Ze moest nu hard lachen. Ik keek haar vragend aan. “Just a small one.” Ik moet hierbij zeggen dat ik altijd terugzoen, zoals de meisjes zelf zoenen. Ze keek van 'well, okay!', en zoende me (behoorlijk onverwacht) ineens innig, met een tong die een nieuw huisje zocht en gewillig draaide en woelde, ze deed zelfs de bijbehorende smachtende grepen op mijn lichaam en borstkas, ik stak mijn hand in haar haar... – En even snel als het begon, was het een seconde of tien later plots ook weer afgelopen.

We lachten, converseerden zo goed als dat ging verder, waarna ze al snel de nog veel minder verwachte vraag “Do you like my boobs?” voorlegde. Ik keek omlaag, zei “Yes, why?”, en werd voor de derde keer in dertig seconden overtroffen in verrastheid toen ze repliceerde: “I just had them done three weeks ago.” Ik verslikte me in de Smirnoff-sinaasappelsap en vroeg “Réally?” Ze knikte. Wederom vroeg ik iets wat ik zonder een stevig alcoholpercentage nooit zou vragen: “I know this might be a very un-gentlemanly question, but can I feel them? I've always wanted to see if there's any difference.” Het lijkt mij dat geen enkele man níet nieuwsgierig is, het niet op zijn bucket list heeft staan.

Vanzelfsprekend mocht ook dat: ik stak gretig mijn hand in haar topje en voelde. Hoewel er een miniem verschil in stevigheid op te merken was, waren het fantastisch mooie borsten geworden, van toch tenminste “it looks like a C cup, is that correct?” “It is! They used to be A. They still need to sink in a bit though.” Ik stelde haar gerust door te zeggen dat ik geen enkel verschil voelde. We zoenden weer. Ik trok na het netjes gevraagd te hebben het shirtje en de beha wat weg om het totaalplaatje te zien, ze giechelde om de onbeschaamdheid in een volle club. En weer zoenen. Ze vertelde dat haar ouders het als cadeautje hadden gegeven. Je moet immers voldoen aan het absurde schoonheidsideaal, schoot door mijn hoofd.

Beduusd bleef ik achter toen ze naar het toilet zei te gaan, keek ik op mijn mobiel om te zien dat mijn broertje inmiddels buiten stond, omdat het de afgesproken vertrektijd was geweest en hij te dronken was om nog goed te kunnen functioneren. Ik zocht een paar minuten en vond haar toen bij de trap naar de wc's, gaf aan weg te gaan. Ze greep me beet, slingerde zichzelf tegen de muur aan, zoende me weer even innig en agressief als Eva Braun seks moet hebben gehad, de tong gewillig in mijn mond ter beschikking stellende. Het was mij nog nooit gebeurd, zulke intieme contacten te bewerkstelligen met een meisje dat ik zojuist had ontmoet. Ja, in de kroeg gebeurt het wel eens, maar zoals dat Poolse meisje – een ware Varsoviaanse muze, dat is ze, en dat zal ze stom genoeg altijd blijven.

I was her, she was me
We were one, we were free
If there's somebody
Calling me on
She's the one

In mijn staat van dronkenschap en verstandsverbijstering heb ik namelijk niet eens om haar naam gevraagd, geen foto gemaakt, geen nummer opgeschreven. Wat heb ik daar toen ik de volgende ochtend nog volledig in een roes wakker werd, van gebaald. En nog steeds. Ze zal voor altijd een anonieme herinnering blijven, maar heeft me meer gebonden aan Warschau dan welke Art Nouveau, Opstand, Chopin of Copernicus dat ooit zou hebben gekund. Nu al jeukt het om met de nachttrein van 78 euro een weekendje heen en weer te doen. De heimwee naar Polen is sterker dan ik haar ooit voor Holland gevoeld heb. Als een doos van Pandora gevuld met oestrogeen en testosteron, lijkt de Polenjacht pas net begonnen.

--

Post scriptum;
Ik besef dat de bovenstaande column een nogal vertekend beeld van vrouwen kan opwekken. Dat is dan ook zo in Polen. Meer dan waar ik ooit ben geweest, inclusief Riga (d.d. 26-27 mei), lijkt de vrouw er verworden tot een plat lustobject, een strijd waarin de competitie moordend is. Ik heb mij in twee dagen Warschau heel vaak afgevraagd of ik die glorificatie van Het Uiterlijk, al zijn de meisjes wel degelijk enorm knap, of het showen van zo ontzettend veel bloot overal, nou moet zien als vloek of zegen. Een zegen voor de hedonistische mannelijke levensgenieter, zeker, maar toch bleef het aan me knagen, dat het qua figuur en gezicht al prachtige jonge meisje toch besloot tot een borstvergroting op een zo jonge leeftijd.

Lezersvraag daaraan gekoppeld: wat is uw ervaring met Slavische schoonheden? Ik zal terug moeten keren om meer empirische info te vergaren, maar wellicht weet u meer te vertellen over de door mij vermeend vastgestelde hoge druk op Slavische vrouwen, om er meer dan West-Europese vrouwen bijzonder nakend en plezierig ogend bij te lopen.