Ajax-Twente: de ándere analyse

In de veronderstelling dat de Irish Pub als enige nog wel plek zou bieden aan een handjevol Amsterdammers, fietste ik van de Rivierenbuurt naar het Marie Heinekenplein. De eerste helft had ik aan me voorbij laten gaan; een gruwelijke fout die onherstelbaar bleek. Onderweg overviel me direct het idee dat ik een achterstand had opgelopen die ik niet meer goed zou maken; een gevoel dat Twente ook gehad zal hebben op dat ogenblik. Ik worstelde mij gedurende de rust door een stoet supporters en besefte dat ik niet alleen een doelpunt maar ook een bier of 10 had gemist. Nu ben ik de flauwste niet, dus die achterstand wilde ik wel goedmaken.

Mis.

Dat loop je met geen mogelijkheid meer in. De weg naar de bar werd versperd door wit-rode shirts doordrenkt van bier en zweet. Denk niet dat die jou ter wille zullen zijn en je vrij baan richting tap verschaffen, nee, eerder moet je onbedoelde ellebogen uit je gezicht weren en goedbedoelde armen om je schouder dulden. Ben je eindelijk in de positie om de barvrouw te wenken, dan is het de kunst om ook daadwerkelijk een bestelling te plaatsen. Als dat gelukt is (een prestatie op zich) dan moet je de opbrengst nog op de plek van bestemming krijgen, zo'n twee meter verderop waar je vrienden naar de pit aan het staren zijn. Daar loopt het definitief spaak want iedere keer dat je met 4 pils op pad gaat, is de inhoud ervan na twee seconden geabsorbeerd door een sjaaltje of shirtje. ‘Joden, Joden, Joden', wordt er om je heen gehost en of je wil of niet, je beweegt mee en je pas verworven buit geef je prijs.

Nu goed, dan maar zonder alcohol de geneugten van het edele voetbalspel aanschouwen.

Mis.

Vink - zijn moeder schijnt een hoer te zijn - kreeg zoveel middelvingers naar zijn hoofd geslingerd dat bewegende beelden niet meer te volgen waren. Supporters vinden het belangrijker dat deze vinger prominent in beeld komt dan het betere combinatiewerk van de Godenzonen, vandaar. Theo Jansen - volgend jaar waarschijnlijk de held van Mokum - was tot en met 15 mei nog de aartsvijand, zeker toen hij die mazzelgoal erin prikte terwijl Ajax vlak daarvoor nog een geheide vrij trap was onthouden; het onrecht!

Toen de leuke van de twee De Jongen - de andere is een loser - de beslissende handeling verrichtte door een balletje achter Michailov te stiften, kwam men echt goed los. ‘Wie niet springt, die is een Jood', werd gescandeerd. Let op hè, niet op de melodie die een Hagenees of iemand uit 010 zou aanslaan maar op een geheel eigen compositie, waarmee de rivalen natuurlijk op intellectueel niveau gekleineerd werden. Denigrerende liederen verheffen tot geuzenlied is van een grootsheid die ze zich alleen in Amsterdam kunnen veroorloven.

Tot slot het eindsignaal: Ajax kampioen. Terecht, zo heb ik later op de dag via de samenvatting kunnen reconstrueren. Prachtige wedstrijd waarmee Frank de Boer ineens op de kaart is gezet als toptrainer. Ajax schudt alle ellende van zich af en ergens komt dat de club wel toe. Het leedvermaak van 010, 040 en 070 is gelogenstraft. Ajax wist zich ondanks de bestuurlijke soap de juiste kant op te bewegen (de toppositie). Dit in tegenstelling tot de supporters: die hobbelden en masse de Ferdinand Bolstraat af richting RAI, zich niet realiserende dat het Museumplein toch echt de eerste rechts was.