Dood is dood, of niet soms?

Gijs is dood. Gijs was pas 14, voor een kat is dat nog redelijk op leeftijd, maar toch was het onnodig. Zomaar ineens lag hij dood op straat. 10 jaar was hij er al en ging alles zijn gangetje. En toen was er die auto op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Als Gijs lekker thuisgebleven was, of nog beter die automobilist, dan zou Gijs er nog zijn. Gijs hoefde nergens heen, dat weet ik zeker. Moest die automobilist per se ergens heen, met die auto? Vast niet. Gijs' lot hing van onnozele kleine dingen af. Het had allemaal anders kunnen lopen, met een beetje meer geluk. Ik kende Gijs goed. Goed genoeg om zijn dood als gemis te ervaren. Maar Gijs was vooral de grote vriend van een meisje, dat hem veel erger mist dan ik. Bij hem kon ze terecht met haar sores. Hij gaf haar terug wat ze nodig had. En dat kan nu niet meer.

Gijs wist niets van de dood, tot die hem overkwam. En toen het eenmaal zover was, was het zo gebeurd. Hopen we. Maar de dood is de duivel in het leven van een mens, volgens Midas Dekkers. Van alle diersoorten is de mens de enige die weet hij dood zal gaan. Het moment van Nooit Meer. 'Nooit meer' is een begrip dat te groot is om te beseffen, zei Connie Palmen. Zelfs voor een mens. Zij kan het weten want ze is al 2 grote liefdes kwijtgeraakt, en ze is niet de eerste de beste. Maar mensen zijn niet voor een gat te vangen. Wat te groot is maak je gewoon kleiner. Tot het klein genoeg is, klein genoeg om te overzien. Maar dan nog, wat moet je met zoiets krankzinnigs als de dood? Oplossing: dood is niet dood. Er zijn verschillende opties. Bijvoorbeeld deze: na de 'dood' begint de 'dode' ergens anders (Nirvana, walhalla, hemel etc.) een nieuw leven, zonder nadelen, alleen voordelen. Zoveel maagden als je maar wil, bazuingeschal tot het je neus uitkomt, alles wat je hartje begeert. Wie zou dat niet willen? Zelfs al was het waar, controleren kunnen we het niet. En er is nog niemand teruggekomen met keihard bewijs.

Of de dode leeft voort in zijn kinderen, hij geeft gewoon het estafettestokje door aan wat hij zelf heeft voortgebracht. Hoewel, hij heeft ze wel zelf voortgebracht, maar het zijn andere mensen. En je zal als gestorvene onverhoopt maar geen kinderen hebben. Leeft de dode dan soms voort in de gedachten van zijn geliefden? Maar hoe levend is iemand die niets meer van zich laat horen. Eigenlijk zijn het niet meer dan de gedachten zelf die voortleven. Tot ze alsnog vergeten worden. Leven schrijvers voort in hun boeken? Mulisch nog een beetje, maar zelfs Hermans en Reve worden nauwelijks meer gelezen, en zo lang zijn ze nog niet eens dood. En wat is dat helemaal voor leven, als inkt op papier of als bits en bytes op een harde schijf? Kan je dan nog genieten van de zon?

Laatste poging: we maken allemaal deel uit van een prachtig mooi systeem. Iedereen wordt op zijn tijd geboren en gaat op zijn tijd dood. Alles klopt precies want kijk maar; zonder de dood zou er geen plaats zijn voor nieuw leven. Waar dat dan goed voor is, al dat nieuwe leven, en waarom het oude leven gemist kan worden, niemand kan het vertellen. In de natuur telt een leven niet, in de natuur is iedereen inwisselbaar. Iemand die inwisselbaar is, is eigenlijk niemand. Het klopt dus niet want ik weet het zeker, Gijs is niet inwisselbaar. Gijs was Gijs, onvervangbaar, zeker voor dat meisje. Nooit meer Gijs.