Dat ex-wijf van Dutroux komt vrij

In Nederland is vaak gemopper over de rechtspraak. De straffen zijn te laag, of de gestraften komen te vroeg vrij. In België kunnen ze er ook wat van. Daar werd gister bekend dat Michèle Martin vervroegd vrijkomt. Voor wie de naam Michèle Martin niets zegt, dat is de ex van Marc Dutroux, een naam die eind vorige eeuw iedereen deed huiveren vanwege zijn gruwelkelder waar hij jonge meisjes in opgesloten had. Zijn vrouw, inmiddels ex-vrouw, werd tot dertig jaar gevangenisstraf veroordeeld vanwege medeplichtigheid. En nu komt ze dus vervroegd vrij. Een klap in het gezicht van de nabestaanden en overlevenden van dit drama.

De straf op zich was al een belediging. Marc Dutroux was weliswaar de hoofddader, maar zij is geen haar beter. In 1989 was ze al veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf wegens medeplichtigheid aan verkrachting van vijf meisjes door Marc Dutroux. Ook destijds werd ze, net als Marc zelf, vervroegd vrijgelaten. In 1992. Dit was dus de tweede keer dat ze wist wat haar man deed. Marc kreeg levenslang en zij dertig jaar. Dertig jaar omdat ze haar man niet aangaf bij de politie, terwijl ze wist dat hij die meisjes in zijn kelder had zitten. Sterker nog, toen Marc in de gevangenis belandde liet zij Julie en Mélissa, twee meisjes van acht jaar oud die op dat moment in die kelder gevangen zaten, gewoon verhongeren. Alleen daarom zou ze al levenslang moeten krijgen. Maar het werd slechts dertig jaar. En nu komt ze binnenkort vrij. Je vraagt je toch af of het gezwel dat in het Belgische rechtssysteem zat nog niet volledig verwijderd is.

In België staat in de wet dat je na een derde van je straf te hebben uitgezeten vervroegd vrijgelaten kan worden. Na haar eerdere vervroegde vrijlating in 1992 werd de toenmalige wet uit 1888 die dit mogelijk maakte, de Wet Lejeune, veranderd. Hopelijk wordt de wet ook nu weer aangepast. Het is toch niet te verkroppen dat een vrouw die weet dat haar man jonge meisjes verkracht en opgesloten houdt, na slechts de helft van haar straf te hebben uitgezeten weer op vrije voeten komt. Ik zie nog de ouders van de vermoorde kinderen op tv. De emotie was gewoon voelbaar. Deze misdaad heeft diepe wonden geslagen in heel België, en nu zou één van de medeplichtigen zomaar vrijkomen.

"Nou, zomaar", hoor je dan de verdedigers van het strafsysteem zeggen, "er zijn maar liefst dertien voorwaarden waar Martin zich gedurende tien jaar aan moet houden." Nou, nou, wat vreselijk. Aan de meeste van die "voorwaarden" kan ze lachend voldoen, zoals niet op bepaalde plaatsen komen waar de slachtoffers woonden en niet met de media praten. Eén van de voorwaarden is dat zij zich, op eigen verzoek, in een Frans klooster vestigt. Er moet alleen nog toestemming van de Franse overheid en het klooster komen, maar daar worden geen problemen bij verwacht. Ik weet niet tot welke orde de nonnen van het betreffende klooster behoren, maar na alle ellende die er de afgelopen jaren geweest is met misbruik in de, voornamelijk katholieke kerk, zouden zij juist afwijzend tegen een dergelijk verzoek moeten staan. Maar ja, zo zijn die religieuzen, vergeving is alles voor ze, want stel je voor dat je het zelf nog eens nodig hebt.

De ouders van Julie en Mélissa en An en Eefje voelen al 15 jaar lang elke dag het gemis van hun dochter. Dat is bijna 5500 dagen dat zij de pijn voelen. Samen met Sabine en Laetitia, twee meisjes die ook door Dutroux ontvoerd waren en het drama overleefd hebben, en hun ouders, voelen ze al die tijd de pijn van het leed dat ze meegemaakt hebben. Dat zijn 5500 zeer zwaarwegende redenen om haar niet vrij te laten, om het zelfs niet eens te overwegen. En na die tien jaar? Dan is ze vrij, vijf jaar voordat haar oorspronkelijke straf af zou lopen. De slachtoffers en nabestaanden zijn dan voor de tweede keer gestraft.

Gevoelsmatig kun je dit niet begrijpen. Zo iemand zou levenslang opgeborgen moeten worden en in elk geval de volledige straf uit moeten zitten. Maar ja, de wet zegt dat je na een derde van de straf in aanmerking komt voor vervroegde vrijlating, al dan niet onder bepaalde voorwaarden. Ik kan alleen maar hopen dat ook deze keer dit gevoelsmatige onrecht aangegrepen wordt om de wet aan te passen en ervoor te zorgen dat bij een bepaalde strafmaat er geen vervroegde invrijheidsstelling mag volgen, of dat rechters de mogelijkheid krijgen om een dergelijke beperking aan de straf toe te voegen. Niet alleen in België, maar ook in Nederland waar een dergelijk krankzinnig systeem toegepast wordt. Verder kan ik alleen maar hopen dat Michèle Martin elke dag van haar vrijheid gekweld wordt door een vreselijke wroeging en dat zij nimmer rust zal vinden voor wat ze gedaan heeft.