Grote boze wereld

In de rubriek Plat Haags nemen ArchEnemy, TheGrandWazoo en Driek Oplopers op zondagmiddag het Nederlandse politieke landschap onder de loep. Driek vanuit zijn gezellige studeerkamer met een liter koffie, ArchEnemy vanuit zijn ziekbed met een berg medicijnen en TheGrandWazoo vanuit het gemoedelijke Limburg.

Driek, als je in het zuiden woont dan schiet er wel eens bij in. Dan ben je snel afgeleid. In Amsterdam zie je natuurlijk iedere dag ellende om je heen. Het lot van een grote stad. Het spijt me dan ook dat ik vandaag niets over de PVV schrijf...

Ze hadden het al gezegd. Als je op zaterdag naar buiten zou lopen dan zou de temperatuur, althans in het zuiden, vierentwintig graden zijn. De verrassing is er dus een beetje vanaf als ik mijn huis met de immer gesloten rolluiken verlaat. Ik heb zelfs mijn korte broek al aangetrokken. Helemaal voorbereid op een luie dag in de stad. Ik koop een dikke zaterdagkrant op het station en slenter over de kleine antiekmarkt waar ze ook vinyl verkopen. Ik laat de oude, stoffige hoezen door mijn vingers glijden. In mijn beurs branden enkele losse euro's. Op de hoezen lees ik stickers met de prijzen. Het is allemaal wat aan de hoge kant. Ik kan rustig met mijn ogen rollen. Voor het eerst dit jaar draag ik een zonnebril. De platen zet ik terug en ik knik vriendelijk naar de verkoper. Snel weer weg van de antiekmarkt, want het stinkt er altijd een beetje. Oude herinneringen staan buiten. Je weet niet wie er op die uit hout gesneden stoel heeft gezeten. Wie droeg die hoed? En wie dronk uit het oude theekopje? Ik wil het allemaal niet weten. Ik wil helemaal niks weten vandaag.

Op het terras word ik vriendelijk begroet. Hier laat ik al een tijdje mijn halve maandsalaris achter. Ik probeer een plekje in de zon te zoeken. "Hoe laat komt de zon hier, Charles?", vraag ik de uitbater die met z'n armen over elkaar bij de deurpost staat. "Rond drie minuten over half drie", zegt-ie. "Dan blijf ik nog even zitten. Doe mij maar een koffie." Ik leg de dikke zaterdagkrant op tafel. Ik lees alles over Syrië, over Khadaffi en over Cruijf. Maar eigenlijk lees ik helemaal niets. Ik luister naar wat er om me heen gebeurt. Een groep dames op leeftijd bestellen een broodje gezond bij Charles. Ze lachen en praten luid. Naast me een stel dat er een halve marathon op heeft zitten. Zwetend en moe staren ze naar een flesje Spa dat midden op tafel staat. Mensen lopen voorbij, op weg naar de stad. Ik hoor Charles. Eerst ver weg, dan weer dichtbij. Hij is er altijd en overal. Het geluid van glazen die worden opgehaald. Een begroeting van iemand op de fiets die later deze middag zeker langs zal komen. Dan zie ik het mooie meisje van de bediening. Ik ben blij dat ze vandaag weer dienst heeft. Ze komt even naar me toe. Terzake. Of ik nog iets wil drinken. Dat wil ik wel van haar. Een glas wordt gevuld met wijn. Het is krachtige Chileense wijn. Ik sla de krant nog een keer open. Ik lees in de bijlagen over interessante levens van ondernemers, kunstenaars en schrijvers uit Amsterdam. Ik zie hoe ze wonen en lees waar je in de hoofstad het beste kunt eten. De mensen zijn belangrijk daar. Het lot van de hoofdstad. Teveel belangrijke mensen. Maar ze kunnen me allemaal niets vertellen vandaag.

Charles komt even bij me zitten en trekt de plooien van het tafelkleed recht. Uit zijn vestzak haalt-ie een pak sigaretten, smijt deze op tafel en haalt heel handig met zijn duim en wijsvinger een sigaret uit het pakje. We praten niet. Hij rookt. Het rookt ook op de foto's in de krant. Hele gebouwen roken. De wereld staat in brand. Hier is niets aan de hand. Nog niet. Charles neemt een flinke trek, kucht en knijpt z'n ogen dicht. "Je moet eens de Spaanse wijn proberen man. Gisteren gekregen, niet meer normaal. Heerlijk zacht en als je dat vergelijkt met andere Spaanse wijnen niet eens zo heel duur. Volgende week krijg ik een kistje binnen. Proeven?" Ik knik en glimlach. Charles roept het mooie meisje van de bediening om twee glazen Spaanse wijn. Charles draait zich om en maant zich tot het marathon stel. Hij kent iedereen. Ze praten over de voetbalwedstrijd van vandaag. Of van gisteren. Ik weet er niets van. De stem van Charles klinkt door de hele straat. Een bulderende lach. Het mooie meisje van de bediening komt met twee glazen vol Spaanse pracht. Ik drink voorzichtig, Charles drinkt gulzig. Charles drinkt zoals hij praat.

Het is half vier. Ik heb enkele stukken uit de krant gelezen. Maar ik zou niet meer weten wat ik precies heb gelezen. Ik leg de krant weg en geef het op. Ik drink nog een laatste glas wijn en maak dan aanstalten op verder te gaan. Om de hoek is vandaag de opening van een nieuwe winkel met Rock & Roll kleding. Een vriend van me moet er plaatjes draaien en er is gratis drank. Opschieten dus.

Het is een mooie straat waar de winkel ligt. Het barst er van de eettentjes en de mensen lijken er altijd te lachen. De winkel ligt tegenover een malle viswinkel waar ze ook waterpijpen verkopen. Het is er druk. Ik zie overal tatoeages op de lijven van de ruige bezoekers. Ik probeer me tussen de mensen naar voren te wurmen voor een koud biertje. Mijn goede vriend zie ik al staan. Hij draait oude Rockabilly. Hij zwaait en werpt me een blik Jupiler toe. De kleding in de winkel is fantastisch. T-shirts met afbeeldingen van Johnny Cash trekken de meeste aandacht. Een jongeman, ik schat hem niet ouder dan zestien, met een gitaar komt binnen. De muziek sterft langzaam weg. Mensen stoppen met praten en draaien zich om richting mijn goede vriend. Naast hem staat de jongeman met z'n gitaar. Spontaan brengt hij oude Elvis liedjes uit de Sun periode ten gehoren. De hele winkel swingt. Ik krijg weer bier in mijn handen gedrukt.

De dag wordt trager door de drank. En ik krijg honger. Ik zeg mijn Rock & Roll vrienden gedag en loop weer terug naar Charles. Hij grijnst en ziet alweer een maandsalaris zijn kant op komen. Hier spreek ik af met mijn vrouw. Mijn alles, mijn allermooiste vrouw. Ik neem alvast een biertje. Ik zie haar al op de brug. Fietsend. Zij heeft ook de allermooiste zonnebril. Alles wordt nog trager. Het geluid van de versieringen van haar fiets hoor je door de hele stad. Ik moet lachen. Wat kan ze luid zijn. En wat heeft ze weer aan. Al die mooie kleuren, druk en door elkaar. Toch klopt het. Telkens weer. Ze weet altijd weer rust uit chaos te creëren. Daarom hoort ze ook bij mij en mag ze nooit weggaan. Ik sluit mijn ogen achter m'n zonnebril. Ik hoor hoe Charles mijn vrouw begroet. Ze geven elkaar kussen op de wang. Dan komt ze bij me zitten. Ik eet ossenhaas op het terras. Zij saté.

Charles komt weer bij ons zitten. Hij zit op de praatstoel en praat honderduit over zijn tijd als antiekhandelaar. Hoe hij naar London reed in z'n auto vol met Zwitserse klokken. Spannende verhalen bij de grens. Vreemde verhalen over een vast Bed & Breakfast verblijf. We drinken weer Spaanse wijn. Charles drinkt zoals hij praat. Ik drink nog trager. We praten en drinken. We lachen en drinken en praten. Het wordt avond. Nacht.

Thuis hebben mijn vrouw en ik de beste seks die je maar kunt voorstellen. Op onze gloednieuwe bank. Nahijgend en dronken zoen ik haar. Dan zegt ze dat ze naar bed gaat. Terwijl zij de kleren bij elkaar raapt zet ik even de tv aan.

Ik zie de straten van Syrië. Op de markt liggen nog steeds de lijken te rotten. Libië. Een vrouw huilt hard. In Afghanistan laait het geweld weer op. Beelden van de Tweede Kamer. Is Hillen arrogant? Straatinterviews. Meningen. Een schot, een man die het niet eens is met z'n regering ligt bloedend op de grond. Huilende sirene. Mensen schreeuwen om hulp. Een meisje van twaalf is bevallen. Weekoverzicht. Nog een keer beelden uit Japan. Matthijs van Nieuwkerk. Belangrijke mensen uit de hoofdstad...

Ik kruip naast mijn vrouw in bed. En terwijl de sirene's nog hard nahuilen in mijn hoofd probeer ik alles te ontkennen. Vandaag niet. Vandaag is er niets gebeurt. Ik val in slaap.