Niet mijn verjaardag

Afgelopen dinsdag, woensdag en donderdag heb ik op het werk mogen genieten van een stuk taart en aankomende maandag mag ik uitdelen. Voor sommigen is het vanzelfsprekend om elke week, of zelfs elke dag op het werk taart te eten maar voor mij echt niet. Maandag ben ik niet jarig, maar samen met een paar collega's hadden we een weddenschap: degene die als eerste een (nieuwe) vriendin heeft zou door de rest worden getrakteerd, op taart.

Over het kiezen van een taart wordt uitvoerig nagedacht, althans bij mij thuis in ieder geval wel. Je kunt ook niet nadenken en gewoon naar de supermarkt gaan en daar naast de normale inkopen ook de taart halen. Toch vind ik het altijd lekkerder als de taart bij een echte bakker vandaan komt, maar ik weet niet of ik echt het verschil proef of dat het gewoon tussen de oren zit. Zeg nou zelf, wat klinkt lekkerder: een ambachtelijk bereide vlaai of een ‘plastic' slagroomsnit van de C1000?

Maandag ben ik niet jarig, dat duurt nog zo'n drie weken. Op die dag neem ik naar m'n werk een taart mee, maar thuis zal ik het niet serveren. Het is een tiental jaar geleden begonnen toen bleek dat buurman Herman en buurvrouw Yvon geen taart serveerden. Op de verjaardag van buurman Herman bleek de taart niet het hoogtepunt te zijn, ook niet de drank en ook niet een speech. Het hoogtepunt van die avond was een schaal met oer-Hollandse gehaktballetjes, geserveerd met speciale saus. Taart ontbrak die avond niet.

Waar het op een verjaardag ook niet aan ontbreekt zijn de talloze lieve opmerkingen richting de jarige. Tegen kinderen wordt gezegd dat ze de laatste tijd ‘zo groot zijn geworden' en tegen niet-kinderen wordt gezegd dat ze ‘er nog goed uitzien' voor hun leeftijd. Bij sommige jarigen is het gemeend, maar u weet net zo goed als ik dat de lieve opmerkingen standaard zijn. Toch zijn ze wel lief.

Morgen is er ook een meisje in Japan jarig, misschien wel meerdere. Welke taart zal zij serveren? Of doet ze dat niet?