Echt HEMA

Ik weet nog goed dat ik mijn haar liet groeien. Mijn diensttijd bij de marine zat er in 1966 op en ik speelde in een bandje, dus mijn bloempottenhaar van de marine maakte snel plaats voor iets toonbaarders.
Ik werkte overdag als ambtenaar bij de Octrooiraad in Den Haag en was dus omringd door mensen die de hele dag niets anders te doen hadden dan op andere mensen letten. Ik weet niet of het nu anders is, maar in die tijd had je als ambtenaar echt niet veel te doen. Als ik me even kwaad maakte dan was ik om twaalf uur klaar met mijn werk op de postkamer.
Omdat die ambtenaren dus niet veel meer te doen hadden dan op anderen letten, hadden ze al vrij snel in de gaten dat mijn haar aan het groeien was. Ik zat nog niet eens op Beatlelengte, toen ze daar al wat van gingen zeggen.
“Moet dat nu? Dat vieze, lange haar?”
“Ja, dat moet.”
En daarmee was de kous af, want als ambtenaar kon je niet worden ontslagen. Ik werd wel angstvallig uit de buurt gehouden van de klanten van de bibliotheek van de Octrooiraad. Ze zouden eens kunnen schrikken.
Het leuke is, dat mijn haar in de loop der jaren meegroeide met dat van de Beatles en dus had ik in 1969 haar tot op mijn kont. In 1970 hield ik op met de band en ging naast mijn werk studeren in de avonduren. Ik liet mijn haar knippen tot een lengte die weliswaar een stuk korter was dan voor de knipbeurt, maar nog altijd langer dan in de tijd van die opmerkingen over mijn lange haar.
“Zo, dat staat een stuk netter,” was nu het commentaar. Zalig zijn de eenvoudigen van geest.

Het is de angst voor het onbekende.
Veel mensen hebben een onbewuste angst voor alles wat afwijkt van hun bekende, veilige wereldje. Het kunnen best aardige mensen zijn, maar ze hebben niet een brede blik op de wereld. Eigenlijk zijn het kuddedieren en napraters, maar over het algemeen kunnen ze geen kwaad. Het ‘langharig werkschuw tuig’ week af van het ‘normale’ mensbeeld dat men in die tijd had en was bedreigend. Bovendien was die langharige jeugd opstandig en er waren rellen met provo's en later met de kraakbeweging. Het lange haar zag men als een protest en daarom dacht men dat alle langharige jongeren alleen maar problemen veroorzaakten. Dat was natuurlijk niet zo.

Hetzelfde verschijnsel doet zich nu voor met de hoofddoekjes van moslima.
Ik heb samen met mijn vrouw door Maleisië gefietst en daar zie je vrijwel alleen maar vrouwen met hoofddoekjes. In de winkels werd je geholpen door meisjes met hoofddoekjes. Meisjes en vrouwen droegen niet alleen de laatste mode in jurken, maar ook in hoofddoekjes. We hebben ons daar nooit bedreigd gevoeld, integendeel.
Momenteel zie je op de Italiaanse catwalk veel zogenaamde boerinnen met leuke gebloemde jurkjes en bijpassend hoofddoekje. En dat zijn niet eens moslima. Maar in de lage landen bij de zee moeten de mensen er weer moeilijk over doen. Alsof er niets ergers op de wereld is dan hoofddoekjes.

Het dieptepunt in Nederland is voor mij het plan van de PVV in Noord Holland om hoofddoekjes in de bus te verbieden. Weer zo’n stompzinnig onuitvoerbaar plan. Ik zie liever een paar leuke moslima met kleurige hoofddoekjes dan kale mannen met stierennekken en bierbuiken die zo’n omgekeerd petje op hun kale kop hebben. Meestal lopen ze dan ook nog in een trainingsbroek. Het ziet er niet uit.
Maar de Belgen gingen er onlangs nog eens overheen door zich te storen aan het hoofddoekje van een verkoopstertje van de HEMA. Blijkbaar hebben de Belgen liever een vette HEMA-worst met hoofdluis, dan een verkoopster met een hoofddoek. Ik weet nog dat onze slager vroeger juist een muts op moest omdat dat hygiënischer is. En waarom heeft een kok zo’n stomme muts op? Zouden die Belgen ook klagen als er een zo’n lekker Unox-meisje bij de worst zou staan met een oranje Unox-muts op?
Als ik bedrijfsleider van die HEMA was geweest dan had ik gezegd: ‘Het zal me worst wezen.’ Maar wat doet die man? Hij ontslaat haar.
Nota bene de HEMA! Het bedrijf dat als een van de eerste winkelketens in de gaten had dat je aan het Suikerfeest ook kan verdienen. Ze verkopen sinds 2009 snoep, kannen, schaaltjes en vazen speciaal ten behoeve van het Suikerfeest. Typisch een Nederlands bedrijf. Wel aan de islam verdienen, maar als er een paar kortzichtige klanten gaan zeuren, een meisje met een hoofddoekje ontslaan.
Oké, ze mag nu weer terugkomen, maar dan moet ze in het magazijn werken, zodat ze vooral niet met bekrompen klanten in contact komt. En dat in een land waarin nog steeds pedofiele priesters de dienst in de kerk leiden.

Het is dezelfde angst als in mijn jeugd de angst voor het lange haar. Angst voor het onbekende. Ik mocht niet in de bibliotheek komen en zij mag geen klanten meer helpen en moet worden weggestopt in het magazijn.
Ik denk dat ik binnenkort zo’n bandana ga dragen. Zoals Marco Pantani altijd droeg. En dan ga ik in Alkmaar in Noord-Holland met de bus naar de HEMA. Mocht de chauffeur me weigeren de bus in te gaan, dan schop ik hem voor zijn eitjes en als iemand bij de HEMA opmerkingen maakt, dan vertrap ik hun hele assortiment stomme, christelijke paaseitjes, want die liggen er alweer vanaf begin februari.
Maar die buschauffeur weigert mij niet, omdat ik geen moslim ben. De HEMA zegt ook niets van mijn hoofddoek, omdat je wel met een hoofddoek mag kopen, maar niet mag verkopen.
Echt HEMA.