Verplichte anticonceptie?

Ze komt teleurgesteld en vol opgekropte woede thuis. Voor de derde keer in korte tijd heeft ze al tijdens de sollicitatie gehoord dat ze niet in aanmerking komt voor de baan. Ja, ze heeft een drugsverleden, maar daar kan ze tegenwoordig mee omgaan. Ze gebruikt veel minder. Nooit overdag. Dus dat is totaal geen reden om haar een baan te weigeren. Hoe moet ze ooit uit de bijstand komen als ze nooit ergens de kans krijgt om haar eigen geld te verdienen?

Als ze de woonkamer binnenkomt, ziet ze haar dochter schichtig achter de bank vandaan komen. Het meisje is net elf. ‘Mam?' Haar dochter kijkt haar enigszins angstig aan. Ze heeft geen zin in vragen of gezeur van haar kind. ‘Gaat het wel?' Waar bemoeit dat kind zich mee? Het gaat helemaal niet goed. Het gaat kut. En dat dat kind hier is, maakt het niet beter. ‘Hou je bek.' Haar dochter stapt naar achter, zegt niets meer en laat haar hoofd hangen. ‘Wat sta je daar nou? Wat sta je daar nou stom te kijken?' Ze stapt op haar dochter af. Het meisje kruipt in elkaar, ze houdt een hand voor haar hoofd. ‘Het gaat helemaal niet goed met mij. En dat komt ook door jou. Jij kost mij veel geld. En je zeurt alleen maar.' Ze doet nog een stap dichterbij. Het meisje schuifelt achteruit. Dan slaat ze haar dochter. Met de vlakke hand in het jonge gezichtje. Ze trapt haar. Het meisje gilt. ‘Hou je bek. Hou je bek.' Het meisje krijst niet langer, maar huilt. Eerst luid, dan steeds zachter om haar moeder niet nog bozer te maken. De moeder duwt haar, haar dochter valt. Als het meisje op de grond ligt, buigt de moeder zich over haar heen. Ze slaat het meisje nog eens. ‘Waarom ben je hier eigenlijk nog? Waarom ga je niet naar je vader? Waarom ga je niet naar die klootzak? Hij moest toch zo nodig bij ons weggaan. Waarom heeft hij jou niet meegenomen? Ga naar je kamer, kutkind.' Het meisje gaat niet naar haar kamer, ze blijft liggen. Ze maakt zich zo klein mogelijk en huilt geluidloos. Maar dat merkt de vrouw al niet meer, ze heeft zich omgedraaid en is weggelopen.

Twee jaar later is het meisje al meer dan een jaar uit huis geplaatst. De mishandelingen bleken zeer frequent voor te komen. Tijdens de laatste weken voor de uithuisplaatsing, werd het meisje bijna dagelijks geschopt en geslagen. Door een tip van een bezorgde buurvrouw heeft Jeugdzorg een einde kunnen maken aan het geweld.

De vrouw heeft ondertussen een nieuwe vriend gevonden. Hij weet niets van de geschiedenis met haar dochter. Ze heeft hem verteld dat haar dochter bij haar man woont, in het buitenland. Hij had niet doorgevraagd. Ze zijn al snel gaan samenwonen. Ze heeft nog altijd geen baan. Ze gebruikt nog drugs. Niet dagelijks, zo vaak wil haar vriend haar niet iets geven. Soms is ze bang dat hij bij haar weggaat. Dat hij haar verlaat, net als haar vorige man. Als ze op een avond op de bank zitten en ze over de toekomst praten, vertelt hij redelijk terloops, dat hij altijd bij haar zal blijven wanneer ze samen een kind zouden hebben. Hij zegt het niet in die bewoordingen, maar ze interpreteert het wel zo. Een paar dagen later stopt ze, zonder het aan haar vriend te vertellen, met de pil.

Oud-Kamerlid Marjo van Dijken vindt dat er een verplichte prikpil moet komen voor ernstig falende ouders. Ouders die niet in staat zijn voor kinderen te zorgen, zouden geen kinderen meer mogen krijgen. Bestuursvoorzitter van Altra Jeugdzorg Ella Kalsbeek gelooft in het plan. Vorige week sprak ze in Pauw en Witteman over verplichte anticonceptie. ‘Deze maatregel is een noodzakelijk kwaad, wat alleen bij extreme gevallen toegestaan mag worden. Want wat als we het niet doen? Kinderen worden weer weggehaald bij hun ouders en leiden een verschrikkelijk bestaan.'

Een jaar later zijn ze getrouwd en een paar weken nadien bevalt ze van een jongen. Het gaat niet goed met hun huwelijk. Haar man is veel weg en als hij thuis is, lijkt hij meer aandacht te hebben voor zijn zoon dan voor haar. Ze gebruikt vaker. Ze tript op het logeerbed op de zolder. Als ze op zolder is, kan ze niet horen dat haar zoon in de woonkamer ligt te huilen.