Nevenbezet

Mijn Egyptische buurman en ik zijn elkaar gaan begrijpen. Na zo veel jaren langs elkaar heenleven om wat lullige akkefietjes -zijn broer wreef hartelijk en gul zijn aftershave tegen de wangen van mijn vriendin, zijn auto stond wel eens overdwars op mijn erf, zijn kinderen schreeuwen nog dagelijks hun sociaal-weerbare mening met zo veel razernij dat je je na tig jaar schorre kelen toch eens zou kunnen afvragen of dat nou echt zo goed werkt...

..Al die akkefietjes dus, die verbleken bij een wederzijdse overgave aan een mooie selectie van de allerbeste globetrotoiriale bedoelingen. We koud-persen vol ondernemingszin een jaarvoorraad wederzijdse tolerantie uit een marathonuitzending met 40 jaar Postbus 51 multicumshots. We lullen laveloos dom over Nederlandse politiek, die volgens hem veel te soft is. We zuipen ons gezamenlijk dapper richting een stoma, ik heb immers Crohn, maar hij heeft stomtoevallig Prikkelbaar Darm Syndroom!

Daar ontmoeten we elkaar. En eindelijk durven we onze ergernissen aan elkaar op te biechten. We wonen allebei in een rijtjeshuis. Allebei zitten we regelmatig op het toilet. En onze toiletten staan bouwtechnisch pal naast elkaar.

Nou blijken we ons behoorlijk aan elkaar te storen als we tegelijk op ons toilet zitten. We maken met onze afgeleefde uitrit zo veel herrie bij het inparkeren dat het met wat goede wil letterlijk te volgen is. En daar hebben we iets op gevonden.

Nevenbezet. Zo is mijn toilet tegenwoordig. Als mijn buurman nerveus-biddend op het toilet hurkt, gaat bij mij een lampje branden. Dan weet ik dat hij er zit, en dat het rochelende gekreun en aanlopende, postdefecatoire gehijg hem van harte gegund mag worden. Kruip ik op mijn beurt zwetend naar de gang om na het uitleggen van mijn ingewanden een kamervraagwaardig milieudelict te plegen, mijn buurman legt dapper een knoop in zijn kramp en gunt me mijn zwanenzang.

Nou is Crohn toch wat venijniger dan een geïrriteerde darm. Die irritatie krijg je al gratis bij Crohn, en daarbovenop zwetende zweren, kolkende bloedbaden, stugge verklevingen en gangen vol fistels, en hier en daar valt al necroserend wat inwendig functioneren uit, om een eventueel overzicht van de klachten te kunnen voorkomen.

Je slikt zo veel medicijnen dat het voedzaam is, maar desondanks weten je darmen je te vinden. Zwemmend in je eigen zweet offer je je pasgegeten appeltje aan het grote niets, dat het graag met veel water wegspoelt.

Mijn buurman vindt dat eigenlijk allemaal een beetje griezelig. Daarom zit hij liever niet op het toilet als ik er zelf net op gezeten heb. Pas na een halfuurtje durft hij het aan, daarvoor heeft hij een timer aan zijn lampje gehangen: nadat ik huilend van opluchting alles van mezelf weer op de werkplek hijs blijf het 'bezet'-lampje bij hem nog even branden.

Maar toen hadden we weer een nieuw probleem. Als hij dan toch nodig moest, en ik hoorde dat hij naast me kwam zitten vond ik dat niet fijn, het is voor mij een intiem moment met een stukje contact met de knopen in mijn innerlijk, daar kan ik geen Koptische strijdkreten bij gebruiken. En dat met een aan zijn reet plakkende bril op-en-neer gehups om de boel vloekend op gang te krijgen is natuurlijk helemaal een moodkiller. Hij weigert de klysma's te gebruiken die ik hem aanbied en zweert bij lookolie in een knijpfles, wat de kwaal volgens mij juist verergert.

Hij is spontaan met een eenzijdige oplossing gekomen: als ik de begane grond annexeer gaat hij boven, in de badkamer naar de wc. Dus als ik sta te douchen brandt er bij hem nu ook een lampje met 'bezet' in de badkamer, dan gaat mijn buurman gauw weer naar beneden. Onder de douche staan terwijl er pal naast je iemand schreeuwend de wereld zijn rijke Egyptische keuken ter hervertering aanbiedt. Ik vind het niet kunnen.

Maar als ik beneden zit en hij heeft de trap weten te halen kan ik een paar seconden later een valversnelde diepe plons naast me vanuit de stortkoker verwachten, gevolgd door een paar rijkgevulde soeplepels klaterende garnering. Je ziet het waterniveau onder mijn kloten verraderlijk meeklotsen met de buurman. Toen ik hem dit moest vertellen was voor hem de maat vol. Hij verbrak onze overeenkomst maar wist het goed gemaakt:  hij hurkt nu in mijn voortuin, vaak onder een parapluutje. Dat schijnt iets Arabisch te zijn, heeft hij me uitgelegd. Wordt je land vruchtbaar van of zo.

Dus ik schep het netjes uit over mijn moestuintje, en nodig hem op mijn beurt regelmatig uit om te komen eten.

Mijn salades bezorgen hem heimwee, zo lekker vindt hij ze.