Oh oh tief op
Ik heb niets met gluurprogramma’s – of reality tv, zoals de programmamakers het zelf zo eufemistisch noemen – en dan druk ik het nog zachtjes uit. Al sinds de introductie van Big Brother lopen mij de rillingen over de rug bij de gedachte aan dit soort kijkvoer dat naar mijn mening opvallend veel weg heeft van laboratoriumproeven met ratten. Zet er een paar bij elkaar, isoleer ze in een afgesloten ruimte, voeg af en toe iets giftigs toe en kijk hoe ze reageren. Niet leuk, niet informatief, niet kijken dus. Maar ook al mijd ik bepaalde knoppen op mijn afstandsbediening, het ontlopen is nog geen sinecure.
Met de hand op mijn hart: ik heb nog nooit een aflevering van Big Brother gezien. Toch weet ik wie Ruud is, en Bart en Sabine. Hetzelfde geldt voor De Bus, De Gouden Kooi en meer van dat soort bagger. Hoe bestaat het dan dat ik toch weet wie Terror Jaap is? Omdat er niet aan te ontkomen is. Zet de tv aan, sla een krant of een tijdschrift open, ga op internet en je komt ze tegen, onze gluurtvcelebrities. Ja, zelfs als ik MSN opstart, kom ik de realityhelden tegen. En dat allemaal voor een paar rotcenten. Het lijkt wel een plaag.
En net als het genre een stille dood lijkt te sterven, komt een arme ziel uit tv-makersland met het onzalige idee om een paar jongeren los te laten in een vakantieoord. De ingrediënten: 8 jonge Hagenezen, een villa, zon, een zwembad en veel drank. Geen grote geldprijzen dit keer, alleen de vakantie. En voor de thuisblijvers de hoop op sappige beelden, domme quotes, hete dagen, maar vooral hete nachten. Dat er maar veel geneukt mag worden. Et voilà: nieuwe kijkcijfershit.
En daar gingen we weer. Het Haagse zootje ongeregeld sierde ineens allerlei andere media en zelfs de rode loper. Was dat nu wel helemaal de bedoeling? Had het niet gewoon kunnen blijven bij een paar afleveringen lang uitlachen en dan weer terug naar de Haagse achterbuurten, waar ze tot in lengte van dagen lekker verder kunnen Barbiën en Jokeren? Eind goed, al goed. Maar televisiebobo’s beslisten anders. En dus doen de Chersonissos-gangers hun kunstje nog een keer, maar dan in een ander decor.
Even had ik nog goede hoop, toen ik berichten las dat het achttal helemaal niet welkom was op hun nieuwe bestemming Tirol. Maar die hoop vervloog toen ik las over incidenten met bierglazen en skileraren. Oh oh, ze zijn terug. En het nieuwe gifje heet Tijgertje. Zij moet voor extra ‘Kom-met-je-waldhoorn-tussen-mijn-alpen’-pret gaan zorgen. Zó seventies! En voor de rest herhaalt de geschiedenis zich. Ritmisch bewegende dekbedden met buiten sneeuw in plaats van zomerzon. En dronken Hagenezen, van de schnaps dit keer, niet van de ouzo.
De komende weken ga ik een bepaalde knop op de afstandsbediening angstvallig vermijden. En mogen ze daarna weer gew-oh-ohn terug naar huis? En naar de vergetelheid? Zodat mijn dagelijkse rondje nieuwsgaring niet weer doorspekt raakt met de oudbakken wederwaardigheden van deze Haagse sterretjes. Oh oh, alsjeblieft?