Mr. Tom Waits: Rock and Roll Hall of Fame inductee

Het is een zonovergoten middag. Het is niet druk in de lobby van het hotel. Aan de bar zitten maar een paar gasten, de meeste gasten hebben hun heil gezocht buiten de hotelmuren. Het is een relatief chic hotel. De lobby is sfeervol en verzorgd ingericht. Er staan kleine ronde tafeltjes, gedekt voor de borreltijd. Op iedere tafel staan een paar goed gepoleerde wijnglazen. Langs een muur is een stijlvolle bank gemonteerd. Aan de andere kant van de ruimte, schuin tegenover de bar, staat een podium met een kleine vleugel daarop.

De barman schenkt net het glas van een gast bij als er een enigszins sjofele man binnenloopt. Hij draagt een oud pak en heeft een pet schuin op zijn hoofd. Hij loopt wat in elkaar gedoken, hij waggelt meer dan hij loopt. Hij bestelt bier aan de bar. Enigszins vertwijfeld schenkt de barman een glas bier voor hem in. Hij zit niet te wachten op halve zwervers in zijn hotellobby. De barman besluit de man één drankje in te schenken, hem het voordeel van de twijfel te gunnen, en hem daarna voorzichtig de deur te wijzen. De man neemt zijn biertje in de hand en klimt het podium op. Hij zet zijn glas op de vleugel en begint te spelen. De barman rent, een hoop gedonder voorziend en licht vrezend voor zijn baan, achter zijn bar vandaan naar het podium en sommeert de sjofele man om zo snel mogelijk zijn glas te legen en het hotel te verlaten. De piano mag alleen bespeeld worden door de huispianist. Als zijn baas hier achterkomt, dat hij een halve zwerver heeft voorzien van drank en vervolgens ook nog heeft laten spelen op de vleugel, heeft hij de poppen serieus aan het dansen. De man zegt niet veel, drinkt zijn glas in een teug leeg en verlaat de lobby.
Als de barman terugkomt achter de bar wordt hij geërgerd aangekeken door de gasten aan de bar. Hij wil hen zijn excuses aanbieden voor wat voorgevallen was, maar ze zijn hem voor: ‘Waar ben je mee bezig, man? Je hebt zojuist Tom Waits de deur gewezen'.

Ik vind dit zo'n prachtige anekdote. En zo zijn er nog vele te vertellen. Tom Waits is een enorm rare vogel en daardoor ongelooflijk interessant. Hij is een fascinerende persoonlijkheid en een van de weinige echt unieke artiesten die ik ken. Ik ben groot liefhebber van Tom Waits. Die stem, die volstrekt unieke stem, zeker voor de muziek die hij maakt; dat rauwe en grommende geluid, dat hese fluisteren, ik vind het prachtig. Het roept bij mij altijd een zeer romantisch gevoel op. Een gevoel wat ik maar moeilijk kan verklaren. Ik krijg ook zeer geregeld van mensen te horen dat ze écht niet begrijpen hoe ik dit soort muziek mooi kan vinden; dat ze het werkelijk niet kunnen uitstaan. Laat ze verrekken.

Hij maakt ondertussen al ruim 35 jaar platen. Van singer-songwriteralbums tot experimentele platen waarbij werkelijk alles kon dienen als instrument: zijn zogenaamde potten- en pannenplaten. Van ronduit hilarische live-albums tot liedjes die regelrecht uit het circus lijken te komen. Een krankzinnig circus, dat wel.
Over anderhalve week wordt hij geïntroduceerd in de Rock and Roll Hall of Fame. Het zou sodeju eens tijd worden ook.

Hij staat bekend om zijn prachtige en vaak vreselijk grappige verhalen tijdens optredens. Ik heb de introductie van Better Off Without A Wife ondertussen al vele keren gehoord, maar ik blijf het een schitterend en dolgeestig verhaaltje vinden. Maar ook zijn liedjes zijn stuk voor stuk verhaaltjes. Iedere schrijver heeft zo zijn voorbeelden of inspiratiebronnen. Vaak zijn dat andere schrijvers of hete onbereikbare vrouwen. Hoewel dat laatste misschien het meest tot de verbeelding spreekt, schaam ik me niet om te vertellen dat Tom Waits mogelijk mijn grootste inspiratiebron is. Want naast dat ik hem als muzikant fantastisch vind, is hij als geen ander in staat om in een paar minuten een geweldige sfeer neer te zetten en van zijn vele fantasievolle karakters tot leven te laten komen.

Did you hear the news about Edward?
On the back of his head
He had another Face
Was it a woman's face
Or a young girl?
They said to remove it would kill him
So poor Edward was doomed

The Face could laugh and cry
It was his Devil twin
And at night she spoke to him
Of things heard only in Hell
They were impossible to separate
Chained together for life
^{(Poor Edward - Alice)} 

Ik heb al vele, vele, avonden in een nagenoeg donkere kamer gespendeerd met zijn platen in de speler. En dan fantaseren. Er zijn weinig dingen die ik liever doe wanneer ik alleen ben. Dat u daar door menig schrijfsel ‘de dupe' van bent, is vaak aan Tom Waits te wijten.

Een paar jaar geleden had ik de kans om hem live te gaan bekijken. Ik ben niet gegaan omdat ik het te duur vond, ik haat mijzelf er nog altijd om.