Eerste liefde
Er zijn twee dingen die vrouwen nooit meer vergeten; hun bevalling(en) en hun eerste liefde. Tot in de details hebben ze deze ervaringen voorgoed in hun geheugen geprent en in hun hart gesloten. Maak je geen zorgen, met mijn bevallingen zal ik niemand belasten. Maar mijn eerste liefde….dat is een ander verhaal. Een verhaal om te vertellen, zodat het nooit verloren gaat.
Het was zomervakantie, de lagere school lag net een paar weken achter mij, de middelbare school nog als onbekend terrein voor mij. Op het gebied van jongens was ik een groentje. Natuurlijk had ik wel eens verkering gehad. Dan kreeg ik een briefje toegeworpen of ik ‘met hem’ wilde en dan gooide ik weer een briefje terug met ‘oké’, en dat was het dan. Totdat er weer een briefwisseling volgde dat het ‘uit’ was. Dat vond ik dan ook oké. En ik had ook heus wel eens houterig geschuifeld met jongens op muziek van de Commodores. Maar dat mocht allemaal geen naam hebben. Het viel totaal in het niet bij wat ik die zomer beleefde. De zomer met Antonio.
Na een hete middag op het Spaanse strand was ik met mijn net verworven vakantievriendinnen op zoek naar wat verkoeling. We besloten een ijsje te gaan kopen. Bij hem. De andere meisjes hadden hem namelijk allang gespot. Die mooie Spaanse ijsverkoper met zijn atletische lichaam en zwart krullend haar. Giechelig deden wij onze bestelling. Toen hij ons de ijsjes overhandigde, bleek het mijne aanzienlijk groter te zijn dan die van de anderen. Een vergissing bij het bestellen, dacht ik nog. Maar ook de dagen daarna maakte hij voor mij alleen steeds bijzondere ijsjes. Ik was tot weinig anders in staat dan blozend ‘gracias’ te stamelen. Om vervolgens geen hap meer door mijn keel te krijgen.
De ijskar oefende een steeds grotere aantrekkingskracht op mij uit. Mijn actieradius begon zich te beperken tot ‘het pleintje’. Ik probeerde de schijn te wekken dat ik achteloos en toevallig wat in de buurt liep, maar hij wist natuurlijk wel beter. Toen onze blikken elkaar kruisten, gaf hij me een knipoog en klakte even met zijn tong. Hij zag mij. Na wat geflirt over en weer,kwam hij naar me toe om een praatje te maken. Nou ja, praatje. ‘Me Antonio, you…?’, was gezien de taalbarrière het hoogst haalbare. Hij pakte mijn hand en nam me mee naar het strand. Daar nam hij mijn gezicht tussen zijn handen en kuste me. Een echte kus. Een tongzoen, verzekerden mijn ervaren vakantievriendinnen me later.
Antonio bleek al 15 jaar te zijn en een ware romanticus. Zodra hij klaar was met zijn werk, spraken we af op het strand. We communiceerden in schoolengels en via geïmproviseerde gebarentaal. Maar we hadden weinig woorden nodig; we zoenden, lachten en tastten wat af. In vissersbootjes, langs de zee, bij de ondergaande zon, in strandtentjes, onder de sterrenhemel. Mijn wereld bestond alleen nog maar uit Antonio en ik wenste dat het voor altijd zo kon blijven.
Maar helaas kwam toch het moment dat ik afscheid van hem moest nemen. Aan de vooravond van mijn vertrek gaf hij me een rode roos en een klein, door hem van krantenpapier gevouwen, kraanvogeltje. En een afscheidskus natuurlijk, een echte. Hoe moest dat nu verder met al die aangewakkerde en stuurloze vlinders en hormonen in mijn lijf? Ik zwolg in verdriet en verlangen.
Zomer ’79. De zomer van mijn eerste echte liefde. Maar ook de zomer van mijn eerste echte liefdesverdriet.