Zwarte Zwaan

‘Ik heb het', zei Eugène en nadat hij dat gezegd had, zette hij een triomfantelijk smoelwerk op. Verbaasd keek ik opzij en zette mijn pilsje terug op de bar. ‘Jij hebt het zeker', reageerde tante Sjaan gevat, terwijl ze naar zijn dikke pens staarde. Eugène hoorde haar opmerking niet en duwde de krant van Wakker Nederland in mijn richting. Met zijn wijsvinger wees hij op een schreeuwende advertentie. Hardop las ik wat er stond: ‘Balletschool "Zwarte Zwaan" is op zoek naar jou!' ‘Zachtjes!' riep Eugène, maar de jongens aan de bar hadden het al gehoord en begonnen te lachen.
‘Huh, je wilt hiermee toch niet zeggen dat we....' Eugène onderbrak me en zei zachtjes in mijn oor: ‘Wij gaan samen op ballet, Cisco.'

Ik was al lange tijd op zoek naar een hobby. Ook mijn vrouw wilde dat ik weer eens wat ging doen. Niet dat ze vond dat ik haar in de weg zat, integendeel, mijn vrouw en ik kunnen heel goed met elkaar opschieten. Wij hangen thuis voortdurend de slingers op en maken één groot feest van ons leven, maar ook zij vond dat ik eens iets voor mezelf moest gaan doen. Iets wat ik leuk vond en waarbij ik mijn eitje kwijt kon, om het zo maar eens te zeggen. Nou, daar hoefde ik niet lang over na te denken, maar dat bedoelde ze niet. Ze vond dat ik op zoek moest gaan naar een échte hobby.
Ook mijn vriend Eugène liep al een tijdje met de gedachte om wat te doen naast de dagelijkse beslommeringen. Altijd in de kroeg hangen is natuurlijk geen straf, maar een beetje beweging kan geen kwaad. Dus hebben wij de koe bij de horens gevat en vorige week onze eerste en tevens laatste balletles gehad.

Eigenlijk durfde ik het niet tegen mijn collega te zeggen, maar onderweg naar het werk vertelde ik hem van mijn plannen om op ballet te gaan. Natuurlijk kon hij zijn mond weer niet houden en had hij het binnen de kortste keren weer doorgeluld. Ik had het kunnen weten. Stom van me, maar ik ben nu eenmaal een open boek.
‘Hoe kom je daar nu bij om op ballet te gaan?' vroeg mijn werkgever onder de koffiepauze. Negen ogen keken me vragend aan. Negen ogen zullen jullie nu zeggen? Ja, inderdaad, negen ogen keken mij vragend aan. Dat zit zo: Onze schoonmaakster heeft vroeger een ongelukje gehad met een lange vinger, vandaar.
‘Hoe ik daar op kom? Nou gewoon, ik ben samen met mijn vriend Egène naar dansschool "Zwarte Zwaan" gegaan en we hebben ons laten inschrijven voor de cursus ballet voor mannelijke 50-plussers. In de advertentie stond dat ze naarstig op zoek waren naar mannelijke lifters en omdat die balletvrouwtjes weinig wegen én omdat de contributie laag was, hebben we ons toen maar opgegeven.' Met dit antwoord waren ze zichtbaar niet tevreden. ‘Maar hoe kom je er in hemelsnaam bij om op ballet te gaan, Cis?' vroeg mijn werkgever weer.
‘Je bent toch geen.... euh', gooide onze schoonmaakster er overheen, terwijl ze me met één vragend oog streng aankeek.
‘Homo bedoel je zeker' gooide ik eruit. Godver, wat haat ik dat mens. Ik besloot in de aanval te gaan. ‘Nou eigenlijk was het idee van mijn beste vriend Eugène. En hoewel zijn naam anders doet vermoeden, is óók Eugène beslist geen homo. Integendeel, hij ziet er trouwens helemaal niet als zodanig uit. Homo's zijn in mijn beleving over het algemeen knappe, goed geklede mannen met smaak en aan al deze eigenschappen voldoet mijn vriend Eugène totaal niet. Hij houdt van voetbal en bier, net als ik. Zijn hele leven stond in het teken van Feyenoord. Hij was helemaal idolaat van die club. Ik zeg was, want nu het zo slecht gaat daar in Rotterdam heeft ‘ie z'n seizoenkaart maar van de hand gedaan. Na die tien nul verlies tegen PSV was voor hem definitief de maat vol. Maar om die seizoenkaart te verkopen, was nog niet zo gemakkelijk. Niemand had er maar ook één dubbeltje voor over. Uiteindelijk heeft hij die kaart maar weggegeven aan iemand uit Amsterdam. Verder zijn Eugène en ik echte bewonderaars van het vrouwelijk schoon, dus dat gelul dat ik homo zou zijn is bullshit. Als jij zo'n dertig jaar jonger was geweest, er lekker uit had gezien en een beetje normaal uit je ene oog had gekeken, had ik bewezen dat ik beslist geen homo ben', beet ik die schoonmaakteef toe. Ik zag dat ze schrok en toen keek ze met dat ene oog snel de andere kant op.

Dat ballet was dus een fiasco. Maar godskolere, wat heb ik die avond gelachen.
Ik had het al door toen we samen de balletzaal betraden. Of eigenlijk begon het al toen we de deur van de kleedkamer opende. Nou heerste er al een giechelend sfeertje met al die magere verwijfde kereltjes, maar toen ik me tijdens het omkleden omdraaide en naar Eugène keek, bescheurde ik het van het lachen. Het was werkelijk geen gezicht om die grote vent te zien staan in die strakke maillot met die enorme bobbel aan de voorkant. En toen 'ie z'n balletschoenen aan had getrokken, ben ik gierend van het lachen hard de gang opgerend. Toen ik na een half uurtje weer terug kwam, zag ik Eugène nog steeds zitten op het bankje en aan zijn gezicht was te zien, dat 'ie mijn reactie niet zo op prijs had gesteld. Eigenlijk wilde hij direct al weg, maar ik wist hem gelukkig toch om te praten.
Even later liepen we samen, nog net niet hand in hand, de balletzaal binnen. Toen we zo langs die spiegels liepen, had ik weer grote moeite mezelf onder controle te houden. Het was ook geen gezicht, twee van die dikke, gedrongen mannetjes op leeftijd tussen die super magere anorexiameisjes. Toen ik Eugène even later op de muziek van het Zwanenmeer wat ballet beweginkjes zag doen voor de spiegel, pieste ik in mijn strakke lichtroze maillotje van het lachen. Eugène kon het weer niet waarderen en verliet stampvoetend de balletzaal.
Dankzij de inzet van mijn vrouw zijn Eugène en ik inmiddels weer dikke vrienden. Gelukkig doen ze thuis ook weer een beetje normaal tegen me. Niet alleen mijn vrouw, maar ook mijn beide jongens hadden hun twijfels over hun papa. Begrijpelijk. Nee, dat ballet was niks voor ons.

‘Maar wat nu?', vroeg Eugène terwijl hij naar z'n fluitje tuurde.
‘Wat dachten jullie van lachyoga mannen?', stelde de barkeeper voor. Ik schudde met mijn hoofd. ‘Nee Bertus, ik weet niet wat lachyoga is, maar dat lijkt me ook niks.' ‘Wat dacht je dan van pompoen snijden of knopen rijgen?' probeerde Eugène.
‘Nee Eus, óók dat is niets voor mij.'
‘Ik heb het!',riep ik plotseling. Ik zag dat tante Sjaan naar mijn buik keek, maar ze zei niets. Ze weet dat ik als ras Hagenees niet op mijn bekkie ben gevallen, dus hield ze dit keer wijselijk haar mond. ‘Weet je wat wij gaan doen?' Eugène keek me vragend aan met die trouwe hondenogen van hem.
‘Wij gaan 's zondags doen waar we goed in zijn en wat we allebei écht leuk vinden. Opgelazerd met dat balletgedoe, lachyoga, pompoen snijden of knopen rijgen. Wij gaan lekker onder het genot van een paar koude kletsers en bitterballen bij mij thuis op de bank naar het kale-knarren-kanaal kijken.' ‘Het kale-knarren-kanaal? Wat is dat nu weer, Cis?' vroeg Eugène nieuwsgierig.
‘Eredivisie live gozer, Eredivisie live.'