Hoe was je weekendwip? (Deel 16)

Trudy (Zonnetje40)

Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. Lees hier de vorige aflevering.

“Wat hebben we veel bloemen, hè?” zegt Monique blij, terwijl ze voorzichtig op de bank gaat zitten. Ze trekt haar badjas iets dichter om zich heen. “Heb je het koud?” vraagt Michael direct bezorgd. “Een beetje, maar ik kom natuurlijk uit een warm bed,” antwoordt Monique. Zijn bezorgdheid doet haar goed. Wat is hij toch lief voor haar. Ze kijkt met een glimlach om haar mond de kamer rond. Het ziet er schoon en gezellig uit. De kraamverpleegster en Michael doen alles wat in hun macht ligt om haar een fijne kraamtijd te bezorgen. Voor het raam hangt een roze slinger met daarop de tekst: “Hoera! Een meisje!” en dwars door de huiskamer hangt een waslijntje met allemaal kleine kleertjes eraan. In de slaapkamer hangen alle kaarten die ze hebben ontvangen. Een echt kraamhuis. Zo had ze het zich voorgesteld.
“Wil je koffie?” vraagt Michael. “Ja, en een kus,” zegt Monique. Die krijgt ze, en even later staat er een dampend kopje koffie voor haar neus. De beschuit met muisjes heeft ze geweigerd, die komen nu zo langzamerhand haar neus uit. Door de babyfoon horen ze de baby die wakker wordt. “Ach, wil jij haar anders even halen? Ze is nog nooit beneden geweest,” zegt Monique vertederd. Michael knikt. Hij gaat naar boven en even later overhandigt hij haar het kleine pakketje. “Wat goed, dat je aan de omslagdoek gedacht hebt,” zegt Monique bewonderend. “Je bent al een echte papa, hè!” Ze kijken samen naar hun dochter. “Ik kan er geen genoeg van krijgen, uren kan ik kijken naar dat mooie koppie,” zegt Monique. “Ik ook. Maar nu wil ik even tv kijken, vind je het erg?” Nee, ze vindt het niet erg. Zelf heeft ze momenteel geen ruimte in haar hoofd voor tv, boeken, of wat ook maar. Alleen bladen over baby’s kunnen haar op dit moment boeien. Het is heerlijk, om in zo’n klein wereldje te leven; alles draait om Lisa, haar en Michael, en dat voelt goed. “Voel je je trouwens weer helemaal oké?” vraagt ze. Michael kijkt op van de tv-gids. “Hoe bedoel je?” “Nou, ik schrok vanmiddag best, toen jij ineens je koffie liet vallen! Je zag eruit als een lijk!” Michael haalt zijn schouders op. “Ik was gewoon even duizelig, en geschrokken, omdat ik even de angst had, dat ik achterover van de trap zou vallen. Gelukkig kon ik mijn evenwicht bewaren, maar ik was nog heel duizelig toen ik de slaapkamer binnenkwam, en toen ging de koffie over de vloer… Zo, en geef die mooie dochter maar gauw even aan mij, want anders zie ik jouw koffie zo nog over haar heen gaan, daar moet ik niet aan denken.” Het valt Monique niet op, dat Michael handig van onderwerp probeert te veranderen. Ze overhandigt Lisa aan Michael en kijkt tevreden toe, hoe handig hij al met haar omgaat. Wat lijkt Lisa piepklein, als ze in zijn armen ligt!

Michael kijkt wat afwezig naar “Blik op de weg.” Hij doet het meer om zich een houding te geven. Af en toe kijkt hij naar het kleine gezichtje van zijn dochtertje, dat daar vol overgave en vertrouwen op zijn arm ligt te slapen. Kon hij maar zo ontspannen zijn. Maar daar heeft hij geen enkele reden toe. Het verbaast hem, dat Monique niet aan hem lijkt te merken hoe ontzettend nerveus hij is. Hij kon bijna geen hap door zijn keel krijgen, vanavond. Het lijkt alsof een baksteen zich permanent in zijn maag genesteld heeft. Hij is bang. Bang, om zijn vrouw en dochtertje te verliezen.
Nog nooit is hij zó geschrokken als vanmiddag. Shirley, van wie hij gehoopt had nooit meer iets te vernemen, met zijn dochter op schoot in zijn slaapkamer naast het bed van zijn vrouw. Ze had hem zelfs nog geholpen om de koffie weer op te ruimen. “Grappig, om op zo’n manier kennis te maken met je man,” had ze tegen Monique gezegd. Monique had ze aan elkaar voorgesteld. “Mike, dit is Claudia, mijn vervangster.” “Vervángster?” had hij schaapachtig herhaald. “Ja, zij doet mijn zwangerschapsverlof. Ze kwam een cadeautje namens de bank brengen. Een spaarrekening met een geldbedrag. Aardig hè?” In opperste verbazing had hij Shirley aangekeken. Wat voerde dat wijf toch in haar schild?
Shirley was opgestaan. Mooi zo, opgepleurd met dat mens. Michael had meteen haar voorbeeld gevolgd. “Nee, blijf maar zitten, ik moet alleen even naar het toilet.” Shirley had vriendelijk geglimlacht, maar het kwam op Michael over als een sardonische grijns. “O, beneden, links bij de voordeur,” had Monique hulpvaardig gewezen. Gelukkig was Shirley niet lang meer gebleven. “Ik kom gauw weer eens bij je kijken,” had ze Monique beloofd, terwijl ze haar drie zoenen gaf, alsof ze elkaar al jaren kenden. “Volgens mij klikt het wel tussen ons!”

Michael had iets gemompeld over boodschappen die hij nog uit de auto moest halen, en liep met Shirley mee naar de auto. Daar keek hij schichtig om zich heen. In zo’n woonwijk moest je ook uitkijken, want de buren zagen alles. “Waar ben je mee bezig?” had hij gesnauwd, terwijl hij voor het oog van de buitenwereld zijn kofferbak openmaakte. “Voorlopig alleen maar geld. Ik heb een rekening geopend voor je mooie dochter. Meteen maar geld op gezet, maar ik ben de beheerder. Je vrouw was heel enthousiast, en heeft meteen besloten om elke maand automatisch geld voor jullie dochter te sparen. Dat komt mooi uit. Jij mag er ook af en toe wel wat op storten. En als het te weinig is, dan kom ik gezellig weer eens buurten. Ik zou wel steeds het bedrag aanvullen dat ik eraf haal, want Monique is niet dom. Ze zal regelmatig kijken naar de transacties. Maar goed, dat is jouw probleem.” Ze wilde in haar auto stappen, maar Michael had haar tegengehouden. “Monique komt er toch wel achter, dat jij niet haar vervangster bent,” had hij wanhopig gezegd. “Dus je kunt me chanteren, maar dat jij Claudia niet bent, dat gaat ze vroeg of laat ontdekken.” Shirley had geknikt. “Ja. Dat is waar. Maar ze kan er beter achter komen dat ik Claudia niét ben, dan wie ik wél ben. En dat is aan jou.”
Even later was ze, nagestaard door Michael, de woonwijk uitgereden.

De telefoon gaat. Michael schrikt. “Wat is er toch met je? Het is alleen maar de telefoon, hoor!” zegt Monique, terwijl ze haar arm uitstrekt naar het tafeltje naast de bank om de telefoon op te pakken.
“Hee, Paul!”

“Prima, ze ligt heerlijk te slapen bij haar papa”.

“Ja, ik heb inderdaad bezoek gehad vanmiddag. Maar daar wist jij alles van, grapjas! Wat een geld, echt super!”

“Wat bedoel je? Vriendin? Nee, Claudia is vanmiddag geweest, om namens het team een spaarbankboekje voor Lisa te overhandigen. En wat een bedrág! Wat zeg je?”

“Wat gek! Hoe heette ze dan? Shirley? Ik kén helemaal geen Shirley!”

“In Amsterdam heb ik nooit een vriendin gehad die Shirley heette, en ik heb nooit op een sportschool gezeten, wat gek allemaal…”

Ja, klopt. Zo zag ze eruit. Maar ze stelde zich voor als Claudia, mijn vervangster. En dat geld heb ik dus niet van jullie gekregen? Hoe…”

“Ja, oké, vraag jij daar na hoe het zit, dan probeer ik er ook achter te komen. Wat een rare situatie.”

Stomverbaasd legt Monique de telefoon neer. “Paul heeft vanmiddag bezoek gehad van een vriendin van mij, die een rekening voor Lisa wilde openen. Claudia heeft gewoon de hele middag op de bank gewerkt. Van het team krijgen we nog een cadeau, maar dat spaarbankboekje is dus niet van de Rabobank afkomstig. Vind je het niet vreemd?” Een beetje angstig kijkt ze Michael aan. “Dat is inderdaad heel vreemd,” beaamt hij. “Dus die dame van vanmiddag was niet die Claudia, die nu jouw werk doet?” “Nee, schijnbaar niet. Er klopt niets van haar verhaal. Wat gek!”

Veel tijd om er over na te denken wordt ze niet gegund. Lisa laat op luidruchtige wijze merken dat ze honger heeft. Na het voeden besluit Monique om haar bed weer op te zoeken, het valt toch nog tegen om ’s avonds zo lang op te zijn. Morgen gaat ze wel weer nadenken over die rare Claudia alias Shirley. Nu wil ze slapen.

Michael blijft in verwarring achter. “Nog even tv kijken, dan kom ik ook,” heeft hij Monique beloofd. Dan gaat weer de telefoon. Voordat Monique de kans krijgt om boven op te nemen, heeft Michael het ding al in zijn hand. “Met Michael,” zegt hij. Gelukkig. Het is de kraamverpleegster.
“Hallo Michael, met Marleen, sorry, dat ik je nog lastigval op de late avond, maar er is iets vervelends gebeurd. De sleutels van jullie huis, die je mij gegeven hebt, zijn verdwenen uit mijn jaszak. Ik leg ze altijd meteen als ik thuiskom op het tafeltje in mijn gang, maar ik heb ze niet meer. Ik heb overal gezocht, mijn tas binnenstebuiten gekeerd, zelfs. En ik weet zeker, dat ik ze in mijn jaszak had.Wil jij even kijken, of ze misschien nog bij jullie liggen?”
“Maak je maar geen zorgen,” zegt Michael opgelucht. Is dat alles? Hij voorzag al nieuwe problemen. “Ik ga even zoeken, en dan bel ik je even terug. Is dat goed?”
Michael begint te zoeken, en vraagt ook aan Monique, of zij de sleutels misschien heeft gezien. Maar zij weet ook van niets. “Ach joh, die komen wel weer boven water. Dan geef je Marleen morgen maar mijn sleutels, en dan moet je haar morgenochtend maar binnenlaten.”

De sleutels worden niet gevonden. 

De volgende aflevering lees je hier.