Verkoop eens een nier

Mocht er nog iemand verlegen zitten om een duizendje of vijftig à honderd, dan is er nu een oplossing. Verkoop eens een nier. Immers, je hebt er toch twee, terwijl je over het algemeen prima kunt leven met eentje.

Gisteren zag ik in de Volkskrant een artikel over het groeiende aantal mensen dat via internet hun nier wil verkopen. Volgens hoogleraar transplantatiegeneeskunde Andries Hoitsma van het UMC St. Radboud was dat ‘een paar jaar geleden not done. Maar als je nu even googelt, heb je er zo vijf te pakken.' Volgens de hoogleraar krijgt zijn ziekenhuis geregeld telefoontjes van mensen die wel handel zien in hun nier. Niet dat het ziekenhuis er aan zal meewerken, o nee, het is verboden. En als een arts toch doorzet met een dergelijke illegale actie, dan kan hij op zoek naar een nieuwe baan.
Dat is vervelend voor die arts, maar aan de andere kant, als hij nu ook zijn nier verkoopt, kan hij wel weer eventjes voort.

Klinkt nobel, toch? Nou ja, dat die arts zijn nier zou verkopen, is niet heel nobel, maar dat Radboud er niet aan meewerkt, omdat het verboden is.
Maar helemaal zuiver vind ik het niet. Als je het artikeltje verder leest, blijkt dat artsen altijd controleren of donoren en ontvangers elkaar kennen. Nog altijd netjes.
Maar wie niet vies is van het illegaal opduikelen van een niertje, heeft vast ook niet zo veel moeite met liegen. En dan kom je een heel eind bij het ziekenhuis. Want ze vragen dan wel of donor en ontvanger elkaar kennen, erg fanatiek wordt dat niet onderzocht. Om met Hoitsma te spreken: 'We vragen ook altijd of er wordt betaald, maar we gaan de bankrekening achteraf niet controleren'.
Wie een beetje handig is, moet hiermee toch al wel een maasje in de reglementen weten te vinden. Misschien niet zo netjes, maar als je leven op het spel staat, is er veel geoorloofd.

Mocht dat nou toch te heet aan je lichaamsdelen worden, kan je altijd nog je heil in het buitenland zoeken. Want Hoitsma's aanmoediging tot illegale praktijken kent nog een uitsmijter. Hij verklaart zo nu en dan mensen te zien die een nier in het buitenland hebben gekocht. Vooral in Pakistan en India wil er nog wel eens in een niertje worden gehandeld.
Als ik als Nederlander een nier aanbied, wordt hij geweigerd. Handelen in organen is immers verboden. Maar kom je aan met een Pakistaanse, Indiase of exotische nier, dan vangen ze hem op in het ziekenhuis. ‘Tegen onze wil, maar anders gaat zo'n nier verloren.'
Met andere woorden, ze doen het niet graag, maar als ze dan toch zo'n nier hebben, tja, dan kan je hem het best maar gewoon gebruiken.
Ik sloeg steil achterover bij het lezen van dit bericht. Ik heb er lang over nagedacht, maar een betere manier om mensen te stimuleren in het buitenland een illegaal orgaan te scoren, kan ik niet bedenken. Of om er daar een te verkopen. ‘In het buitenland wordt vijftigduizend tot honderdduizend euro betaald voor een nier', aldus de hoogleraar.
Niet zo mooi natuurlijk, maar volgens hem is het vooral vervelend dat de tussenpersonen er veel aan verdienen.

Nu, ik heb eens even zitten rekenen, maar ik ben er nog niet uit. Ik zit bij het Groene Land, die dekken nauwelijks iets. Dus voor de meeste kosten zal ik zelf wel weer moeten opdraaien. Als ik ergens in het buitenland mijn nier eruit laat slopen met een combinatietang en een roestige beitel door een als arts verklede bouwvakker, heb ik dan genoeg aan zeventigduizend om me in een Nederlands ziekenhuis weer op te laten lappen?