Cobrameisje

Als liefhebber van moderne kunst bezoek ik met regelmaat een museum. Het Cobramuseum in Amstelveen is mijn favoriet. Als je daar de eerste zaal binnenloopt, word je gelijk aangenaam verrast door de grote kleurige schilderijen van Karel Appel, Corneille en hun Cobravrienden. En of je ze nu mooi vindt of niet, indrukwekkend zijn ze zeker. Met deze werken maakten zij destijds hun statement; ze luidden een heel nieuw kunsttijdperk in. Wat de Beatles ooit betekend hebben voor de revolutie in de popmuziek, zo zette deze mannengroep een onuitwisbare stempel op de kunst. Elke keer als ik daar loop, word ik overmand door bewondering voor hun lef, originaliteit en gedrevenheid .

Nadat het concept Cobra eerder dit jaar door mijn kinderen met wat minder enthousiasme werd ontvangen ( ‘Mam, hoe oud was deze meneer eigenlijk toen hij dit schilderde?’), bezoek ik het museum vandaag met goede Vriend. Ik hoop ook hem enthousiast te krijgen voor het aantal vierkante meters kleurige wandbedekking, maar dat valt nog niet mee. Mijn lovende verhaal over de waarde van dit pionierswerk binnen de geldende tijdsgeest, wordt door Vriend uiterst sceptisch ontvangen. ‘Werk dat zo veel uitleg nodig heeft  om het te kunnen begrijpen, mist zijn doel.’ is en blijft zijn ongezouten mening. De benedenverdieping hebben we dan ook vrij snel gezien.

We nemen de trap naar boven, nieuwsgierig naar wat we daar aan zullen treffen. We hebben net gelezen dat er spraakmakend werk te zien is van kunstenaar Mike Bouchet, die de maakbaarheid en de betrekkelijkheid van ‘the American dream’ aan de kaak stelt. Dat kan nooit kwaad. Eenmaal boven overtreft de eerste aanblik al onze verwachtingen. Behoedzaam lopen we richting tentoongestelde stapels schroot. Kromgetrokken hout, gescheurde wanden, gespleten platen triplex en bladderende raamsponningen met hier en daar wat mosbegroeiing; dit alles keurig als kubussen gestapeld op grote kleden. We kijken wantrouwend rond. Wat is dit? Is dit een grap van een kunstenaar met foute humor? Heeft hij zich ergens achter het gordijn verschanst en zit hij zich nu rot te lachen om het feit dat wij zijn ‘werk’ serieus bekijken? Is dit een opname voor Bananasplit?

Gelukkig wordt onze verwarring professioneel opgevangen door een suppoost. In ons geval een mooie, slanke, jonge brunette. Zelfs het strenge museumpakje flatteert haar. Of we wat over het kunstwerk willen weten, vraagt ze ons vriendelijk. Enige toelichting lijkt ons inderdaad geen overbodige luxe. En zo begint ze bevlogen het verhaal te vertellen van de kunstenaar en zijn missie. Het is nog geen sinecure om voor Vriend een schroothoop te verheffen tot kunst, maar haar lukt het. Hij blijft uiterst geboeid naar haar kijken en luisteren. Bij dit kunstwerk kan de toelichting hem blijkbaar niet lang genoeg duren. Dan vertelt een stem door de intercom ons vriendelijk doch dringend dat het museum gaat sluiten. Ik werp bij het verlaten nog een laatste blik op mijn favoriete Appel, Vriend zoekt nog even oogcontact met ‘zijn’ Cobrameisje. Dat is nu zo leuk aan een museum. Voor elk wat wils.

( Voor de liefhebbers; http: //www.cobra-museum.nl/nl/bouchet.html )