Vijftig dagen op zee: jaloersmakend

Een Nieuw-Zeelandse vissersboot heeft drie jongens gered, die waren vermist nadat ze vijftig dagen eerder met een speedboot de zee op waren gegaan. De jongens hadden zich in leven gehouden met een enkele zeemeeuw die ze hadden gevangen. Ook hadden ze water op hun bootje.
De jongens waren begin oktober bij de Tokelau-eilanden (een kolonie van Nieuw-Zeeland) met een speedbootje de zee opgegaan, waarna niets meer van de tieners werd vernomen. Hun families dachten dat de jongens inmiddels dood waren. Het tegendeel bleek waar te zijn. Ze werden in redelijke conditie opgepikt.

Jaloers... In één woord: jaloers. Wat zou ik graag een van die jongens zijn geweest. Heerlijk. Een onbezorgd leven, afhankelijk van slechts elkaar en de natuur. Teruggrijpen op je oerinstincten. Als het al geen goede vrienden waren, dan zijn ze dat in ieder geval geworden. Het barre klimaat in ons kikkerlandje staat zo'n overlevingstocht niet toe, anders zou ik me vandaag nog op zee laten verdwalen, alleen of met een vriend. Dobberen op zee met een stralende zon op m'n kop.

Hele dagen niets doen behalve in leven proberen te blijven. En dat doe je natuurlijk door energie te besparen. Dus: vijftig dagen ontspannen en dobberen op zee. Het staat zelf geschreven in menig survivalgids: slapen en rust zijn de beste manier om een periode met weinig voedsel en water door te komen.

Leven van water en een zeemeeuw. Het lijkt me een ware delicatesse na dagen niet gegeten te hebben, de meeuw; net als de vergeten groenten geregeld genuttigd in de middeleeuwen (heeft u toch nog wat geleerd vandaag). Persoonlijk zou ik deze maaltijd proberen af te wisselen met een visje. Je wordt in een dergelijke situatie toch omringd door vis, zo zou je denken.

De jongens werden door een tonijnvisser ten noordoosten van de eilandengroep Fiji opgepikt. In de tussentijd waren ze ruim 1300 kilometer afgedreven. Je door de wind laten meevoeren, niet wetende waar hij je brengen zal. Meedeinen op de golven van de dag. Jezelf wassen in hetzelfde water als waarin je je ontlast (tegelijkertijd). Geen druk, want het is niet anders. Dat moet menigeen toch aanspreken. Er wordt op FOK! graag gecolumnieerd over werk(druk) en politiek. Het zal deze jongens een zorg zijn. Opgesloten binnen de beperkte ruimte van een klein bootje, maar gelijktijdig nog nooit zo vrij geweest.  

Jaloersmakend... Je niet druk maken over werk en politiek, geen verplichte uitjes en jezelf niet hoeven af te vragen wat er die avond op tafel moet staan. Alleen jij en je vrienden, luierend en dobberend in een bootje, soms afgewisseld met een duik in zee. Na een ontspannen vakantie van vijftig dagen is het fijn om te worden opgepikt door een tonijnvisser, zeker met het vooruitzicht dat je terug mag naar huis. En zeker als dat huis op de Tokelau-eilanden staat. Wie droomt er af en toe niet van om op zo'n eiland te mogen wonen? Alleen die magische naam al: Tokelau. Wonen op Atol Nukunonu binnen de eilandengroep van Tokelau in de Stille Oceaan. Hmm.

Dobberen, rusten, denken, slapen, zonnen, dagdromen, filosoferen en afdwalen. Dat willen we stiekem toch allemaal? En het hoeft helemaal niets te kosten...

Erikie-R.