Als je droom niet uitkomt

Wie had er vroeger geen dromen over wat je worden wilde. Sommige van die dromen blijken haalbaar, velen ook niet. Naarmate je ouder wordt, verandert je droom meestal. Het wordt realistischer, minder utopisch, of je dromen verdwijnen geheel. Niet iedereen is ook in staat om zijn dromen na te jagen. Gebrek aan talent of omstandigheden. Zoals Lennon al zei: "Life is what happens to you while you're busy making other plans." Toch zijn er genoeg mensen die hun droom najagen. Maar wat doe je als het niet lukt?

Sporters hebben hier regelmatig mee te maken. Er kan er maar één winnen, de rest verliest. Zij hebben echter het voordeel dat ze veelal meerdere pogingen kunnen wagen om hun droom te verwezenlijken. Elk nieuw seizoen biedt weer nieuwe kansen. Ze hebben hun droom al deels verwezenlijkt door hun sport uit te oefenen. Al wordt het doel in de loop der jaren natuurlijk aangepast. Een beginnend voetballertje wil professional worden. Een prof wil bij een topclub komen. Met die topclub wil je landskampioen worden. Daarna Champions League winnen, Europees kampioen en uiteindelijk wereldkampioen worden. De ultieme droom van Sneijder, van der Vaart en al die anderen is (nog) niet uitgekomen. Toch zullen ze na afloop van hun carrière niet zeggen dat ze niet geslaagd zijn.

In het leven heb je niet zoveel kansen op je droom als in de sport. Stel je wil arts worden, maar je wordt uitgeloot. Dan moet je iets anders bedenken om dat jaar te overbruggen. Eén jaar lukt wel. Maar als je de tweede of zelfs de derde keer uitgeloot wordt, heb je een probleem. Dan is opeens dat wat je je hele leven wilde onbereikbaar geworden. Dan zul je iets anders moeten bedenken wat je met je leven gaat doen. En dan heb je nog de mazzel gehad een kans te hebben om je droom te verwezenlijken. Er zijn genoeg mensen die de mogelijkheid niet eens hebben om te bereiken wat ze willen. Gebrek aan talent, omdat ze niet goed genoeg kunnen leren, een geestelijke- of lichamelijke afwijking hebben of omdat ze simpelweg op de verkeerde plaats geboren zijn. Dan zit er niets anders op dan iets anders te gaan doen en je daarmee tevreden stellen. Als het mogelijk is, kun je je droom op amateurniveau uit gaan leven. In een zaterdagmiddag-bierelftal spelen, bij een amateur toneelvereniging of bij de vrijwillige brandweer gaan bijvoorbeeld. Toch is dat niet hetzelfde en vaak een mager alternatief.

Ik ben te oud geworden voor dromen. De ruimte die ze innamen, wordt opgevuld met herinneringen en teleurstellingen. Hooguit heb ik nog wensen. De wens om goed gitaar te kunnen spelen bijvoorbeeld. Maar de kans dat ik de solo van 'Sweet Child Of Mine' ooit zal spelen is nog kleiner dan de kans dat Feyenoord Nederlands kampioen wordt. (Ik had ook kunnen zeggen dat die kans kleiner is dan dat de Dallas Cowboys dit jaar in de Super Bowl terechtkomen, maar niet iedereen is bekend met American football.) Ik heb geen Gitaarspelen voor Dummies nodig, maar een Gitaarspelen voor Hopelozen. Gebrek aan talent en doorzettingsvermogen.

Mijn dochters zijn nu in de leeftijd van dromen. Dromen over later. Iets met paarden en dolfijnentrainster. Of het ze gaat lukken weet ik niet. Vooral die laatste is niet de meest gevraagde baan ter wereld. Iets met paarden kun je nog als hobby erbij doen, maar in je vrije tijd dolfijnentrainster zijn, zal zeer moeilijk worden. Zal het ze lukken die droom te verwezenlijken of zal de keiharde realiteit hier een eind aan maken? Moet ik ze voorbereiden op een teleurstelling of meegaan in de droom? Ik denk dan aan het boek "Hotel New Hampshire" van mijn favoriete auteur John Irving, waarin een van de personen zegt: "Je moet ergens bezeten van worden en dat moet je blijven." Meegaan dus in de droom, hoe ogenschijnlijk onhaalbaar die ook is. De ouders van Wubbo Ockels of André Kuipers hebben waarschijnlijk ook niet gezegd: "Astronaut? Nee hoor, blijf jij maar lekker met beide benen op de grond staan."