Red de postbode

Ze hebben gekleurde lijnen op de grond getekend. Rechthoeken. Daar mag je voortaan niet meer buiten komen met je voeten. Behalve als je maat 45 of groter hebt, want dan pas je niet binnen de lijntjes. Als je een binnenlandse brief in de sorteerkast gooit moet je binnen de blauwe lijnen blijven, als je een postpakket moet neerleggen, dan krijg je wat extra bewegingsvrijheid. Dan mag je tot de gele strepen. Dat is ongeveer 10 centimeter verder. Deze ontluisterende, mensonterende beelden waren een paar dagen geleden te zien op de televisie. Waren het beelden uit een strafinrichting voor veroordeelde massamoordenaars? Nee. Hebben we het hier over een documentaire over een kinderwerkkamp in een lage-lonenland zoals India of China? Nee, ook niet. De postafdeling van Bergen-Belsen of Dachau dan? Weer fout. Het betreft hier opnamen van hoe een werkgever in Nederland meent, anno 2010 met zijn personeel om te mogen gaan. De postsorteerafdeling van TNT-Post.

Daar sta je dan. Al dertig jaar postbode en sorteerder. Altijd je werk zelfstandig gedaan, en op een goede manier. Op verjaardagen altijd gepikt dat men je kierenduwer noemde, spletenvuller of gleuvenridder.  Brieven altijd op tijd aan het juiste adres bezorgd. Word je nu als een randdebiel behandeld. Het is bij de beesten af. 

Met mijn opvattingen over marktwerking heb ik in de loop der jaren nogal wat vijanden gemaakt. Met name binnen de vakbeweging. Want de geachte vakbondsbazen scheten zeven kleuren stront voor hun achterbannen en bleven daarom zonder een spier te vertrekken, vechten voor het behoud van situaties waarin ambtenaren zoals buschauffeurs hoogstens 20 uur per week echt achter het stuur zaten. De marktwerking heeft in dat soort branches betekend dat op kosten van uw en mijn belastingcenten het grote profiteren door aartslui personeel wel voorbij is. Mooi zo. Maar wat er bij TNT-Post aan de hand is, is werkelijk te grof voor woorden. Personeel als randdebielen behandelen. Pure uitbuiting. Iedereen die een paar keer met een voet buiten de lijntjes heeft gestaan, krijgt een berisping. Daarna een aantekening in het dossier, en bij de volgende misstap volgt ontslag.

En dan die postbodes. Die verdienen een redelijk salaris, al moeten ze regelmatig onbetaald overwerken omdat ze meer brieven meekrijgen dan ze in hun werktijd kunnen bezorgen. Een postbode verdient ongeveer 20 euro per uur. Geen vetpot, maar ook niet onfatsoenlijk weinig. Maar je kunt ook die postbodes ontslaan, en stukloonwerkers inhuren. Die verdienen maar 8 euro per uur. Dus wat doet TNT-Post? Die laat de postbodes wervingsfolders bezorgen voor stukloners. Terwijl die postbodes net te horen hebben gekregen dat ze binnenkort zullen worden ontslagen. Hoe mensonterend wil je het hebben? De beelden van huilende postbodes waren hartverscheurend. Alle sympathie dus voor de actie Red de postbode.

De documentaire werd gemaakt tegen de wil van de directie van TNT-Post. De beelden werden door personeelsleden naar buiten gesmokkeld. En de baas van het spul, Peter Bakker, weigerde elk commentaar. Je zag hem slechts wegrijden in een dikke auto-met-chauffeur. Afgemeten zeggend dat TNT-Post zoals bekend niet met de media praat. Onvoorstelbaar: een eersteklas hufter op wielen.

Ik heb stevige kritiek. En niet alleen maar op dat tuig in de leiding van TNT-Post, maar om te beginnen ook op onze regering. Waarom wordt geaccepteerd dat het verbod op stukloon gewoon wordt genegeerd, en het minimumloon wordt ontdoken? Hebben we dan voor niets een Arbeidsinspectie, een Ministerie van Sociale Zaken, een Ministerie van Economische Zaken? Hoe kan het bestaan, dat de overheid pikt dat in een fatsoenlijk land op zo’n manier met personeel wordt omgesprongen? En dan te bedenken dat het afgesproken percentage brieven dat een dag na het op de bus doen wordt bezorgd, allang niet meer wordt gehaald. Terwijl TNT-Post in ruil voor die kwaliteitsnorm het alleenrecht heeft op de lucratieve briefpostmarkt. Terwijl de Afdeling Nederland van multinational TNT de meeste winst genereert. Uitvreters. Over de rug van de postbode, ten koste van de kwaliteit van de postbezorging. Het komt regelmatig voor, dat brieven niet één dag onderweg zijn, maar vier. Want het is zo lekker goedkoop om af en toe een paar containers met postzakken maar fijn een paar dagen te laten staan.

Maar ook stevige kritiek heb ik op de vakbonden. Die hadden al lang geleden tot een massale staking moeten oproepen. Die bonden die bij het minste of geringste de bus, de trein of de vuilniswagen stilzetten, missen de ruggengraat om tegen een écht hufterige werkgever een vuist te maken. Lafbekken! En nu is het te laat. Je achterban wordt behandeld op een manier waar de honden geen brood van lusten, en je staat erbij en je kijkt ernaar. Echt, om bondsbestuurder te worden hoef je tegenwoordig niets te kunnen. Echt helemaal niets.

Zelfs rouwbrieven worden niet meer gegarandeerd op tijd bezorgd. Flikker maar op de stapel, is het devies bij de managers van TNT-Post. Nee, doodsverwensingen zijn niet okee. Maar ik betrap mij op fantasietjes. Want ik ben ook maar een mens. Fantasietjes dat over een poosje de nabestaanden van Peter Bakker de rouwbrieven om bezuinigingstechnische redenen veel te laat op de mat vinden. Als hij al lang en breed is gecomPOSTeerd…