Heerlijke tijdverspilling

Gamen is al helemaal ingeburgerd. Werd je vroeger nog bestempeld als nerd wanneer je ervan genoot om de virtuele held uit te hangen, tegenwoordig ben je helemaal de man met een hoge gamerscore of uitgebreide virtuele Trophy-collectie. Toch liggen wij gamers vaak nog onder vuur. Ik heb het dan niet over negatieve mediapubliciteit of over onwetende Kamerleden die denken dat alle ellende in de wereld wordt veroorzaakt door gewelddadige videogames. Nee, ik doel op onze naasten, want ongetwijfeld is er iemand in je familie of vriendenkring die moet zeuren over jouw gamegedrag. In mijn geval is het de vrouw des huizes die regelmatig commentaar heeft als ik de controller ter hand neem. Dikwijls moet ik aanhoren dat gamen voor kinderen is, dat ik mijn tijd aan het verspillen ben en dat ik er niets wijzer van word. Volgens haar kan ik me beter bezighouden met 'echte' volwassen mannendingen. Als ik dan vraag wat voor dingen dat dan zijn, krijg ik meestal het antwoord "weet ik veel, in ieder geval niet gamen!"

Nu ben ik al oud en wijs (al staat 'wijs' vaak ter discussie) genoeg om zelf te bepalen wat 'goed' voor me is. Woon je echter nog thuis dan zijn het vaak je ouders die in je nek hijgen wanneer je vierkante oogjes begint te krijgen van je scherm. Commentaar als "je hebt zo geen sociaal leven", "je verdoet alleen maar je tijd" en "gamen is niet goed voor je ontwikkeling" zullen sommigen vast bekend in de oren klinken. Meestal wordt deze kritiek gevolgd door een goed advies zoals 'lees eens een boek' of  'breng eens wat meer tijd met je vrienden door', vaak niet bewust van het feit dat je op dat moment juist bezig bent met je vrienden. Volgens mijn vader was het kopen van games een verkwanseling van geld, toen ik vroeg of zijn pakje shag dat niet was, werd het stil.

Onze omgeving is vaak bang dat wij ons niet meer achter de pc of console kunnen wegslaan. Dat we veranderen in hersenloze zombies die alleen nog daglicht zien op het moment dat we om 8:00 's ochtends naar bed gaan en de gordijnen dichttrekken. De angst dat gamers vervreemden van hun vrienden is vaak onterecht, want gamen kan een erg sociale bezigheid zijn. Het probleem is alleen dat we tegenwoordig veel online gamen en onze bezorgde familie geen mensen naast ons op de bank ziet zitten. Vreemd dat kinderen die iedere avond verscholen achter een boek op hun zolderkamertje zitten zelden negatief commentaar krijgen, terwijl je op die manier nu ook niet bepaald een uitbundig sociaal leven krijgt. Fijn is wel dat die zeurende ouders meestal wel het goede voorbeeld geven; na het avondeten op de bank hangen en tv kijken totdat ze naar bed gaan, een zeer nuttige en sociale tijdsbesteding natuurlijk.

Eigenlijk is het maar raar dat er altijd wel iemand is die ons moet aanspreken over onze hobby en dat we niet zelf mogen bepalen of we onze tijd willen 'verspillen' aan gamen (of iedere andere 'nutteloze' hobby). Van mijn vrouw kan ik het natuurlijk begrijpen. Die heeft liever dat ik met haar ga winkelen om de hele wintercollectie bij de Mango te bekijken (in het pashokje is dat best nog wel gezellig) of lekker samen wandelen door het bos om daar vervolgens gelijk een photoshoot te maken. Thuis wil ze het liefst dat ik naast haar op de bank zit en kijk naar uiterst boeiende programma's zoals 'So you think you can dance' (wat stiekem soms nog best leuk is). Het mag duidelijk zijn, als getrouwde man heb je het zwaar. Gelukkig leef ik volgens de statistieken nu wel langer, al heb ik eerder het gevoel dat het alleen langer lijkt.

Er zijn echter genoeg vrijgezelle gamers en dan spookt de vraag door mijn hoofd, waarom word je altijd geacht sociaal te doen en dat ook te willen zijn. Vooral voor single tieners is het bijna verplicht tijd te besteden aan vrienden en vriendinnen en zich ieder weekend uitbundig klem te zuipen tijdens het uitgaan. Is dit niet het geval dan word je al snel bestempeld als een eenzame zielepoot. Hoewel ik vroeger genoeg vrienden had, waren er soms periodes dat ik helemaal geen zin had om onder de mensen te zijn en gewoon lekker voor de buis wilde hangen met een controller in mijn hand. Wat anderen hier van vonden interesseerde me niet, ik voelde me er goed bij en daar ging het (en gaat het nog steeds) om.

Jammer genoeg staat de tijd niet stil en heeft het ouder worden ongewild effect op je gameleven. Je werk, gezin en allerlei verplichtingen zorgen ervoor dat je simpelweg minder tijd hebt om je te begeven in spannende virtuele werelden. Daarom zeg ik tegen alle jonge gamers, neem het er van nu je nog op school zit en genoeg tijd en vakanties hebt om naar hartelust te gamen. En laat je ouders maar lekker zeuren. Zolang je normaal blijft eten en drinken, voldoende slaapt en goed presteert op school of in je werk heeft niemand het recht om te bepalen wat je in vrije tijd doet en hoe sociaal dit is. Mijn favoriete hobby laat ik me in ieder geval niet ontnemen, hoe druk ik het ook krijg en hoeveel commentaar ik ook moet incasseren, deze heerlijke tijdverspilling wil ik nooit missen. Wellicht krijg ik mijn vrouw zelfs ooit zover dat ze gezellig een potje meespeelt, is het meteen een sociale aangelegenheid geworden. Nu ga ik maar even snel de vuilniszakken buitenzetten, zodat ik niet vergeet 'echte' mannen dingen te doen.