Plat Haags: Colon Volente

Iedere zondag bekijken Driek Oplopers en ArchEnemy in de rubriek Plat Haags het Nederlandse politieke landschap. Driek Oplopers vanuit zijn gerieflijke studeerkamer met een sterke bak koffie onder handbereik, ArchEnemy op zijn iets te warme werkzolder met nog wat sterkers bij de hand. De vorige aflevering lees je hier.

Zo dan Driek. Ook Hirsh Ballin van jouw favoriete christenpartij gaat op het congres van het CDA eventjes -als 'Tilburgs lid'- zijn zegje over de PVV doen. Nou is hij een geslepen rechter met dito vocabulairea, die zul je toch niet zo snel op een ondoordachte uitspraak kunnen betrappen. Maar hoog hebben ze het wel zitten, de oude religarde. Ik denk dat ik dat een beetje begin te begrijpen, maar wel langs een ingewikkelde, kronkelende weg. Waarom heeft de ene helft van het CDA geen moeite met de PVV en een andere -nogal luidruchtige- helft wel? En wat zijn nou precies die 'principes' waar ze zo mee worstelen; als er iets is waar christenen doorgaans in uitblinken is het hypocrisie, de morele lat ligt bij hen zo hoog dat de teugels zo nu en dan even moeten vieren, en dan het liefst zonder dat iemand daar lucht van krijgt.

Ik heb een rare week gehad. Ik ben van ziekenhuis veranderd. De vorige had al niet zo'n beste naam, en na dat zelf net iets te vaak aan den lijve ondervonden te hebben leek het me tijd om eens een tent op te zoeken waar de specialisten wat meer voor werkvoldoening en wat minder voor status en inkomen gingen. En het was meteen raak. Ik bleek niet met colitis rond te lopen, maar met de ziekte van Crohn. En al verdomd lang, gezien de symptomen. Ik heb nu bijna een week nieuwe medicijnen en voel me verdacht beter.

Jaren heb ik geloofd dat het allemaal aan mij lag. Ik zat toch bij een specialist die mij onderzocht had en netjes een diagnose had gesteld? Dat mens was die Balkenendenorm toch dik waard na twaalf jaar studeren? Goed, ze nam per bezoek niet meer dan drie minuten tijd voor me en wilde, ondanks aanhoudend aandringen van mijn kant, geen nieuwe onderzoeken doen. Maar ja, zij had op een papier geschreven dat ik colitis had, en dat werd mijn liturgie.

Ik ging mijn dieet aanpassen. Probeerde continu of ik iets wel of niet kon verdragen, maar bleef steeds ontzettend moe en ziek. Krampen, bloedverlies, afijn, al die vervelende zaken die bij een chronische ontsteking van je ingewanden horen. M'n concentratie naar de kloten, een humeur om op te schieten, altijd naar. Soms eventjes een opleving, maar die duurde nooit lang.

En nu al bijna een week rustig. Ik ben wel goed geschrokken van de diagnose, Crohn kan een verdomd nasty verloop hebben. Maar zoals het nu lijkt, slaat de medicatie keurig aan en kan ik eindelijk eens gewoon over straat slenteren zonder me altijd half-misselijk te voelen. Waarom heb ik dat laten gebeuren? Veel van wat een leven plezierig maakt, heb ik me een lange tijd willen ontzeggen omdat ik dacht een gedeelde verantwoordelijkheid voor mijn ziektebeeld mee te zeulen. Ik eet geen vet, geen suiker, geen gluten, geen gist, geen rood vlees en geen lactose. Ik had me onderhand kunnen bedenken dat dat verdacht veel lijkt op de astronautenprak die je met een opvlamming van Crohn het beste kunt eten. Maar toch moest ik dat van een voorganger van het medisch specialistengilde horen...

Tegen beter weten in 'geloven'. Dat het niet aan de diagnose kan liggen. Dat ik medicijnen kreeg, maar natuurlijk wel met mijn leefstijl mee moest werken aan mijn gezondheid. Kortom, ik gedroeg me devoot en volgzaam. In naam van de diagnose.

Een harder bewijs dat je als mens voor 'geloof' echt niet in een kerk hoeft te zijn heb ik nog niet gehad in mijn leven. En dat heeft me aan het denken gezet.

Ik heb het nu toevallig van de verkeerde kant meegemaakt, maar dat 'geloven' is toch wel iets heel krachtigs als je zo tegen jezelf in durft te gaan. Als je dan de richting van je geloof uiteindelijk goed hebt weten te krijgen, krijg je er 'zin' en inspiratie voor terug. Ik begin nu voorzichtig te geloven dat mijn leven er straks misschien wel eens een stuk leuker uit kan gaan zien. Wie weet kan ik ooit weer eens mijn tanden in een pizza zetten, oh ja..

En via 'geloven' kom je natuurlijk ook bij dat malle CDA terecht. En bij de PVV met haar biomoslims. En bij links. Want als je naar dat linkse cabaret van de jaren zeventig kijkt, zie je de ene na de andere aanval op de kerk. Maar niet op het geloof! Daar heb ik me goed in vergist. Men viel het instituut aan, gewoon omdat links -net als elk ander dogmatisch gezelschap- geen concurrentie duldde. Je moest geloven in jezelf, in de goedheid van de mensen, in de betere wereld die je kreeg als je geld ging lenen van je kleinkinderen en belastingen voor gemene graaiers ging verdubbelen. En dan noemen we dat 'investeren in de toekomst', zodat het nobel en fatsoenlijk lijkt. En daar geloven we dan in.

En we zijn ook best wel een beetje racistisch, als linkse mensjes. Net zoals de christenen die arme zwartjes een kwartje voor de zending geven, willen de linkse devotea heel graag de arme arabiertjes helpen hun individualiteit te ontdekken. Maar als ze dat nog niet aandurven omdat de stap van derdewereld geitekleihut naar schotelflatje op vijfhoog nogal groot is, gunnen we ze dat malle woestijngeloof en een bijstandsuitkerinkje. Want 'geloven' maakt van elk mens een goed mens. Daar kun je tenminste wat mee als 'opinieleider'.

Wat doet Geert nou? Hij walst daar overheen. Je mag iemands geloof wel bekritiseren, maar altijd vanuit het respect dat iemand gelooft. Want omdat je gelooft, ben je een goed mens. Zelfs de engste salafist -die eigenlijk een gewone griffo blijkt te zijn volgens de sociologi van de Uni van Amsterdam- is eigenlijk een goed mens, maar die weet dat nog niet. Komt vanzelf dankzij stageplekken, buurthuizen, goed onderwijs en strenge anti-discriminatiewetgeving. Kan niet anders, want het zijn al heel goede mensen en die hoef je alleen maar een beetje bij te sturen. Dat die zielige bruintjes niet religieus maar openlijk theocratisch zijn, hebben ze even over het hoofd gezien, en betalen ze nu al de prijs voor.

De protestantse christenen zien dezelfde problemen met Geert. Hij valt een geloof aan, maar zet er niets voor terug. Hij keurt gewoon keihard af dat er geloofd wordt. En daar houden ze niet van. Dan komt het eigen bestaan in gevaar, dan worden ze bang. Je moet immers ergens in geloven, anders val je terug op dat gedrag dat je alleen maar laat zien als de badkamerdeur op slot zit. Kritiek op het geloof vanuit een andere overtuiging, ok. Zolang er maar restecp bestaat voor het feit dat er geloofd wordt. Maar geloven als fenomeen aanvallen, dat wordt christelijk-links te gortig.

Ik vind ook dat Geert daar een fout maakt. Als je aan mijn colitis kwam, werd ik ook pissig. Ik werkte me elke dag het schompes om ervoor te zorgen dat ik me niet al te ziek zou voelen, en dan moet je echt niet bij me aankomen met babbels over alternatieve geneeswijzen en dergelijke, ik had het er al zo moeilijk mee. Nu met de nieuwe medicatie denk ik ineens aan Thai-Chi, om die rust die ik nu voel wat beter te verankeren. Ik zit eindelijk weer op een goed spoor. Ik kan niet geloven dat ik beter word, want Crohn is niet te genezen. Ik kan wel eindelijk geloven dat de kwaliteit van mijn leven beter wordt, want de bewijzen lijken voorzichtig tevoorschijn te komen. Dat is erg fijn, en geeft veel zin.

Dat wordt Geert verweten, hij valt de 'zin' van het leven van de moslims aan. Daarom is hij ook 'rechts', want 'links' richt zich op het helpen van anderen -op het manische af-, en 'rechts' keert zich tegen anderen. Dat schijnt het verschil te zijn.

Een stelling die Geert zo kan vloeren door inhoudelijk de theocratie die de islam is aan te vallen. Zonder boosheid, zonder opwinding, zonder paranoia. Gewoon met de geschiedenis van de islam en de dagelijkse invulling zoals we die in de stadswijken tegenkomen. Hij moet niet de gelovigen aanvallen, maar de inhoud. Hij moet een diagnose stellen die er niet om liegt. En met een beter medicijn komen, waardoor er opnieuw verder geloofd kan worden, maar dan ook echt in een betere toekomst.

Dat traject respecteert Geert niet. En daarom 'vraagt hij erom'. Loopt hij met beveiliging rond. Krijgt hij zo veel weerstand. Niemand zo kniftig als een gefrustreerde gelovige, neem dat maar van mij aan.