Stop met fotograferen

Niet iedereen kan fotograferen.
Niet iedereen moet (willen) fotograferen.
Niet iedereen moet denken dat ze kunnen fotograferen.
Veel mensen moeten stoppen met fotograferen.

Alstublieft, daar heeft u mijn hele column te pakken. Ik zal hieronder nog wat voorbeeldjes geven, een beetje ouwehoeren, een grapje maken, maar werkelijk met de eerste vier zinnen heeft u de kern wel te pakken. Wat mij betreft hoeft u helemaal niet verder te lezen, onderstaande is puur voor de vorm.

Ik vind dat de digitale camera het fotograferen te toegankelijk heeft gemaakt. Begrijp me goed, ik vind het een mooi apparaat en in goede handen kunnen er heel mooie dingen mee gemaakt worden. Maar de digitale en gebruiksvriendelijke camera heeft ook enigszins een einde gemaakt aan de romantiek en noodzaak. Het is te goedkoop geworden. Iedereen kan ineens foto's maken. (Lees: iedereen kan de knop indrukken.)

Tegenwoordig is iedere telefoon uitgerust met een camera. Maar de fotoalbums op mobiele telefoons zijn bijna nooit interessant. Hoewel het nog wel aardig kan zijn als er ineens een fotootje langskomt die je eigenlijk niet had mogen zien.
Daarbij is het kinderlijk eenvoudig geworden om de foto's met jan en alleman te delen via sociale netwerken en speciaal ervoor ingerichte sites. Met als gevolg dat er iedere dag duizenden foto's worden geüpload van jongens die gekke bekken trekken en meisjes die zo onopvallend mogelijk tijdens de flits hun borsten naar elkaar toe duwen.

Ik wil dat mensen moeite doen voor fotografie. Dat mensen echt mooie en of interessante dingen laten zien. 
Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit iemand het idee heb gegeven dat ik zit te wachten op achtendertig overbelichte foto's van het zwembad bij het resort: gezien vanaf het terras/het balkon/een ander balkon/strandstoel een/strandstoel achttien/het strand/de zee/de boulevard/strandstoel drie.
Eigenlijk vind ik díe foto's nog niet eens zo erg. 
Waar ik helemaal jeuk aan mijn kringspier van krijg, zijn al die intens slecht geshopte kiekjes. En de pogingen tot artistieke fotografie.

Gillend gek word ik van de zoveelste foto waarbij er wordt ingezoomd op de stampertjes - of hoe heten die krengen? - van doodnormale bloemen. Of al die foto's met een walgelijke compositie - "kijk mij eens eigenzinnig zijn!" - zwart-wit geshopt om een mysterieus effect te creëren. Zwart-wit foto's zijn prachtig, maar dan moeten het wél goede foto's zijn. Het zijn niet de kleuren die een foto mooi maken. Of wat te denken van de zwoel kijkende meisjes in sepia-tinten? Of de groepsfoto's van bovenaf?

Ik ken een aantal mensen die prachtige foto's kunnen maken. Echt heel erg goed. Ik ben daar best een beetje jaloers op. Mensen die het moment zien. Mensen die telkens de juiste plek kennen, het perspectief.
Zij begrijpen het.
Ik hoop dat zij nog duizenden foto's maken, miljoenen desnoods.

Foto's kunnen prachtige verhalen vertellen. Dat iedereen voor een appel en een ei een camera kan kopen, wil niet zeggen dat iedereen ook ineens verhalen kan vertellen. En al koop je een krankzinnig dure camera, ook dat is geen garantie voor succes.

Ik hou van de romantiek van het fotograferen en van de noodzaak, de drang, om een moment vast te leggen. Ik hou van het talent wat sommige fotografen - professioneel of niet - hebben. Fotograferen is kunst. Laten we dat niet vergeten.