Plat Haags: KOE

Nick (ArchEnemy)

Iedere zondag bekijken Driek Oplopers en ArchEnemy in de rubriek Plat Haags het Nederlandse politieke landschap. Driek Oplopers vanachter zijn toetsenbord, ArchEnemy op zijn iets te warme werkzolder. De vorige aflevering lees je hier.

Weet je Driek, ik heb heel lang gedacht dat het in de politiek uiteindelijk altijd om de feiten ging. En als ik die met mijn grote muil maar genoeg onder de aandacht bracht, dan moest de inhoud vanzelf winnen. Dat ik daarbij voor alles wat lelijk was uit zou worden gemaakt, who cares, als de feiten het uiteindelijk maar voor het zeggen kregen.

Hoe ontzettend dom van me.

Het gaat nooit in de eerste plaats om de inhoud. Het gaat in de allereerste plaats om macht. Wie kan wie het beste afzeiken. En het lullige is, dat is geen gefrustreerde mening van me, maar helaas gewoon een feit. Zolang tussen twee sociale opponenten de machtsrelatie niet vaststaat, zullen beide krachten alles in dienst stellen om te bepalen wie de opperhond mag zijn. Echt alles. Pinguïns die in het broedseizoen zebrapaden bezet houden, moet en zal worden uitgelegd als een gevolg van de kapitalistische uitbuiting van het plattelandsproletariaat als daarmee gescoord kan worden. En de dalende ijscoverkoop van de verenigde Italiaanse kustuitbaters is natuurlijk een voorbeeld van de remmende invloed van positieve discriminatie in de voedselvakorganisatie. Vul maar een of andere kutsmoes in, zolang het maar plausibel klinkt, erudiet geformuleerd lijkt en met goed gespeelde verontwaardiging doorgecommuniceerd wordt.

Waarom is er geen links blok? Cohen, Alsemaar en Roemer moeten en zullen elkaar aftroeven. Waarom is links ineens hartstikke monarchistisch? Omdat mevrouw van Amsberg Geert niet in de regering wil hebben. Waarom is traditioneel rechts ineens republikeins? Omdat mevrouw van Amsberg lekker moet gaan koken en verder de zuinige salonsocialistische zure pruimbek dicht moet houden. Waarom wordt Geert Wilders op alles afgerekend behalve op de inhoud van zijn argumentatie? Omdat hij te veel macht weet te scoren op onderwerpen die door het vroegere linkse mediamachtsblok taboe zijn verklaard. Hij mag het er gewoon niet over hebben, dat is namelijk zo afgesproken. En omdat zijn dossierkeuze taboe is, kunnen de critici ook geen tegenargumentatie op poten zetten, ze mogen er immers van elkaar niet over nadenken wegens het risico dat je het dan met Geert eens zou kunnen worden. Ze hopen dat hun opmerkingen over zijn haar, haat en buitenlandse baat genoeg wantrouwen weten te zaaien zodat er een verdacht luchtje om Geert blijft hangen; natuurlijk hangt er een cordon sanitaire om hem heen.

Net zoals hij op zijn beurt om Links heen heeft gelegd. Uiteraard formuleert hij het niet zo, maar jouw voorstel om Cohen en Wilders samen om de tafel te krijgen zou ik geweldig vinden, maar is na het wederzijdse gefoeter, gegodwin en andersoortige demonisatiepraktijken natuurlijk volledig onmogelijk zonder het risico dat zowel Job als Geert, manisch lachend in dwangbuizen, afgevoerd worden naar een veilige omgeving met zachte kleedjes, veel licht en geduld, jonge strakke stagiaires en lekkere pilletjes waarvan je vanzelf weer je eigen zure zelf wordt.

Op avonden als deze, waar ik lekker zit te luisteren naar een paar knallende Foo Fighters kan ik me wel voor m'n kop schieten dit idiote proces zo veel aandacht, zoveel denkenergie gegeven te hebben. De enige oplossing die erkend wordt is de lengte van de erectie van de tegenpartij. Als Job zegt dat Geert een grotere heeft dan hijzelf, dan heeft de PVV inhoudelijk gelijk. En Alsemaar zit daar dan naast te klateren dat het hoog tijd wordt dat er een willekeurige vrouw van de straat geplukt wordt om de wereldproblematiek met zachtheid, zeurheid en zanikheid zo kapot te zeiken dat geen enkele man het nog durft te wagen om beargumenteerd stennis te schoppen wegens het risico knettergek gemaakt te worden door de waterval aan slappe goede bedoelingen die op geen enkele manier logisch sluitend te krijgen zijn, maar o zo fatsoenlijk en burgerlijk zijn.

Daarom is mijn oplossing zowel resoluut als eenvoudig: verbied alle macht.

Rot op met die zooi. Sodemieter op met het holle gelul, het retorische gezanik, het populistische gehuil, het neerbuigende gezwam, het walmende gezalf. Het prevelende ge'pedo. Zout op. Gaat weg & blijf weg. Koop drie grote, domme honden en ga daar de baas over spelen, leef je daar maar op uit in diepten waar niemand deelgenoot van hoeft te worden en laat staatskundig beleidsontwerp over aan de ervaren, denkende burgers.

En verdomd, dat is eenvoudiger dan menigeen durft te erkennen. De oplossing om zonder macht toch een land te besturen, is ervoor te zorgen dat die macht door zo veel mensen gedeeld wordt dat het onmogelijk is ze voor de besluitvorming rond is collectief zodanig te beïnvloeden dat ze de richting van jouw wenspolitiek ombuigen.

Hoe je dat doet? Gewoon, met referenda die toegespitst zijn op een bepaalde groep in de samenleving met voldoende ervaring, kennis en abstract denkvermogen. Hoe verzamel je die? Gewoon, met examens. Hoeveel heb je nodig? Net zo veel als de peilingbureaus hanteren om tot redelijk sluitende voorspellingen te komen.

Bezuinigingen in de gezondheidszorg? Leg de invulling voor aan economen en zorgpersoneel. Nieuw model nodig om de kosten van de gezondheidszorg onder controle te krijgen? Schrijf een prijsvraag uit, geef de beste oplosser 50 rooitjes en zie alle economen avond aan avond modellen doorrekenen. Staat ook leuk op je cv als je hypotheek is betaald door zes keer het beste antwoord gevonden te hebben op de problematiek van je land in jouw vakgebied.

Maar hoe moet het dan met al die stromingen die elkaar zo graag met erectirale middelen om de oren slaan? Is er nog wel een plek in een viagracratie voor machtsminnende bidlipjes uit de zuidelijke provincies? Voor bulderende staalarbeiders die iets eisen waarvan ze zelf nog amper benul hebben? Voor klotsende waggelwijven die breed-lachend hun ambtelijke zelfvoldaanheid in tien keer hun spiergewicht aan lichaamsvet meezeulen?

Nee dus. Jammer. Helaas. Doe de gordijnen dicht, trek de zweep aan en laat de Dalmatiërs los. Wat we nodig hebben is een ambtenarenapparaat dat het allemaal coördineert, delegeert en redigeert naar de uiteindelijke projectmatige denktank, vooraf ingevoerd middels peiling en examens.

En de naam voor al dit moois is natuurlijk voor de hand liggend en heel vaderlandslievend: KOE!

Kiezen Op Elkaar.