Partygirls in de dop

Verdwaasd zit ze nu op de bank bij te komen van het festijn dat, om voor mij onduidelijke redenen,  ‘slaapfeestje’ heet.  11 jaar is ze geworden. Voor haar verjaardag kreeg ze zowel doosjes playmobiel als diverse beautyartikelen. Van tevoren was ze heel duidelijk geweest; ze wilde geen spelletjes of kinderachtige dingen meer doen op haar feestje. Ook had ze helder haar ideeën uiteengezet over waar kleine zus en grote zus wel of juist pertinent niet bij aanwezig mochten zijn.

 
En zo geschiedde het.

Per ‘limousine’ worden haar vriendinnen een voor een voor de deur afgeleverd. Het feest kan beginnen, met taart en cadeautjes. Vervolgens staat er discobowlen op het programma. Dat is gewoon het ouderwetse bowlen, maar dan gepimpt met wat discoverlichting en meezinghits. De beheerder van de baan blijft waaks toekijken hoe een van de meisjes  hardleers de bowlingsport  met kogelstoten blijft verwarren. Ze moedigen elkaar enthousiast aan met hoge gilletjes en eigentijdse kreten en gebaren. Tussen de beurten door wordt er wat met de heupen gewiebeld op Nick en Simon. Of worden er haren ingevlochten. Of worden er nieuwe kleren en accessoires van elkaar bewonderd.

Maar na dit actieve intermezzo begint het feest pas echt. De woonkamer wordt in mum van tijd omgetoverd tot een achtpersoonsbed, met in het midden een plek voor de hapjes en de drankjes. De meisjes veranderen zich snel in nachtprinsessen, klaar voor de film. Dit jaar geen grappige Disneyfilm meer, natuurlijk niet. Maar een echte meidenfilm over een twaalfjarige tweeling, alleen op pad in Parijs. Overigens tamelijk onverantwoord naar mijn mening , maar dit terzijde. Af en toe mag  ik, als hoofd catering, de ligbioscoop  even betreden om de hapjes en de drankjes wat aan te vullen. De film blijkt hilarisch, aan de lachsalvo’s te horen.

Daarna moet er natuurlijk uitgebreid gekletst worden. Daar zijn meisjes van 11 goed in. Als de beste zijn ze op de hoogte van de do’s en don'ts op de basisschool. En ze zijn niet bepaald mild in hun oordelen. Je moet natuurlijk wel hip zijn, maar ook weer niet té hip. Dat is beslist not done. En een te hippe moeder is helemaal gênant. Of van die vaders, die denken dat ze leuk zijn….het zal jouw vader maar zijn. Jongens komen duidelijk van een andere planeet en betekenen voor deze prepubermeisjes voorlopig weinig meer dan een bron van ergernis en plagerijen. Tenminste…op een enkeling na dan, die ‘soms best wel aardig’ is. Tot bijna 3 uur ’s nachts hoor ik het nog rommelen beneden. Maar dan is alles in rust. Acht dromende meisjes.

De volgende morgen volgt er een uitgebreid ochtendritueel. Wassen, aankleden, elkaars haren doen en vooral veel deodorant opspuiten. Ook worden alle nagels kleurrijk gelakt, die ze daarna met de air van echte diva’s weer droog wapperen. Vervolgens schuiven ze, opvallend monter, aan tafel voor het ontbijt. Ze kunnen eten als dijkers, deze meisjes in de groei. Er worden moppen getapt. Sommige op het randje, andere er net overheen, gevolgd door veel gegiechel en veelbetekende blikken.  Deze meisjes weten namelijk echt wel wat ‘doordenken’ is; je weet wel…

Dan is het feestje bijna afgelopen. Ze komt naar me toe en fluistert wat in m’n oor. “Nee hoor”, antwoord ik, “Ik denk juist dat het heel leuk is om even wat spelletjes te doen”. En als afsluiting doen ze dan toch nog stoelendans, twister en snoephappen. Op de valreep.