Nederwaard: Exit Ad Flink

Op dinsdagochtend schrijft LvanLier over de gebeurtenissen in de fictieve provinciestad Nederwaard. Het Hollandse politieke, culturele en maatschappelijke landschap in het klein. De vorige aflevering lees je hier.

“Gatverdarrie nee.” Het was vriendelijk bedoeld van die middelbare vrijwilligster van de patiëntenzorg, maar Luc kon geen thee meer zien. De zwaargewonde sterverslaggever van de Nederwaardsche Courant hield sowieso veel meer van koffie, maar dat mocht hij nog steeds niet drinken van de artsen die zijn ingewanden weer aan elkaar hadden genaaid na de steekpartij die hem ten deel was gevallen, nu vier weken geleden. Slappe thee en tot moes geprakt eten, dat was het menu. Lusteloos bladerde Luc wat in de krant. Anny Keizer en Jan Schilder die weer samen gingen optreden. Het zou wat. De zoveelste onbevoegde Hulpofficier van Justitie betrapt op valsheid in geschrifte. Ach, ook niets nieuws onder de zon. De reizigersbond die woest is omdat duizenden studenten aan Hogeschool InNederwaard een OV-chipkaart hebben gekregen die het niet doet. Been there, done that… Nee, Lucs gedachten dwaalden af. Naar die gebeurtenissen, nu zowat een maand terug.

Het had weinig gescheeld, of de moordaanslag was fataal afgelopen. De dader was nog steeds voortvluchtig, maar de politie deed slechts weinig aan de opsporing. Nee, de sterke arm had het te druk met het vervolgen van internetpublicist Bert Brussel, die iets had getwitterd over de suggestie, bij de gehate politicus Tjeerd Schilders zijn ballen eraf te draaien. En met het zonder proces twee dagen in de cel zetten van een inwoner die het getreiter van zijn buren -afkomstig uit het achterstandsgebied aan de overzijde van het Bantij- helemaal zat was, en de verantwoordelijke wethouder demonstratief een brulshirt was komen brengen. De politicus in kwestie had dat “als bedreigend ervaren”, dus werden niet de treiterende buren, maar de woedende Nederwaardenaar opgepakt. Maar serieus op jacht naar de gangster die had getracht, Luc van Lier te vermoorden? Ho maar. Nee, de prioriteiten bij de politie lagen anders, zoveel was duidelijk. Luc voelde zich lelijk in de steek gelaten.

Maar één troostrijke gedachte hield hem op de been. Zelfs die messentrekker was er niet in geslaagd, die compromitterende foto’s aan Luc te ontfutselen. Die hadden immers veilig in een kluis op de krant gelegen. Nadat Luc na de zware operaties uit zijn kunstmatige slaap was ontwaakt, was hij vastbesloten. De foto’s moesten openbaar. Die foto’s werden openbaar, vergezeld van een pittig artikel van collega-journalist Meindert Feddema. Ze zorgden voor een tijdbom onder de onderhandelingen voor een nieuw gemeentebestuur. Een nieuwe vorm: de wethouders zouden worden geleverd door de Vrijheids Volks Bond van Mart Schutte en de Christelijke Democraten Alliantie van Michiel Verharen. Het Platform Voor Veiligheid van Tjeerd Schilders zou dit college door gedoogsteun aan een raadsmeerderheid helpen, in ruil voor een flinke vinger in de pap over de tekst van het programakkoord. Onder leiding van bemiddelaar Ivo Langbeen zat men al weken om de tafel, maar het schoot allemaal niet echt op. Want er was muiterij binnen de CDA. Partijprominent, gezondheidswethouder en mede-onderhandelaar Ad Flink had steeds meer moeite gekregen met de provocerende uitspraken van Tjeerd Schilders. Die had de mensen die afkomstig waren van de overzijde van het Bantij onlangs nog afgeschilderd als achterlijke sukkels, tot grote woede van een aantal gemeenten in de omgeving en van zakenlieden die hun regionale handelscontacten niet wilden verliezen. En voormalig CDA-burgemeester Andries van Neeghen dreigde zelfs zijn partijlidmaatschap op te zeggen, en over te lopen naar LinksMilieu.

Maar goed, die foto’s dus. Ze verschenen voorpaginabreed in de Nederwaardsche Courant, en de stad was in rep en roer. Te zien was, hoe in de parkeergarage bij de grote omroepstudio LinksMilieu-coryfee Femmy Bakema en televisiejournalist Jeroen Kauw druk in de weer waren met een politicus over wie wel vaker werd geroddeld dat hij zich met buitenechtelijke erotiek inliet. De foto’s bewezen de waarheid van de buitenechtelijke geruchten, want de politicus in kwestie was getrouwd met Jeroen Kauw noch Femmy Bakema. En ook dat er sprake was van erotiek was wel duidelijk. Aan de begrippen  'lippendienst'  en 'niet voor één gat te vangen' werd een geheel nieuwe dimensie gegeven. Bakema, Schilders en Kauw stonden er in ieder geval lelijk op.

Nee, de gevierde journalist had er geen spijt van, dat hij toch had besloten om de foto’s te laten afdrukken in de krant. Trots was hij, omdat hij niet gezwicht was voor de bedreigingen en het geweld die hem deze zomer ten deel waren gevallen. Geen enkele inwoner van Nederwaard zou de gezichten van de twee politici en de journalist nog kunnen aanschouwen zonder in lachen uit te barsten. Zelfs Lucs kamergenoot, de hardhandige internetpublicist AartsVijand, strompelde na zijn zoveelste darmoperatie weer breed grijnzend met zijn looprekje over de afdeling. Hij plofte weer neer op de stoel tussen hun beider bedden, en haalde een heupfles Cointreau tevoorschijn: “Ook een slok? Je hebt die linkse hypocrisie piekfijn blootgelegd, Luc. Al die wereldvreemde idealisten die ons gemeenschapsgeld liever besteden aan hulp voor dat straattuig van de overkant in plaats van aan fatsoenlijke zorg voor onze ouderen staan in hun hemd. Dat zelfs die Bakema van LinksMilieu en die Kauw van de linkse omroep hun principes verloochenen voor een rechts avontuur zegt mij genoeg. Dat die Schilder een briljant strateeg was, dat wist ik al, maar dit is natuurlijk een meesterzet!”

Een ziekenbroeder betrad de kamer met de vraag, of Luc bezoek wilde ontvangen. Na een bevestigend antwoord betrad een zwartgelokte meneer de kamer. Ad Flink. Huilend zei de onverwachte gast: “Ik doe het niet meer. Ik wil zo niet verder. Ik heb aangegeven, te stoppen met de onderhandelingen. Ik lever mij en mijn partij niet uit aan die fascist.” Het antwoord van Luc, dat hij ook niet zo dol op die Geert Schilders en diens PVV was, had een totaal onverwachte uitwerking. Met ogen als schoteltjes sprak de gestopte onderhandelaar de historische woorden: “Die bedoel ik niet. Ik heb het over Michiel Verharen!”