Het verschijnsel Diva Depressiva;

Karel (Ton-Deuse)

Kinderen zijn als elektrische apparaten: je krijgt ze nooit meer goed terug in de doos.
Terwijl je dát nou juist willen met massa’s volwassen kinderen van de vrouwelijke kunne. Daar moest ik laatst aan denken toen ik een docusoap zag over depressieve vrouwen.
Terug de baarmoeder in ermee!
Of nog beter; terug naar het stadium van de conceptie.
Het spermatozoïde stadium, waarin de druistige zaadjes geduldig wachten tot de volgende dit keer hopelijk minder depressieve eicel zich verwaardigt om hen tegemoet te komen.
Luiheid en egocentrische verwaandheid liggen in het biologische proces besloten aan de vrouwelijke kant van de conceptie.
Waar het zaad, daartoe aangespoord door een broodje makreel en twee haringen, dagelijks meerdere malen in staat is om een veelvoud van de afstand af te leggen tussen vagina en baarmoedermond, daar doet de van nature tot luiheid geneigde eicel in haar eentje een aantal dagen over het kippestukkie tussen follikel en uterus.
En waar de zaadjes zich met miljarden naar voren vechten, waarbij ze competitiedrift en sociale vaardigheden opdoen, daar zakt de eicel verveeld gapend af, zich ondertussen het centrum van het universum wanend. Eenmaal het zaad in het vizier kiest zij de weg van de minste weerstand, namelijk altijd degene die het snelst op haar afkomt. In eerste instantie klikt het nog wel en weet ze niet hoe gauw ze zich moet nestelen in de baarmoederwand, maar eenmaal tot vrouwmens uitgegroeid mondt dit koninginnengedrag uit in chronisch chagrijn en dagelijks gezeur.
Die biologisch bepaalde nesteldrang ontneemt haar het ruime zicht op de wereld, zoals dat al in een preconceptueel stadium wél bij de zaadmannen wordt ontwikkeld.
Vanzelfsprekend dus dat dit in het leven uitmondt in scheidingen. De man zoekt het avontuur en de vrouw hooguit het avontuurtje. Waarbij zij in al haar ingebakken luiheid simpelweg haar nesteldrang projecteert op het volgende nietsvermoedende mannelijke slachtoffer.
De kiem van vrouwelijke depressies ligt dus in de conceptie besloten.

Een weinig vrolijk stemmende gedachte, die overigens de verklaring vormt voor de minimaal noodzakelijke door afstandelijkheid gekenmerkte promiscuïteit van mannen, die geheel terecht wél de lusten willen maar niet de lasten. Want zeg nou zelf; erg motiverend werkt het niet om je hele leven zo’n zeurend menstruerend schepsel achter je aan te moeten slepen.

In het hierboven bedoelde realityprogramma aandacht voor een depressieve vrouw die klaagt over gebrek aan aandacht van haar echtgenoot. Ze heeft zoveel jaarringen op haar gezicht, dat ze nog het meest op een afgezaagde boomstam lijkt. Zonder spoor van zelfkritiek zegt ze van haar echtgenoot nooit eens een complimentje te krijgen voor haar uiterlijk.
Daarna komt haar man aan het woord, die zich vooral beklaagt over zijn povere seksleven. Zonder blikken of blozen laat hij weten dat zijn vrouw zó droog is, dat het hem regelmatig overkwam dat het condoom tijdens de paringsdaad ging roken. Hetgeen hem dan weer deed denken aan Oud & Nieuw in de jaren zestig, als er autobanden op het vreugdevuur lagen te smeulen. Enige tijd geleden heeft zij een spiraaltje laten zetten, maar daardoor heeft de man het idee, dat hij tijdens het vrijen net als zijn vrouw in een negatieve spiraal zit.

Waarmee zij aangetoond dat huwelijkstrouw uiteindelijk leidt tot depressiviteit bij mannen. Hetgeen op zich resulteert in impotentie, hoe optimistisch de bijklank van Prozac ook mag wezen. En impotentie is een rechtstreekse bedreiging voor het voortbestaan van de mens als soort. 

Daarom; als je vrouw zo droog is als beschuit met pindakaas en door het leven gaat als een lusteloze, verzuurde, overbehaarde droogdoos met nachtzweet, weet dan dat ze zichzelf en de mensheid een dienst bewijst door simpelweg dood te gaan.
Troostgevende gedachte als haar kist door de begrafenisstoet naar het graf  wordt gedragen:
Ze gaat langzaam vooruit.  

©  Karel Kanits