Een linkerhand en twee buitenbeentjes

Duizenden eerstejaars studenten stromen deze week hun nieuwe universiteiten en hogescholen binnen. Zie ze eens dom lopen. De rugtassen zijn gevuld met een banaan, twee witte boterhammen, een flesje cola en idealen over hun nieuwe stad, nieuwe kamer, nieuwe huisgenoten, nieuwe studie, nieuwe medestudenten en de rest van hun nieuwe leven. Een student van de opleiding loopt voorop om hen een rondleiding te geven. De voorste meisjes giechelen, de rest van de groep loopt er zo ongeïnteresseerd achteraan dat ze het praatje niet eens horen. Wat maakt het ook uit. Als je net je eindexamen op zak hebt, staat de wereld voor je open.

Zie, daar is het niet zo knappe meisje. Dag lelijk meisje. Je begint nu op de universiteit. Je bent je pestkoppen kwijt, maar je schouders hangen nog na de last van al die jaren. “Nu begint het echt,” fluister je zachtjes in jezelf, zo zacht dat niemand het kan horen. Je loopt in het midden van de groep. Zo lijkt het, want je lacht een keertje mee, maakt een misplaatst grapje en knort een keer te veel. De mensen om je heen hebben zich al tot een zestal kleine clusters gevormd. Jij loopt in het midden, maar je bent niet de spil. “En toch ga ik het maken,” denk je. Arm meisje. Hoewel je zelf nog niet eens weet wie je bent, heb je toch weer jezelf meegenomen en dat zit in de weg.

Kijk, die mooie jongen. Dag mooie jongen. Je sjouwt lekker met brede armen achteraan. Met je benen loop je zo wijd als je afgezakte kruis maar veroorlooft. Er bubbelt een kauwgumbal aan je lippen. Je geeft een schouderklopje links, krijgt een kameraadschappelijke hoek van rechts en bestudeert intussen de zes hitsige billen van de drie studentes voor je. Billen vind je interessant en je schept erover op met je nieuwbakken vrienden. Oeps, er zat een student tussen. Hij loopt ook net als een wijf. Homo. Je deelt links en rechts weer wat vrolijke beuken uit naar de jongens naast je. Toe maar, mooie jongen, zet je nog even af tegen je eigen sekse, over drie jaar merk je dat het niet meer zo eng is om zelf uit de kast te komen.

De sexy studentenbillen hupsen op en neer en worden in de tussentijd gekieteld door het lange blonde haar daarboven. Ze giechelt bekoorlijk met haar vriendinnen en knippert haar lange wimpers exact lang genoeg naar de jongens om hen te verleiden. Ze is trots op haar eigen kamertje met al haar zoete parfummetjes, grote televisie en stereoinstallatie, maar haar studiegenoten mogen niet langskomen. Vanaf het derde jaar zijn de mannelijke studenten welkom bij haar. En dan nog met maximaal twee man tegelijk. Mooie meid, in je hoofd ben je twee maten groter dan in werkelijkheid, maar je mag er wezen. Het zal alleen nog vijf jaar duren voor jij je niet meer laat uitwonen uit onzekerheid en je studiegeld van 1600 euro per jaar nuttig besteedt.

De sexy studentenbillen benen heen en weer en worden in de tussentijd gekieteld door het lange bruine haar daarboven. Hij zweeft easy mee in de groep en heeft vanmorgen nog lekker gesmoked met zijn huisgenoten in zijn hippiehol. Kalme jongen met je wilde haren, spaar je hersens op voor je studie zodat je jouw idealen daadwerkelijk kan nastreven. Je voelt je zo chill en je persoonlijk welzijn staat voorop, maar gast, je hebt toch echt een drugsprobleem op het moment dat je het niet meer kan betalen. Studeer verder, tot in de eeuwigheid, waar je in de wolken zijt, amen.

Duizenden nieuwe studenten met een vijfvoud aan gebreken stromen hun toekomst in met rugtassen vol idealen. Ik weet inmiddels na vier vijf zeven jaar studie dat idealen lege holtes zijn, die worden gevuld met nieuwe loze kreten die daarna het beste schikken. Baangarantie, studentenvoedsel omruilen voor écht eten, een leuke kamer zonder huisgenoten die je afwasborstel lenen om daarmee het schaamhaar uit het doucheputje te verwijderen, en dit jaar écht afstuderen zijn er een paar van. Maar het zijn opnieuw loze woorden, want ik heb nog steeds mezelf bij me; ik ben gemotiveerd tot op het niveau 'het komt vanzelf', en ik heb nog steeds één linkerhand en twee buitenbeentjes.